Recensie Isabelle A

Alle hoop ligt bij de chiromeisjes van Kapellen. Voor zowat al de rest komt alle hoop wellicht veel te laat. Dat is onze conclusie na het derde concert deze zomer in het Gemeentepark. Had Gene Thomas een week eerder al alle moeite van de wereld om het publiek te betrekken – enkel bij zijn toegiften ‘Voor haar’ en ‘On and On’ kreeg ie het publiek iet of wat mee - dan was dat hetzelfde geval voor Isabelle A. Ook zij stootte op een koude muur van apathie bij het publiek dat die armen maar bleef kruisen het ganse optreden wat ook ligt aan het concept weliswaar. De parkconcerten lijken immers al jaren eerder op een dorpsreceptie en zijn een goed excuus om in openlucht wat bij te praten tussen pot en pint met op de achtergrond de live muziek van een artiest wiens carrière zo goed als over and out is. Dat zo goed als alleen de lokale chiromeisjes actief meezwaaien (onder andere op ‘I’ve begun to fight’ van de ‘orkaan uit Oevel’ volgens Isabelle), in de handen klappen of met duim en wijsvinger hartjes maken, is tragisch. Maar het is misschien zelfs eigen aan het Nederlandstalige genre. Vlaanderen feest op de Grote Markt in Antwerpen was ook een dooie boel. Dat kon je zelfs op tv zien waar de publieksopwarmer van dienst zowat de enige was die voor sfeer zorgde. K3 moest zelfs opgetrommeld worden om frontstage bij Wim Soutaer voor ambiance te zorgen. Verder leek het ganse programma eerder morsdood dan levend.

Er zijn een aantal podia waar je echt niet wil op staan als artiest. Omdat het pure horror is. Omdat het gigantisch ondankbaar is om daarop je ding te moeten doen. Met stip staat een middagslot op TW Classic op 1. Je staat er voor een metersgrote golden circle die enkel bestemd is voor ongeïnteresseerde VIPS, die vaak halfleeg is, en de rest van het publiek zit in zijn campingstoeltjes of opblaasbaar spul te zonnen. Suikerrock is met stip de tweede plek waar apathie heerst. Erger nog, het publiek in Tienen slaagt er niet in om op de maat in de handen te klappen. Of dat met hun suikerspiegel te maken heeft, laten we in het midden. Verder heb je nog Night of the Proms, dat zelf door een identiteitscrisis gaat, waarbij je als artiest in een programma wordt gestoken dat een allegaartje is van vanalles en nog wat maar waar vooral (erg sterk) op het artiestenbudget gekeken werd. Je kan daar gewoon geen set opbouwen omdat die al voorbij is nog voor je beseft dat je eraan begonnen bent. En dan heb je nog de parkconcerten. Zeker, ze zorgen ervoor dat je zomer goed gevuld is en bezorgen inkomsten. Maar voor een publiek staan dat zich eerder op een receptie waant dan op een concert, is verre van dankbaar.

Isabelle A werkt terug aan haar muziekcarrière sinds haar deelname aan ‘Liefde voor muziek’. Door het Orakel van Zurenborg die je als artiest tevens kan boeken als ijsbeer voor een fotoshoot, en enkele andere perslui die gedwee volgden, werd ze gehypet als de revelatie van deze editie. Dat is de andere artiesten oneer aandoen, want ook zij kwamen met soms zeer boeiende nieuwe coverversies van hun collega’s op de proppen. Maar vooral, je helpt daar een artiest als Isabelle A niet mee. Het nieuwe album ‘Zo zal het zijn’ voelt dan ook veel te snel in elkaar gestoken aan, met songs die het verschil niet maken, omdat ze niet anders kon dan het moment te vangen. Saaie nummers ook zoals het erg repetitieve en zagerige ‘Glad ijs’ dat tot overmaat van ramp haar nieuwe single is en kennelijk twee man en een paardenkop gekocht heeft in Kapellen. Isabelle A was daar zelf van verbaasd toen ze daarnaar polste. Dat de 42-jarige uit Gent die al tien jaar in Antwerpen woont op een muur van apathie en onbegrip stootte, lag trouwens ook voor een deel aan haar.

