Recensie Mumford and Sons | Bilbao BBK Live 2012

Marcus Mumford was op z’n ‘s zondags gekleed, gilet aan en groene das. De man heeft nog steeds zijn rechterhand gebroken, maar het lijkt dat ie stilaan de draad terug opneemt. Bij het nieuwe Ghosts that we knew nam ie de akoestische gitaarpartij voor zich. We hebben de band nu al twee erg goede optredens weten geven: op Pinkpop en Rock A Field, maar wat ze in Bilbao presteerden daar durfden we geen geld voor inzetten. Het publiek danste, sprong en gooide de handen spontaan de lucht in elke keer wanneer de band een versnelling hoger begon te spelen. Feest!

Lijkt het wolkendek er dreigend uit te zien, dan hebben een aantal festivalgangers daar een antwoord op. Kleurrijke Indiase parasolletjes halen ze boven, en zo waar behoeden die het festival (voorlopig) van regen. Tijdens het optreden van de Londenaars worden de twee ledschermen naar beneden gehaald omdat de wind fel komt opsteken, maar daar blijft het dan ook bij. Opener “Lover’s eyes” ontwaakt een aantal keren, maar op het moment dat het publiek denkt dat de song openbloeit doen Mumford en co het tegenovergestelde en gaan ze een rustigere passage in. Maar het erg enthousiaste publiek hoeft zich niet gefrustreerd te voelen. Bij “Little lion man” mag het voluit meeklappen en springen. Tot aan de front of house waar we staan deint het publiek op en neer op het ritme van de muziek. Een erg indrukwekkende golfbeweging die ons rillingen bezorgt. Wat kan een live experience een doorwinterde vos nog steeds iets doen.

Niet veel later,  bij Roll away your stone is het hek opnieuw van de dam waarbij de slagen van de trom dat extraatje doen. Een grote bal van een sponsor verstevigt de uitgelaten sfeer tijdens het nieuwe Bellow my feet waarbij het publiek op de maat van de bassdrum meeklapt en later de ”mmmm”  zachtjes meeneuriet  . Het publiek krijgt een extra speeltje, maar het spel is van korte duur. Wanneer die in de veiligheidszone tussen frontstage en front of house belandt, stort de security zich erop. “Bad bad bad baloon! No more playing with that balloon!” klinkt het laconiek van enkele Engelsen naast me die de reactie van het veiligheidspersoneel met gevoel voor humor afkeuren. Wanneer de banjo terug op het podium verschijnt en doorklinkt bij “Lover of the light” is de feestvreugde al snel terug. Mumford vindt het een eer om het podium vanavond te mogen delen met een band als Radiohead. Met zo’n nederige uitspraak weet ie te scoren. Hij kent zijn plaats dus in het muzieklandschap en dat is op zich een verdienste.

Straffe set die weliswaar iets strakker mocht. Straf publiek en straffe sfeer op deze tweede festivaldag.  Genieten met grote G is dit.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Lover’s eyes
2. Little lion man
3. Winter Winds
4. White blank page
5. Bellow my feet
6. Roll away your stone
7. Lover of the light
8. Thistle & weeds 
9. Ghosts that we knew
10. Whispers in the dark
11. Dust bowl dance
12. The cave