Recensie Where To Invade Next

De Amerikaanse documentairemaker Michael Moore is terug van weggeweest met zijn nieuwe film ‘Where To Invade Next’. De hilarische prent past opnieuw perfect bij het karakter van de spontane ietwat gezette man. Net als bij ‘Fahrenheit 9/11’, ‘Bowling for Columbine’ en ‘Capitalisme: A Love Story’ kaart hij gevoelige onderwerpen aan overgoten met scherpe humor en paradoxale beelden. Het idee voor ‘Where To Invade Next’ ontstond al in zijn tienerjaren wanneer hij in Zweden vertoefde. Tijdens zijn trip brak hij zijn teen waarmee hij naar het ziekenhuis ging. De volgende dag keerde de jonge Moore terug om zijn rekening te betalen waar hij met stomheid werd geslagen toen ze daar vertelden dat er geen rekening was. De reisdocumentaire ging vorig jaar in première op het Internationaal Film Festival in Toronto en in Amerika op het Film Festival van New York.

De politiek en maatschappelijk geëngageerde Amerikaan reist deze keer de wereld rond op zoek naar ideeën die hij kan stelen en terug kan meepakken naar zijn geliefde USA. Zo plant hij zijn vlag onder andere in Italië, Finland, Slovenië en IJsland. Voor hij de landen binnenvalt, legt hij zichzelf drie regels op. Hij zal niemand neerschieten, geen olie stelen en terugkeren naar de VS met ideeën die ze echt kunnen gebruiken. Doorheen zijn wereldse wandeling wordt hij geconfronteerd met zaken als gratis gezondheidszorg, gevangenen zonder bewakers en leidinggevende vrouwen. Gek genoeg zijn veel ideeën gebaseerd op het Amerikaanse gedachtegoed hoewel we duidelijk zien aan de beelden dat de USA zijn principes precies zelf is vergeten.

‘Where To Invade Next’ is een originele en scherpe documentaire waarvan niet alleen Michael Moores mond open valt. Wanneer een Italiaans koppel hun betaalde vakantieweken optelt of wanneer 150 gevangenen in een klein vakantieparkje met vijf bewakers hun straf uitzitten, kan Moore het allemaal niet meer vatten. Wat ook duidelijk blijkt uit de vergelijkingen die hij maakt tussen Amerika en de verschillende landen. Een leuk gegeven is dat Moore niet enkel de hogere rangen opzoekt zoals de president van Slovenië, maar zich ook mengt onder het bevolking. De film zit ook vol met haarfijne humor. Zo confronteert hij gezonde Franse schoolkinderen die coquilles geserveerd krijgen met het Amerikaanse kantine eten waarvan niet eens gezegd kan worden wat het juist is. Kortom een must watch documentaire die op een komische en scherpe manier toont hoe het ook anders kan.

< Caro Dralants >