Recensie Justin Timberlake

“Het is zeven jaar geleden dat ik hier nog optrad”, wist Justin Timberlake die het publiek vroeg of het ok was dat ie in het vervolg niet meer zo lang op zich zou blijven wachten. De fans, voornamelijk vrouwelijke twintigers die er een vrouwenavond van maakten en het tienergegil en –gekir dat ze (tijdelijk) opgeborgen hadden, voor de gelegenheid terug aanspraken, lieten luid en duidelijk verstaan daar wel oren naar te hebben. Timberlake bracht een show die qua verpakking erg sterk oogde in het Sportpaleis. Maar inhoudelijk verwaterde het concert wel eens.

Twee keer 17300 toeschouwers zakken er op 1 en 2 mei af naar het Sportpaleis waardoor de zaal op een zucht na twee keer sold out is. De productie heeft maar liefst 28 trucks en 12 bussen mee op sleeptouw. Het decor is dan ook erg indrukwekkend: zeshoeken, of honingraten die aan elkaar gekoppeld zijn. Daarop verschijnen de live camerabeelden en visuals. Wat we te zien krijgen tijdens TKO zijn visuals op hun best: het lijkt even of die constructie naar voor en achter bouncet. De titel van de song wordt meermaals geprojecteerd, ook even in diepdruk. Met ticketprijzen die schommelden tussen 50 en 100 euro, mag een mens toch een volledige live show verwachten, zou je denken. Helaas, al bij opener “Pusher love” bleken de strijkers on tape mee te lopen. Muzikanten die wel vaker thuis moeten blijven, ook bij het akoestische optreden van Skunk Anansie eerder dit jaar in Brussel was dat het geval. Jammer en onbegrijpelijk.

Meermaals werd The Tennessee Kids, zijn band met 1 drummer, 1 percussionist, 2 gitaristen, 3 toetsenisten, 4 backings en 4 kopers letterlijk onder het podium gestoken. Het moet zijn dat men mij iets heeft wijsgemaakt tijdens een cursus geluidstechniek. De band van Timberlake klonk zowel op het podium als onder het podium met podiumvloer boven de muzikanten krak hetzelfde. Wel kijk, dat vind ik een erg straffe prestatie. Voor zover ik weet – uiteraard kan ik me vergissen - heeft de omgeving, de ruimte invloed op het geluid. Speel je in een kleine, (zo goed als) afgesloten ruimte, wat het geval is onder het podium dan gaat de sound een stuk doffer klinken van kopers, drum en percussie. Ook tijdens het op- en neer gaan (de band wordt via een liftsysteem op het podium of eronder gezet), is het ook logisch dat je klankverschillen moet horen. Niet zo bij Timberlake. Het moet zijn dat mijn basiskennis geluid dringend opnieuw opgefrist moet, inclusief de nieuwste technieken om verandering in omgevingsgeluid feilloos op te vangen via de mengtafel. Al durf ik daaraan ernstig twijfelen.

6 dansers zetten het feestje mee in gang tijdens “Rock your body”. De sfeer is uitgelaten. Daar zorgde het massale aftellen van de laatste seconden voor het begin van de show trouwens ook voor. Bij “Rock your body” klapt het publiek 1 keer, en vervolgens twee keer mee.  Maar de fans gaan niet blindelings mee in alles waar de Amerikaan om vraagt. Bij “Tunnel Vision”, dat in het Sportpaleis wel erg vlak klinkt, bouncet nauwelijks een fan ook al vraagt Timberlake daarom.  Voor “Until the end of time” zet hij zich aan de witte piano. Het wordt hét gsm-moment van de avond.

Meezingen tijdens een van zijn grote hits, “Cry me a river”, doet het publiek dan weer in no time. Ondertussen zien we zwart-witbeelden van een twister die fel te keer gaat en ook storing op het beeld veroorzaakt. Erg knap gedaan. Na een onderbreking van zo’n tien minuten, dat het ideale bruggetje blijkt om later “Drink you away”(met op het einde een split jump van Timberlake) aan te kondigen, zien we de lasers in werking gaan tijdens “Only when I walk away”. Of het bij ons even heet is als op het podium, vraagt ie, waarbij we het een gemiste commerciële kans vinden voor de meerwaardezoekers in het publiek – want jawel die zijn er - dat ie het niet over “Your” and “My Space” heeft in die bindtekst.  

