Recensie Muerto

Vrouwen aan de top in “Muerto”, de nieuwste musical van Uitgezonderd.Theater! en Judas TheaterProducties die dezer dagen speelt in Theater Elckerlyc. Gevestigde waarden Anne Mie Gils, Eline De Munck en Marleen van der Loo leverden samen met de 15-jarige Fiene Zasada  geweldige prestaties in deze musical over het leven in de sloppenwijken van Bogota. Tijl Dauwe schreef een pakkend verhaal over liefde tegen een achtergrond van armoede, geweld, vlucht uit de realiteit en het probleem van kindsoldaten bij de FARC in Colombia.  Sam Verhoeven voorzag het geheel van passende muziek en wist tango, bossa-ritmes, romantiek en strijdliederen te combineren tot een afwisselend geheel.  De absolute klapper was het nummer “Geef mij mijn kind terug” dat alle allures had van een groots West End-slotnummer en ons van emotie naar adem deed snakken. Martin Michel had voor krachtige choreografieën gezorgd en regisseur James Cooke maakte handig gebruik van de volledige ruimte om knappe scènebeelden af te leveren. “Muerto” had echt alles om een absoluut geweldige musical te zijn, ware het niet dat de zang van Bert Verbeke echt zwaar ondermaats was. Jan Schepens en Lander Depoortere deden nog hun best om de zaak wat recht te trekken, maar de mannen waren overduidelijk de zwakkere schakel in deze productie.

“Muerto” bracht het verhaal van twee pubers, Jaime en Sophia, die ondanks het harde leven in de favela van Bogota stapelverliefd op elkaar worden. De moeder van Jaime, Maria, heeft door dat er iets moois bloeit tussen die twee, maar Sophia’s moeder Theresita heeft nog niets in de gaten. Maria probeert geld te verdienen door samen met roddeltante en parttime prostitué Raquel het huishouden te doen bij de rijke industrieel Don Cataldo. Die blijkt minder zuiver op de graat te zijn dan hij doet uitschijnen en laat zich geregeld van coke voorzien door Raoul. Raoul dealt niet alleen in coke, maar is ook een hoog geplaatst persoon bij het FARC, het rebellenleger dat vecht voor een socialistische revolutie in Colombia. Raoul laat zijn ondergeschikte Alberto zakjes lijm verkopen aan de wanhopige jeugd in de sloppenwijken van Bogota. Het snuiven van die lijm doet hen de miserie van hun bestaan vergeten en maakt hen tegelijk ook afhankelijk van Raoul. Zo probeert hij nieuwe kindsoldaten te rekruteren voor het FARC. Maria heeft haar Jaime al verschillende keren gewaarschuwd dat hij uit de buurt moet blijven van “die rat” Alberto, maar pubers luisteren niet altijd naar hun moeder. Wanneer haar jongste zoon Chinche laat weten wat hij gezien heeft van zijn broer, dreigen Maria’s ergste nachtmerries uit te komen. Tot overmaat van ramp heeft de losse tong van Raquel haar in een erg lastig parket gebracht bij Don Cataldo en Raoul. Kan Maria haar kinderen nog redden? Kiest Don Cataldo voor de stem van zijn geweten of voor het geld? Vallen de plooien nog glad te strijken of moeten er eerst doden vallen?

“Muerto” was een erg sociaal bewogen musical die de harde realiteit van het leven in een sloppenwijk niet ging verbloemen. Scenarist Tijl Dauwe schuwde thema’s als prostitutie, fysiek geweld, ontvoeringen, chantage, machtsmisbruik en verslaving aan lijm en coke niet. Maar tegen deze donkere achtergrond bracht hij een verhaal van verliefde pubers, de onvoorwaardelijke liefde van een moeder voor haar kinderen en de hoop op een betere toekomst. En hoewel algemeen genomen de teneur van het verhaal vrij ernstig was, was er toch voldoende ruimte voor grappige oneliners en een lichtvoetig “Ze worden groot”. Hierin bezongen Anne Mie Gils en Marleen van der Loo, begeleid door latin-ritmes en het geluid van conga’s en trompetten, de dagdagelijkse beslommeringen van het samenleven met opgroeiende pubers. Het beschreef erg herkenbare situaties en refereerde op grappige wijze naar de ontluikende seksualiteit van de tiener. Het slot liet Anne Mie nog even toe om haar schunnig kantje te laten zien.

Maria was overigens een rol die op het lijf van Anne Mie Gils geschreven was: de liefdevolle moeder die verandert in een strijdvaardige leeuwin als haar kinderen bedreigd worden. Het is altijd weer een plezier om haar te zien spelen en ook nu stelde ze niet teleur. Komt daar nog bij dat componist Sam Verhoeven enkele geweldig mooie nummers voor haar geschreven had. Het begon al met “Mis Hijos” waar ze zacht en liefdevol de gevoelens van een moeder voor haar kinderen bezong. En dan iets later “Soms” in duet met de jonge Tuur Verelst als Maria’s zoon Chinche. Hun acteer- en zangprestatie was vertederend. In het arrangement had men akoestische gitaar en de fijne klank van klokkenspel verwerkt. Het resultaat was om bij weg te smelten. Tuur Verelst wist  trouwens een erg overtuigende Chinche op de planken te zetten.

