Recensie Remy van Kesteren

De tent voor stage three op Best Kept Secret staat stampvol om harpist/componist Remy van Kesteren te zien. Een harpist op een popfestival? Het publiek lijkt het ook niet helemaal te snappen en lult dwars door het concert heen, en dat is jammer.

De tegenstellingen zijn compleet als Van Kesteren opkomt en achter zijn harp gaat zitten. Leren jack, lang haar en de glanzende harp waar hij met zijn lange vingers filmische tonen uit tovert.

Als tienjarig jongetje werd Van Kesteren al toegelaten op het Conservatorium in Utrecht. Opgeleid als klassiek harpist won hij vele prijzen, maar buiten het klassieke hokje, vermaakt Van Kesteren zich prima. “Als muziek niet van jezelf is, is het minder erg als iedereen wegloopt, nu zou het tof zijn als jullie blijven en allemaal heel enthousiast doen,“ zegt van Kesteren. Twintig jaar speelde hij klassiek harp en als een ware muzikant geeft hij er nu zijn eigen invulling aan. Van popmuziek is er geen spoor te vinden in de muziek van Van Kesteren, maar des te meer flirt het met de complexiteit van jazz.

Hoogtepunt van het optreden is het nummer Refugee. Van Kesteren kondigt het aan met de woorden: “Toen ik het verhaal van een gevluchte taxichauffeur in Londen hoorde, kon ik pas echt voelen wat het betekent om te vluchten van alles wat je liefhebt.“

Het verhaal wordt prachtige vertolkt door de solo‘s van Eric Vloeimans op trompet. Een muzikaal verhaal waaruit de hoop en het verdriet spreken, rondom de meest actuele thema‘s van 2016. 

De band en ook het publiek, horen allemaal bij de show die Van Kesteren om zichzelf heen heeft georganiseerd. Het nummer Aerial is oorspronkelijk bedoeld voor vier harpisten, maar van Kesteren lost dit slim om door te werken met loop-pedalen. Dit is tekenend voor het hele optreden. Tijdens het spelen verliest van Kesteren zijn bandleden geen moment uit het oog. Als hij kon zou hij het liefst naast harp, ook de drums, toetsen en blazers willen zijn. De drummer en toetsenist wachten braaf op het teken van de harpist/producer eer ze voor de laatste maal het thema spelen. Deze band wordt met ijzeren vuist geregeerd door de frontman. Ze staan dusdanig in contact met elkaar en het lijkt te draaien om één ding. De harpist.

Het publiek lijkt niet helemaal te vatten wat Van Kesteren zo graag wil overbrengen. Na afloop slaat een luisteraar de spijker op de kop. “Dit zou ik nog weleens willen zien in een schouwburg.“ 

< Layla Bil >