Recensie Paloma Faith

Lana Del Rey met soul en koebellen. Amy Winehouse met een iets minder duister geweten. Joss Stone op z’n Kate Nash (zonder rebelse streken). Dames en heren, Paloma Faith.

Afgaande op haar laatste albumhoes, verwachten we een rosse furie op het podium te zien, maar blijkt dat de Britse zangeres voor een andere schakering heeft gekozen. Met een bloemenkrans waar niet naast te kijken valt in het haar heeft de nu-blonde wel wat weg van Lana Del Rey. Al beschikt ze over een pak meer energie dan de Amerikaanse en eerlijk, ook dubbel zoveel zangkwaliteiten.

Gesteund door een zeskoppige band, vliegt Faith er stevig in met ‘Mouth To Mouth’. De singer-songwriter slash actrice staat gekend om haar excentrieke stijl en valt makkelijk uit de massa te halen. Gekleed in een bescheiden zwart retroglitterjurkje zet ze – terwijl ze meermaals van boven naar onder en terug over haar benen streelt - het zwoele liefdesspel van vanavond in gang. Eerst wat uptemponummers, dan wat slowburners, een soort best of compilatie van haar tot nu toe toch vrij indrukwekkende repertoire.

Van ‘Take Me’ over ‘Stone Cold Sober’ naar ‘Ready For The Good Life’, de AB smult en voelt zich aangestoken door Faiths spontane wijze van contact leggen, wanneer ze vertelt dat ze haar Frans wil oefenen – ze heeft immers een Franstalig liefje – en het “pro-chien chansong” aankondigt, maar ook de manier waarop ze elk op z’n beurt de bandleden in de schijnwerpers plaatst en geen seconde niet weet te boeien. Dat de zangeres het wel heeft voor retro, is trouwens ook te zien aan de overeenkomende outfits van de muzikanten – allemaal in donkerblauwe maatpakken of jurken – en de backdrop waarop gigantische deuren te zien zijn. De sfeer zit perfect, het tafereel doet terugdenken aan scènes uit zwartwitfilms, maar dan in kleur. Ze haalt haar beste Italiaans boven en giechelt erop los wanneer iedereen zich met open mond afvraagt wat er in godsnaam aan het gebeuren is.

Waar Paloma ons keer op keer aanzet tot dansen met haar aanstekelijk gegiechel en opgewekt gehuppel, stelt ze ons wat teleur wanneer ze haar “doorbreeksingle” brengt. Tussen aanhalingstekens, want eigenlijk is het een Sigma nummer, al valt niet te ontkennen dat Faith de uitgelezen vocals biedt voor de song. Nog een grapje over de trage Britten die haar vóór deze single nog geen enkele nummer één hit gunden, en we zijn vertrokken. De drum and bass lijn laat Paloma achterwege, in plaats daarvan brengt ze ’t op haar eigen manier. Liefst niet teveel snoeien, love. Een bommetje dat wat aan kracht verliest, maar Paloma’s vocale capaciteiten nogmaals in de verf zet.

Vooraleer ze de reguliere set afsluit met ‘Only Love Can Hurt Like This’, vertelt de frontvrouw dat applaus betaalt voor liedjes, dus bij een tekort, we verder moeten klappen. Dat is dan eens een andere manier om om een bisronde te vragen… Net wanneer we denken dat we alles gezien hebben, kruipt de Britse op de piano en danst daar het lied uit. Veel applaus en gejoel moeten we er niet aan vuil maken, de olijke bende verschijnt al snel weer op scène en slaagt er voor de zoveelste maal in om te verbazen. Dit keer doet Paloma het met een Tina Turner cover (‘River Deep, Mountain High’). Tot helemaal achteraan in de Zaal placeren mensen een danske. Het enige ontbrekende nummer vormt vanzelfsprekend de ultieme afsluiter en zelfs ‘Can’t Rely On You’ kan ons onze mening niet doen herzien, op Paloma Faith kunnen wij dubbel en dik vertrouwen voor een nostalgisch dansfeestje. Top!

< Yne Van De Mergel >