Iemand die ook wist te overtuigen, was Eline De Munck als hoertje Raquel. Raquel was de domme brunette die iets te veel uit was op het vergaren van nieuwtjes en roddels onder het motto: ”Geheimen zijn zo spannend”. Eline had niet zo veel zangpartijen, maar wanneer ze moest zingen, stond ze er. “Raquel’s afscheid” werd dan ook geweldig sterk vertolkt. In dat ene nummer stak ze venijn, romantiek, hoop en drama om er dan tot slot nog een lange eindnoot tegenaan te gooien. Het was een laatste stevig staaltje musical net voor haar personage van het toneel verdween.

De derde dame uit het gezelschap, Marleen van der Loo, had dan misschien wel een meer bescheiden rolletje, ook zij wist te schitteren als Theresita. Zij mocht het ontroerende “Geef mij mijn kind terug” openen. Na een zachte intro van de strijkers klonk haar stem glashelder en gevoelig met de boodschap: “Een kind mag toch niet vechten in een strijd die het niet kan begrijpen.” Langzaam kwam het ensemble mee opzetten en bloeide het lied open om dan iets ruwer te worden wanneer de rebellen van het FARC aan het woord kwamen. In de derde strofe werd het terug innig en mocht Anne Mie Gils haar duit in het zakje doen waarna het lied weer ging aanzwellen om uit te groeien tot een groots, meerstemmig finalenummer dat mee gedragen werd door het ensemble. De cast zorgde voor de geweldige zang en regisseur James Cooke had voor een mooi, vol podiumbeeld gezorgd. Het plaatje klopte perfect en we voelden de emotie dan ook in de keel.

Dat was jammer genoeg niet het geval bij “De weg die je kiest”. Het beeld was sterk: Jan Schepens links op een verhoog en Bert Verbeke op gelijke hoogte aan de rechterkant terwijl ze elkaar strak in de ogen keken. Het had de strijd der titanen moeten zijn, maar de zang van Bert Verbeke schoot hier te zwaar tekort om het moment te kunnen dragen. Hij speelde de rol van Raoul best goed, maar de zangpartijen waren duidelijk te hoog gegrepen. Tijdens “Het spel begint” kropen we bijna ineen bij het horen van het geluid dat uit zijn keel kwam. Wat een schril contrast met de geweldige prestatie die hij wist neer te zetten in “’14-‘18”.

Jan Schepens was gewoon Jan Schepens, maar liet zich nu Don Cataldo noemen. De hogere noten vroegen ook bij hem wel wat moeite, maar hij haalde ze uiteindelijk wel. Componist Sam Verhoeven had speciaal voor Jan een leuke tango geschreven en dat ging hem prima af: zang afgewisseld met parlando en dan met net de juiste flair om net niet te arrogant over te laten komen. Het personage van Cataldo was overigens behoorlijk aangepast tegenover de originele uitvoering van 2013. Jan Schepens’ Cataldo was veel genuanceerder, niet meer rechtstreeks gebonden aan het FARC, menselijker en geloofwaardiger.

Dit was trouwens niet de enige aanpassing aan het scenario. Tijl Dauwe had een heuse love-story geschreven tussen Jaime en Sophia, vertolkt door Jérémie Vrielynck en Fiene Zasada. Ze speelden hun rollen met overtuiging en het was schattig om zien. Het leverde daarenboven nog het mooie duetje “Ga met mij” op. Jérémies zang was niet echt geweldig, maar we waren des te meer gecharmeerd van de vocale kwaliteiten van Fiene Zasada. We hadden nog gehoopt dat ze een solonummer zou krijgen, maar dat was jammer genoeg niet het geval. Fiene was in ieder geval wel de revelatie uit deze “Muerto”.

“Muerto” was al bij al een sterk product dat wist te boeien en te ontroeren. Het was een musical die meer bracht dan zomaar een liefdesverhaaltje zonder dat men probeerde de grote moraalridder te spelen. Regisseur James Cooke wist handig gebruik te maken van het decor dat bestond uit een stelling van drie verdiepen hoog die bekleed was met golfplaten om zo de sfeer van de sloppenwijken op te roepen. We kregen erg diverse podiumbeelden waar de volledige lengte, diepte en hoogte van het toneel in Theater Elckerlyc gebruikt werden. Doe daar nog een cast van bijna 40 man bij ,waaronder enkele absolute toppers, en we konden hier duidelijk spreken van een grootse, Vlaamse musical waar we in Antwerpen weer trots op mochten zijn.

< Sascha Siereveld >

Cast:

Lander Depoortere - Alberto
Anne Mie Gils - Maria
Bert Verbeke - Raoul
Eline De Munck – Raquel
Jan Schepens – Cataldo
Marleen van der Loo – Theresita
Jérémie Vrielynck – Jaime
Fiene Zasada – Sophia
Tuur Verelst – Chinche 

Scenario en liedteksten: Tijl Dauwe
Muziek: Sam Verhoeven
Arrangementen: Pol Vanfleteren en Thomas Vanhauwaert
Regie: James Cooke
Choreografie: Martin Michel 

Songs:

Mis Hijos
Held van La Revolution
Ze worden groot
Soms
Ga met mij
Lijm
Schoon
Ga met mij – reprise
Muerto!
De avond valt / Ga met mij
Tango van Cataldo
Het spel begint
Raquel’s afscheid
Muerto! – reprise
Geef mij mijn kind terug
De klok tikt onverstoord
De weg die je kiest
Finale