Recensie Horses

Na ‘Rauw’ dat een stuk donkerder en rauwer was, stelt Kabinet K zijn opvolger ‘Horses’ voor. Opnieuw is het een zeer fysieke voorstelling geworden. Vijf kinderen en drie volwassenen staan er deze keer op de scène en dat zorgt voor een opvallend speelse, authentieke sfeer. Zeker wanneer de jongsten gilletjes slaken, lijkt dat niet gespeeld maar echt. ‘Horses’ is vooral een ode aan het kind zijn, de verbeelding en vertrouwen. En ja er wordt paard gereden, met kinderen op de rug van een volwassene of op de schouders, een kind dat rond het middel van een ander kind een stuk textiel doet en zo paard en koets speelt, en we zien twee kinderen links achteraan ook even onder een zwart doek kruipen met een blauwe staart. Ook dat is een verwijzing naar een paard in het theater. En hoewel het spelplezier er afdruipt – letterlijk ook tijdens de waterscène – blijven we net als ‘Rauw’ met mixed feelings zitten. Zeker, er zit een zekere artisticiteit in de choreografie maar evenzeer voelt het geheel aan als een uitloper van een of andere Chiro-namiddag.

‘Horses’ is geen zuivere dansvoorstelling waar de cirkelvorm de bovenhand haalt met mannen die met de hand in de buurt van de ander hun hoofd komen en die daardoor rond de as draaien alsof het een actie-reactie verschijnsel is. Dan weer vormen ze twee cirkels van vier alsof ze een strategie overleggen zoals in de sport. Maar er wordt even goed verwezen naar acrobatie (een geblinddoekte evenwichtoefening door Suza De Gryse op bakstenen die verspreid over het podium liggen in een cirkel) . Bij de start zien we acro wanneer de acht een menselijke toren vormen, in de breedte of (deels) in de hoogte. Achteroverhangen met de voeten op de bovenbenen van iemand anders, aan de nek hangen, enz. het is allemaal te zien. Verder zit er ook wat spel in de voorstelling, letterlijk dan, wanneer er verstoppertje wordt gespeeld op de scène en iedereen zich achter elkaar probeert te verstoppen. Dat leidt op een bepaald moment tot een vleeshoop (ook dat is een gekend spel in het jeugdwerk) en het daarbij horende gegibber. Tot ze zich allemaal wél verstoppen en Mona De Broe helemaal op het podium naar hen roept: ‘Lio (Maelfeyt) , Suza (De Gryse), Jacob (Ingram-Dodd)?’ Even zien we de machte- en hulpeloosheid van een kind. Mooie scène.

Maar Kabinet K plaatst daar ook het tegenovergestelde tegenover. Zo mag ze een volwassen man meermaals omduwen die zich hard laat vallen alsof ze erg veel kracht heeft. Niet veel later lijkt ze hem recht te gaan trekken door hem een hand te geven maar ze laat hem vervolgens koudweg vallen.  Een sterke visuele vondst is dat.  Het klassieke vertrouwensspel toont het gezelschap door de kinderen naar achter te laten vallen terwijl een ander danser hen opvangt. Lio zien we dan weer zichzelf insluiten wanneer die met stenen een muurtje rond zich bouwt en door een gat zijn hand steekt zodat ie aan de neus kan trekken van Mona. Touwtjespringen doet het gezelschap dan weer door shirts aan elkaar te knopen. Sommigen springen over het touw terwijl dat cirkeltjes draait, anderen gaan eronder door.  Andere verwijzingen naar de kindertijd zien we wanneer volwassenen een kind op hun blote voeten laten staan. De volwassene wandelt dan terwijl het kind op de voeten van de volwassene blijft staan. Of een kind klampt zich met benen en voeten vast rond het bovenlichaam van de volwassene, die rond zijn as draait.  Ook dat, draaimolen spelen, waarbij het kind de lucht in zwiert, of van de ene naar de andere volwassene gegooid wordt en opgevangen, maakt deel uit van de voorstelling.

 Verder wordt er gekieteld en opnieuw verwezen naar dierlijk gedrag wanneer de dansers een stuk textiel in hun mond nemen, bijten, en als een hond daarmee wild rond zich heen schudden.   Thomas Devis en Bertel Schollaert voorzien de voorstelling van live muziek op sax en elektrische gitaar.  De gitarist zingt ook even ‘What do you want from me’ terwijl een meisje in zijn nek gaat hangen, wat uiteraard tot reacties van verbazing leidt bij het publiek. De twee jongste meisjes, Jitte (9) en Mona (10) zijn overigens even met bloot bovenlijf te zien nadat de ene zich losgerukt heeft omdat die zat te bengelen aan de rug van een man, de ander omdat haar shirt kleddernat werd.  Het resultaat van iemand die water in de mond van een ander goot, die dat op zijn of haar beurt uitspuwde. Tot een volwassene water over de hele bende uitkiepert en het podium daardoor nat wordt. De escalatie van een zomers waterspelletje is het. En al dat water op het podium is meteen een perfecte aanleiding om erover te glijden op de benen of het achterwerk.

Wij blijven dus als een hond dat op een stuk textiel in de bek bijt en ermee worstelt, ook met deze voorstelling worstelen. Zeker, aan spelplezier geen gebrek bij Kabinet K en de kinderen lijken zich ook uit te leven. Maar of dit kunst is? Aan de verdeelde reacties van het publiek te horen – sommige toeschouwers gaven een staande ovatie, anderen een matig applaus – blijken we niet de enigen met gemengde gevoelens…

< Bert Hertogs >