Recensie Wyclef Jean

De Amerikaanse rapper Wyclef Jean bracht in de Roma een best of set die hip hop, reggae en soul met elkaar blendde net zoals Fugees, de groep waar hij deel van uitmaakte samen met Pras en Lauryn Hill dat in de jaren ‘90 deed. De grootste hits van Fugees zijn ongetwijfeld ‘Fu-gee-la’ en de covers ‘Killing me softly’ (naar Lori Liebermans ‘Killing Me Softly With His Song’) en ‘Ready or not’ (naar The Delfonics‘ ‘Ready Or Not Here I Come (Can‘t Hide From Love)’) . In de nillies haalde hij met Shakira nog een nummer 1-plek met ‘Hips don’t lie’ (dat op zijn beurt een cover is van Wyclef Jean feat. Claudette Ortiz’ ‘Dance Like This’) . Tot daar Wyclefs commerciële successen waarin hij zelf te horen is en die vooral covers zijn. Als co-producer en co-tekstschrijver achter de schermen scoorde hij onder andere met Whitney Houstons ‘My love is your love’ en ‘Ghetto Supastar’ van Pras Michel feat. ODB introducing Mýa (een cover van Kenny Rogers & Dolly Partons ‘Islands In The Stream’) in 1998 en Santana’s ‘Maria Maria’ een jaar later.

47 is ie ondertussen, Wyclef Jean. Zowat alle rappercliché’s passeerden de revue in Borgerhout: opscheppen over de eigen carrière (‘Telkens je Shakira met haar heupen ziet wiegen, ontvang ik daar publishing rights voor’), zijn vrouw (die op de scène werd geroepen om een applaus in ontvangst te nemen omwille van haar looks en verder zo nu en dan de show met haar smartphone registreerde), drugs (‘Legalize cocaine don’t criticize it’) en politiek (‘If I was elected on Friday. I would be assassinated on Saturday.’ en ‘If politicians would smoke more this world would be a better place’).

Starten deed de set met een intro die onder andere ‘I want you back’ (The Jackson 5), ‘Good times’ (Chic), ‘Billie Jean’ (Michael Jackson) en ‘Kiss’ (Prince) aan elkaar reeg wat meteen leidde tot de opener ‘Ready or not’. Wyclef Jean had een witte broek, zwarte trui met daarop in een witte rechthoek ‘Haïti’ op gedrukt en een goudkleurige muts op. Op die manier integreerde hij op zijn manier de nodige bling bling, ook eigen aan het genre overigens. De veertiger blijkt verschillende instrumenten te kunnen bespelen en wisselde af tussen conga’s, elektrische gitaar, bas en synths. Op het einde van ‘Ready or not’ speelde hij even ‘Maria Maria’ van Santana op elektrische gitaar, niet zonder wat show te verkopen. Spelen met het instrument in de nek? Check. De gitaarsnaren met de mond bespelen? Check. ‘911’, ‘No woman no cry’ en ‘If I was president’ zaten vooraan in de set. Nog zoiets dat heel wat optredens van hiphopartiesten gemeen hebben: ze verschieten zowat al hun kruit al heel vroeg tijdens het optreden.

Zeker, Wyclef Jean bleek bij momenten in Borgerhout een begenadigd muzikant te zijn, voornamelijk op gitaar en conga’s dan. ‘Doe alsof het je laatste dag is op aarde!’ spoorde hij de fans aan. Maar de man bleek al snel uitverteld te zijn en moest zich richten op covers zoals een reggaeversie van ‘Knockin‘ on heavens door’ van Bob Dylan, ‘Guantanamera’ van Pete Seeger met heerlijke congaritmes van de zanger, slimme crescendo via de drums en dito versnelling. Maar met ‘Hips don’t lie’ zakte de set stevig in en ook het publieksenthousiasme. De veertiger kwam niet verder dan de plaat laten opzetten door zijn dj, en daarover wat ‘Shakira! Shakira!’ en ‘Hey!’ scanderen. De sfeer zakte dan ook als een pudding in elkaar en het optreden werd zo wel erg wisselvallig tussen platte, goedkope live on tape/playback en indrukwekkend live musiceren.

Niet dat het publiek het aan zijn hart liet komen overigens. Slogans als ‘Het leven is te kort om niet te dansen‘ en ‘Bij ons dansen we 7 dagen op 7, 24 uur op 24’ gingen erin als zoete koek. Zelfs een van de pot gerukte verjaardagsboodschap aan Princess, de hond van Wyclefs dochter die jarig zou zijn, werkte. Het publiek mocht voor deze ‘speciale’ gelegenheid stevig springen op ‘Jump around’ van House of Pain.

‘The sweetest girl’, waarmee hij de Belgische vrouwen voor de gelegenheid overlaadde met complimenten, bracht ie deels a capella door zijn stem op te nemen via een looping station en zo verschillende lagen tegelijkertijd te laten horen. Helaas bleek het eindresultaat niet al te best. Door een timing/ritmeprobleem kwamen de laagjes niet mooi over elkaar te liggen. En dan was er nog het freestyle aspect. Wyclef Jean vertelde het publiek dat zijn moeder vroeger Jacques Brels ‘Ne me quitte pas’ speelde op de piano. De artiest speelde de intro maar zijn dj was iets te vroeg met de beats al in het nummer te gooien, wat hij pas mocht doen nadat de eerste strofe en het refrein gezongen was. Ook tijdens ‘Lady Haiti’ moest de zanger een duidelijk teken geven aan de dj (een kill sign) dat ie het nummer wou neerleggen.

Finaal is het dat beeld dat vooral blijft hangen na het concert: een van goede wil, maar met de beste wil van de wereld was dit optreden veel te slordig – ook dat is helaas eigen aan heel wat hiphopoptredens – en liet Wyclef Jean maar een fractie van zijn ware talent zien.

< Bert Hertogs >