Recensie Flying Lotus

Flying Lotus mag zonder twijfel een geniale muziekvirtuoos genoemd worden na zijn dromerige set in het Koninklijk Circus in Brussel. De harmonieuze samples en zéér dansbare beats in combinatie met psychedelische visuals sleuren je moeiteloos mee in zijn persoonlijke droomwereld. De voorprogramma’s slaagden erin het publiek goedkeurend heen en weer te laten wiegen, FlyLo bracht mensen daarentegen in een soort van muzikale roes. Iets wat helemaal niet vanzelfsprekend is in het experimentele hip-hop-genre. FlyLo kan soms wat twijfelachtig overkomen in zijn albums, maar over zijn live-reputatie valt er niet te discussiëren.

De Amerikaan Steven Ellison, beter bekend als Flying Lotus, groeide als het ware op in de muziekwereld. Hij is verre familie van de befaamde jazzmuzikanten Alice en John Coltrane, vandaar dat er in zijn eigen producties vaak geëxperimenteerd wordt met klassieke jazztonen en andere genres. FlyLo heeft zonder twijfel een eigen stempel gedrukt op het instrumental –en hip-hop-genre met zijn experimentele samples en herkenbare beats. Vorig jaar nog bracht hij zijn zesde album You’re Dead uit dat uitzonderlijk goed onthaald werd door beroemde critici wereldwijd. Bovendien heeft Elllison nog een alter ego genaamd Captain Murphy, zijn artiestennaam als rapper. In 2012 bracht hij het befaamde album Duality anoniem uit, dat zijn muzikale veelzijdigheid nog extra in de verf zette. 

De albumopnames van FlyLo zijn een ding, maar zijn livesets zijn een wereld van verschil. Waar sommige opnames niet aan de verwachtingen voldoen, maken de performance en buitengewone creaties op het podium dat meer dan goed. Hoe Ellison erin slaagt rustgevende intro’s en tonen te combineren met zijn herkenbare opzwepende beats is een groot mysterie, maar slagen doet hij probleemloos. De producties van FlyLo zijn typerend kort, vaak niet langer dan anderhalve minuut. Op een glorieuze manier laat hij deze korte nummers door elkaar vloeien, en is het dus soms moeilijk om de producties van elkaar te onderscheiden. Storend is het zeker niet, integendeel.

Al snel wordt duidelijk dat het om een unieke ervaring gaat doordat Ellison af en toe afwijkt van zijn eigen producties met nieuwe samples van zichzelf en andere artiesten. Ook andere muzikanten, zoals zijn goede vriend Kendrick Lamar, komen tussen zijn herkenbare producties aan bod. Zo speelde hij middenin zijn set het nummer Wesley’s Theory van Lamar’s nieuwe album To Pimp a Butterfly, waardoor we terug in een hip-hop-set werden gekatapulteerd. Er werd vooral aandacht besteed aan FlyLo’s nieuwe album met nummers als Never Catch Me ft. Kendrick Lamar en Coronus, the Terminator. Toch werd het publiek verschillende keren verrast met andere bekende producties van zijn oudere albums. Zo werden bijvoorbeeld de nummers Zodiac Shit en Putty Boy Strut met goedkeurend geschreeuw onthaald.

Voor zijn optreden maakte Ellison gebruik van psychedelische lichtprojecties die deden denken aan zijn kenmerkende clips. De visuals werden geprojecteerd op een futuristische kubus die Layers³ heet, een audiovisueel hoogstandje dat FlyLo heeft laten ontwerpen voor zijn optredens. Het gaf een duidelijke meerwaarde aan zijn set doordat je als het ware werd meegezogen in de soms wat maffe en psychedelische droomwereld van de artiest. Het merendeel van zijn set zat hij verschanst in zijn teerlingvormig ruimteschip.

FlyLo bleef niet de hele avond gekluisterd achter zijn mengpaneel, hij had nog een ‘kleine’ verrassing in petto voor zijn fans. Toen de herkenbare intro van The Killing Joke, een productie van zijn alias Captain Murphy, werd gespeeld, verliet hij zijn kubus om een bescheiden rapconcert te geven. Een set van Flying Lotus en Captain Murphy op dezelfde avond voorgeschoteld krijgen is een kleine jongensdroom van verschillende fans, zo bleek uit de onstuimige reacties van sommigen.

< Jelle Geuns >