Recensie Pauline en Paulette

“Pauline en Paulette” was een hartverwarmende voorstelling. Liliane Dorekens, Marilou Mermans, An Vanderstighelen, Charline Catrysse, Dirk Van Vaerenbergh en in het bijzonder Erna Palsterman in de rol van de mentaal beperkte Pauline zetten stuk voor stuk sterke acteerprestaties neer. Erna ‘s vertolking was zo realistisch dat we in haar mimiek en haar bewegingen ook effectief dat kinderlijk geluk en die wereldvreemde onschuld zagen die zo mooi werden omschreven in het lied “Er was eens”. Met “Pauline en Paulette” leverden Frank Van Laecke en Allard Blom een vertederend stuk muziektheater af waarin ondanks de serieuze thematiek toch ook heerlijk en oprecht kon gelachen worden. Tsjaikovski en Dirk Brossé tekenden voor de muziek.

“Pauline en Paulette” vertelt het verhaal van de 60-jarige Pauline met de geest van een zevenjarige. Sinds haar 15de woonde ze in bij haar zuster Martha. Wanneer deze plots komt te overlijden, worden de twee andere zussen onverwacht verantwoordelijk voor de opvang van Pauline. Voor Paulette komt het slecht uit, want de zorg voor een zus met een beperking combineert slecht met het runnen van een kledingwinkel en het zingen van operettes. Cécile heeft zowaar nog minder interesse. Pauline past niet echt in het plan om met haar nieuwe minnaar Marcel naar Frankrijk te verhuizen. Wiens hart zal zich als eerste openen voor de eerlijke onschuld van Pauline? Is een tehuis misschien toch de beste oplossing? 

In haar keuze voor Liliane Dorekens en Erna Palsterman voor de rollen van respectievelijk Paulette en Pauline had Judas Theaterproducties duidelijk een brug geslagen naar de roots van de Vlaamse musical. Beide actrices maakten ooit deel uit van het gezelschap Theater Arena, dat mee aan de wieg stond van de muziektheatervoorstellingen in ons land. Samen met theatercoryfee Marilou Mermans stond er dan ook heel wat jaren ervaring op het podium. En dat was er ook aan te merken. Er werd zeer overtuigend gespeeld en het was een feest om hen aan het werk te zien. 

 Liliane Dorekens wist ons trouwens erg positief te verrassen met haar zangtalent. In “Paulette’s operette” bezong ze zeer fijn en gevoelig het verlangen naar het podium dat duidelijk leefde bij haar personage Paulette. Het was verder erg vertederend om haar te zien en te horen zingen voor Pauline ging slapen. Tegen het einde van de voorstelling was er nog Lilianes “Aan de zee”. Het nummer startte met een positieve klank, maar wanneer de melancholie kwam inzetten werd haar stem uiterst fijn en zacht om uiteindelijk overtroefd te worden door het geluid van de zee. 

Over de zang van Marilou Mermans waren we minder tevreden. Ondanks de heerlijke Parijse accordeonklanken van toetsenist en arrangeur Pol Vanfleteren en de melancholische klank van de sax, wist het nummer niet te bekoren. De zang van Marilou bleef ondermaats. 

Dat hoefde gelukkig niet gezegd te worden van An Vanderstighelen. Enkele dagen voordien was ze nog te ziek om op een podium te staan en nu schitterde ze opnieuw als Martha. Of misschien is het beter om te zeggen dat ze de rol van de 25-jarige geest van Martha speelde. Zij kijkt over de schouders van haar twee zussen mee om te zien of er wel goed voor Pauline gezorgd wordt. An had in “Pauline en Paulette” de meeste liedjes te zingen waarvan het mooiste ongetwijfeld “Er was eens” was. Muzikaal was het een zacht samenspel tussen piano en klarinet met een fijne spanningsopbouw. En wanneer de akoestische gitaar kwam aanzetten, ontspande het geheel en kwam het positieve weer tot uiting. Frank Van Laecke en Allard Blom hadden de muziek van Dirk Brossé van een hele mooi tekst voorzien waarin ze met beelden het verschil tussen de wereld van de harde zakelijkheid waar geen plaats is voor mensen als Pauline en de wereld van Pauline passend wisten te schetsen. De rest van de voorstelling was eigenlijk een illustratie van waar het in dat nummer over ging. 

Dirk Van Vaerenbergh was ongetwijfeld de meest veelzijdige figuur uit de cast. Hij speelde een slager met een bijzonder gevoel voor humor, de faalangstige notaris, een Oostendse ober, het Franstalig vriendje van Cécile, de overgestresseerde operettezanger, de directeur van een tehuis én een begrafenisondernemer. Soms had hij maar net voldoende tijd om de scène te verlaten of hij moest al terug op. Maar telkens stond er ook effectief een ander personage. De rode draad in de meeste van zijn alter ego’s was de humor die Frank en Allard er in hadden gestoken. We hebben dan ook meer dan eens hartelijk moeten lachen om zijn fratsen en de reacties van Pauline, Paulette en Cécile op zijn aangeven. De humor die in de voorstelling verweven zat, maakte dat ondanks de zware thematiek het geheel toch ook luchtig en optimistisch bleef. 

Een gevoel dat ook terug te vinden was in het minimalistische, maar praktische decor van regisseur Frank Van Laecke. Het nadeel van een decor dat enkel maar bestond uit een reeks blauwe dozen met witte wolken en veld met rozen, was dat we dat gezellige, oubollige van de kledingwinkel misten en het contrast in de verschillende interieurs ontbrak. Het voordeel was dan weer dat alle scènes naadloos in elkaar konden overvloeien zonder dat er tijd verspild werd aan decorwissels. Het geheel had ook iets surrealistisch: alsof we constant toch een beetje in de complexloze droomwereld van Pauline zaten. 

< Sascha Siereveld >