Recensie Cookies and Cream | Laundry Day 2014

Cookies and Cream was dé vreemde eend in de bijt op Laundry Day 2014. De enige live act met echte synthesizers, echte gitaren, een echt drumstel, een echte draaitafel en Domien en David Van Aerde als echte frontmannen. Voor wie er aan twijfelde: Martin Solveig playbackte (officieel luidt dat blijkbaar “live zang met voice over“) wel degelijk zijn openingsnummer “The night out” op de Main Stage. Voor de real stuff moest je in de Freedom of dance-tent zijn.

Toegegeven het publiek van Laundry Day – Belgen hebben een reputatie te verdedigen op dat vlak – kwam weer erg traag in the mood om een feestje te bouwen. Vier uur na het openen van het festivalterrein hadden we nog geen noemenswaardige dingen meegemaakt die ons uit onze sokken bliezen. Dus kozen we ervoor om naar het buitenbeentje van de line up te trekken. Live acts op een dance festival als Laundry Day of Summerfestival bewezen vroeger al niet altijd op het verhoopte publieksenthousiasme te kunnen rekenen. De passages van Arsenal en Daan op Nieuw-Zuid werden verre van hoogtepunten qua ambiance. “Cookies and Cream” boeken was dus een risico. Maar wat bleek? De tent geraakte halfweg de set erg goed gevuld en de sfeer was uitstekend.  

De band ging van start met “I got you” van Duke Dumont feat. Jax Jones. Al snel bleek dat de coverband voor een snelle set koos die nummers, korte fragmenten tot zelfs snippets in sneltreinvaart aan elkaar reeg. “Rather be”  van Clean Bandit dat op Sziget festival een feestje bouwde en zo London Grammar waardig verving hoorden we inclusief disco ‘poew’-geluidjes en kondigde al aan dat het een erg eclectisch optreden zou worden dat zeer veel stijlen zou laten horen. Zo passeerden “Ready for your love” van Gorgon City, Feel the love” van Rudimental, een stevig meegezwaaid “Pursuit of Happiness”, een meegekeeld “Eat sleep rave repeat” om via een rock klassieker als “Jump around” bij Sigma’s “Nobody to love” uit te komen, zo waar hét hoogtepunt van het optreden. Het moet zijn dat er behoorlijk wat singles op Laundry Day aanwezig waren. Kartonnen bordjes met teksten op lieten dat alvast uitschijnen. Feit is dat het nummer het beter deed dan “Happy” van Pharrell Williams dat mogelijks te veel airplay de afgelopen maanden kreeg, dat de song wat zijn kracht heeft verloren. 

Macklemore and Ryan Lewis’ “Can’t hold us” werd de klepper op het einde van het optreden, dat Van Aerde ook a capella nog verder zong toen het publiek Cookies and Cream terug op het podium riep. Tijdens de toegiften passeerden nog Calvin Harris’ “Summer” waarbij bijna de ganse tent ging hurken en rechtsprong op het juiste moment, een fragment van de klassieker “Don’t stop wiggle wiggle” van The Outhere Brothers, “Song 2” van Blur, “A sky full of stars” van Coldplay, Avicii’s “Wake me up” en als afsluiter ABBA’s “Thank you for the music”.

Terwijl erg veel dj’s met dwingende “put your hands up in the air”, “clap your hands”, “make some noise”, “scream” en andere slogans op bordjes, visuals of gemixt in de set het jonge volkje aanzetten om te feesten en die visuele en auditieve prikkels ook moeten geven of de sfeer zakt als een pudding in elkaar voor het podium, bleek Cookies and Cream dat simpelweg niet nodig te hebben. Hun bordje toonde Cookie Monster. Conclusie: onze collega’s van de geschreven pers die menen resistent te zijn voor cynisme waren weer iets te vroeg met de rouwbetuigingen aan het adres van rock en live concerten ten voordele van Electronic Dance Music. Cookies and Cream combineert namelijk beide: een live concert en dj set in elkaar verweven. 

Dé song, de snippet van de dag ging naar een ballad. Dj’s wagen zich dezer dagen niet of nauwelijks aan een goeie trage. Cookies and Cream ging zelfs voor een klassieker die nog meegezwaaid werd ook: “Didn‘t we almost have it all” van Whitney Houston. De vraag stellen op het einde van veruit een van de mooiste festivalzomers in jaren, is ze beantwoorden. Kippenvelnummer, al 27 jaar. 

< Bert Hertogs >