Isabelle A kwam eerst en vooral een dik kwartier te laat op het podium. Pas om half negen begon ze aan haar set terwijl dat al om kwart na acht moest gebeuren. Verder bleek ze af en toe nog te moeten spieken op haar tablet. Tot overmaat van ramp startte de monitormixer de verkeerde track bij ‘Glad ijs’. We kregen immers die van ‘Eyo’ te horen, die hij na enkele seconden abrupt afzette. Isabelle maakt dus gebruik van meelopende tracks. Minpunten scoor je verder nog als Vlaamse artiest wanneer je je publiek als ‘lieve mensen’ gaat aanspreken in een bindtekst. Tenenkrullend is dat.

En hoewel ze een feestje beloofde, kwam dat er pas helemaal op het einde bij die laatste toegift ‘Hé lekker beest’. De rest van haar set verzoop gewoon in de ballads en de midtempo songs. Hoe de zangeres het in haar hoofd haalde om ‘een feestje’ te willen bouwen met nummers als ‘Gun mij dit stil verdriet’, ‘Als ik nee zeg’, ‘Glad ijs’, ‘Onder de sprei’, ‘Een mooi verhaal’ en meer van dat tijdens een concert ontgaat ons compleet. Als ze dan nog eens kiest om elk nummer aan te kondigen, haalt ze ook nog eens alle vaart uit haar optreden dat al als een rustig beekje kabbelt dan dat het er wild, laat staan stormachtig aan toe zou gaan. 

Zeker, Isabelle A kan zingen. Dat bewees ze onder andere door naar het einde van ‘Eyo’, een cover van K3, a capella verder te gaan en het publiek vroeg om na te zingen. Ook bij ‘Lowietse’, een cover van Gers Pardoel, deed ze dat nog eens over. Maar in het middenregister bij ‘Karavaan’ en de allereerste hoge noten van het overigens moeilijke ‘Sarah’ gaat ze helaas onder de toon.

‘Helemaal alleen’ mag dan wel in het arrangement zoals Clouseau het gebracht heeft in het tv programma duidelijk refereren naar Coldplay, toch stierven die ‘oh’’s op het einde wel erg snel uit omdat het publiek gewoon geen zin had om veel langer te blijven zingen. Qua publieksinteractie was ‘Blank of zwart’ waarbij de toeschouwers in twee groepen werden gedeeld, de linkerhelft die met backing Ianthe Tavernier mocht meezingen, en de rechterhelft met Anneke Van Hooff, een van de betere momenten uit het concert. Toch konden we ons niet van de indruk ontdoen dat Isabelle A het vooral moet hebben van die ene hit ‘Hé lekker beest’ en het publiek daar vooral voor gekomen was.

Conclusie: in Kapellen ligt alle hoop bij de lokale chiromeisjes en voor zowat al de rest komt alle hoop wellicht te laat. En voor Isabelle A? Met wat geluk belt Alex Callier haar op een dag op om zijn nieuwe frontvrouw te worden voor Hooverphonic, zijn project dat ondertussen ook alle richting en niveau verloren is. Maar als solo artieste zien we Isabelle A niet meteen een tweede adem vinden voor een duurzame carrière omdat ze te snel met nieuw materiaal moest afkomen. En dat is allemaal de schuld van die gecreëerde hype door het Orakel van Zurenborg en co. 

< Bert Hertogs >

De setlist:
Deel 1:

1. Gun mij dit stil verdriet
2. Als ik nee zeg
3. Karavaan
4. Zo zal het zijn
5. Machteloos
6. Onder de sprei
7. Lieve kleine piranha (cover Gorki)
8. Glad ijs
9. Eyo (cover K3)

Deel 2:

1. Een mooi verhaal (cover Michel Fugain & Le Big Bazar)
2. Ik laat je nooit meer gaan
3. I’ve only begun to fight (cover Natalia)
4. Sarah
5. Dormir en cuillère (cover Bart Peeters)
6. Blank of zwart
7. Helemaal alleen
8. Dansen voor jou
9. Lowietse (cover Gers Pardoel)

Bis:

1. Glad ijs
2. Hé lekker beest