Recensie Ben Miller Band

De foyer van De Roma in Borgerhout was alles behalve afgeladen vol voor de doortocht van deze rasechte Amerikaanse band. Maar wie er wel was, beleefde een geweldige avond in het gezelschap van de Ben Miller Band. Het optreden verliep in een uiterst ontspannen sfeer en je kon voelen dat iedereen er gewoonweg zin in had.  Ben Miller, Scott Leeper, Smilin’ Bob Lewis en Rachel Ammons namen hun publiek mee op een muzikale reis die ons bracht van stevige rock over de klanken van New Orléans tot op een boerenbruiloft ergens op een ranch in Texas waarbij ze eigen nummers afwisselden met bijzondere covers van onder andere: “House of the rising sun”, “Rocks and gravel”, “Black Betty” en traditionals als “Sowing on the mountain”. En de opkomst was dan misschien eerder beperkt, het feestje was er niet minder om.

De dame en heren van de Ben Miller Band trokken het optreden rustig op gang met een trage en melancholische cover van Bob Dylans “Rocks and gravel”.  De combinatie van dobro, viool en Scott Leepers’ eigen gemaakte one-string washtub bass deed meteen de sound van het diepe Zuiden van de VS weerklinken. Zo was eigenlijk meteen de toon gezet voor de avond. Het ene nummer was misschien al wat sneller dan het andere en sommige liedjes waren overduidelijk een pak ruiger dan de meeste, maar de klank was altijd authentiek en op en top Amerikaans. 

Tijdens de traditional “No more cane on the brazos” mochten naast Ben Miller ook de overige bandleden een keertje op de voorgrond zingen. Scotts en Bobs stemmen klonken wat krakend en pasten perfect bij het beeld van een klagende chaingang die zich al zingend overeind probeert te houden. Rachels stem deed wat denken aan Janis Joplin, maar kon ons hier nog niet overtuigen. Haar vocale capaciteiten kwamen pas echt uit de verf in “Cold war” waar ze de lead mocht nemen. Het startte traag en klagend, maar wist gaandeweg in kracht te winnen. We merkten ook aan de reacties van het publiek dat ze duidelijk in het nummer moesten komen en naar het tweede deel toe veel enthousiaster gingen reageren op wat er zich op het podium afspeelde. Er werd zelfs spontaan meegeklapt. 

Dat Rachel meer kon dan wat zingen en viool spelen, mocht ze bewijzen tijdens “Get right church” waar ze mee verantwoordelijk was voor de stevige, elektrische gitaarsolo’s. De hoofden van de toehoorders gingen mee op het ritme van de drums en de fans van de stevigere rock werden hier op hun wenken bediend. De Ben Miller Band was duidelijk niet van zin om zich deze avond in een muzikaal vakje te laten duwen en wanneer Smilin’ Bob Lewis op basgitaar het opnam tegen Ben Miller op cigar box guitar, zat er zelfs nog een funky toets in “Get right church”. En het publiek genoot opnieuw met volle teugen. 

De enige echte dode punten in de show, waren de momenten tussen twee nummers. Ben Miller en kompanen hadden best een goed contact met hun publiek, maar lieten te veel stiltes vallen wanneer ze hun instrumenten terug aan het stemmen waren. De poging om dan maar wat mopjes te vertellen, was ook niet echt hun sterkste troef en zo moest de kar telkens weer op gang getrokken worden. En toch kregen ze elke keer weer hun publiek mee op gang voor hun volgende song. 

Ze leverden bij momenten dan ook echt geweldige dingen af. Zo was het duimen en vingers aflikken bij hun uitvoering van “House of the rising sun”. We zouden zelf nooit gedacht hebben aan een combinatie van banjo met elektrische gitaar voor deze klassieker, maar het werkte gewoon. Samen met de zang van Ben Miller leverde het een erg donkere versie op met veel pathos. De huilende klank van de gitaar zorgde voor een snijdend kantje dat wist te raken. In het tweede deel werd het tempo opgevoerd en werd het geheel opzwepend. We konden niet anders dan volledig mee opgaan in de muziek. Dat maakte een optreden als dit zo geweldig. 

“House of the rising sun” werd alleen nog overtroffen door de uitsmijter van de avond: een medley van “Black Betty”, “John The Revelator “ en “Babylon Falling”. Alle remmen mochten los. Ben Miller ging op een kist staan, blies de longen uit zijn lijf op zijn mondharmonica, Scott Leeper leefde zich uit op zijn drums, Smilin’ Bob Lewis liet zich gaan op de cigar box guitar en Rachel Ammons

ging zo op in haar vioolspel dat een deel van de haren van haar strijkstok het begaven. En het publiek? Dat ging nog een laatste keer volledig uit de bol en bewees zonder enige twijfel: de afwezigen hadden ongelijk. 

< Sascha Siereveld >