Even dolt ie nog met de naam “Antwerp” dat ie even als “Antwerk” uitspreekt. Maar veel succes scoort ie daar niet mee. Timberlakefans en twerken, blijken niet goed samen te gaan. Hét feestje komt op zijn hoogtepunt wanneer de brug die de ganse breedte van het middenplein overkapt, uit het podium komt en richting B podium, aan de andere kant rijdt. “Let the groove get in” klinkt heerlijk funky. De zanger integreert ook “O eh, o eh, o eh, o eh. O eh, oo aah, o eh, oo aah” uit Gloria Estefans “Rhythm is gonna get you” in het nummer, wat de feeststemming enkel onderstreept. Ondertussen wandelt de gitarist op het middenplein met een danseres met hoed op. Mocht Jan Bosman dat ook gezien hebben, hij zou wellicht, net als wij er de vrouw die ooit in het logo stond van Radio Donna in gezien hebben. Elvis (Heartbreak Hotel) en Michael Jackson (Human Nature) eert Timberlake vervolgens  door hen (kort) te coveren.

Dat er jongedames met humor in het publiek zitten, stellen we vast tijdens de gitaarintro van “What goes around… comes around”. De fans die in onze buurt zitten, beginnen prompt “Het is een nacht” van Guus Meeuwis te zingen. Vrouwen met humor: héérlijk toch! Op “Take Back the Night” rijdt de brug – waarbij de artiest, 2 backings en 2 trompettisten niet gezekerd (eat that One Direction!), terug naar het hoofdpodium. In de brug zitten onderaan weliswaar twee ledstrepen verwerkt zodat het gezelschap weet hoever ze mogen gaan. Timberlake komt aan de uiteinden, die over de eerste rijen van de tribunes helt, op de bovenste trap zitten wat hem wel erg bereikbaar maakt voor de fans die links en rechts op de tribunes zitten. Aan de tribunekant Antwerpen krijgt één fan het er zo warm van dat ze prompt de bh uitdoet en richting brug gooit. Uiteraard zorgt dat schouwspel voor de nodige hilariteit. Het eerste filmpje dat we op social media tegenkwamen, toonde dat voorval dan ook. “The roof, the roof, the roof is on fire” van Rock Master Scott & the Dynamic Three dat alweer 30 jaar oud is maar ook erg vaak gecoverd werd (onder andere The Soca Boys gebruikten het in Follow the leader) schreeuwt Timberlake vervolgens uit. Weinig fans die dat wellicht zullen tegenspreken dat het op dat moment erg toepasselijk is.

Ondertussen brandt niet het dak van het Sportpaleis, maar wel mijn enkel die ik er omsloeg. De pijn is niet langer te verbijten. Het laatste kwartier van de show maak ik dan ook mee vanuit de vernieuwde hulppost van het Rode Kruis terwijl ijs de zwelling moet tegenhouden en ik een pijnstiller opzuig. De klank blijkt er optimaal, zelfs beter dan sommige dode hoeken van de concertzaal. Het beeld van het uitzinnige publiek dat te horen is, denk ik er bij terwijl Suit & Tie, Sexy back en Mirrors door de speakers klinken. Hoewel het een erg rustige avond was voor de hulpverleners – wat wil je met een tamelijk braaf publiek dat voornamelijk voor Cola light, zero en platte waterkes kiest – mag het Rode Kruis ook wel eens vermeld worden in een review. Want jawel, ook journalisten moeten soms beroep doen op hen. Merci dus aan die 25 vrijwilligers die paraat stonden! Het Rode Kruis verdient uw steun. Tot en met 8 mei kan je hun Jommeke-sticker kopen aan 5 euro/stuk.

< Bert Hertogs >

De setlist:

Deel 1:

1. Pusher Love Girl 
2. Gimme What I Don‘t Know I Want
3. Rock Your Body 
4. Don‘t Hold the Wall (just vocal intro)
5. FutureSex/LoveSound 
6. Like I Love You/My Love 
7. TKO 
8. Summer Love 
9. Love Stoned 
10. Until the End of Time (w/ 1 verse)
11. Holy Grail (cover JAY Z) / Cry Me a River 

Intermission 10’

Deel 2:

1. Only When I Walk Away 
2. Drink You Away 
3. Tunnel Vision (w/ 1 verse)
4. Señorita 
5. Let the Groove Get In (brug naar B podium)
6. Heartbreak Hotel (cover Elvis Presley) – op B podium
7. Not a Bad Thing / Human Nature (cover Michael Jackson) – op B podium
8. What Goes Around... Comes Around (acoustic with flip) – op B podium
9. Take Back the Night (brug terug naar hoofdpodium)
10. Jungle Boogie (cover Kool & The Gang) / Murder / Poison (cover Bell Biv DeVoe)
11. Suit & Tie 
12. Sexy Back 
13. Mirrors