Recensie Sigala

Hét feestje van Pukkelpop op donderdagnamiddag? Dat zette ongetwijfeld Sigala ****1/2 neer. De 24-jarige Britse dj kreeg de fans in een volgelopen Dance Hall tot helemaal achteraan op de schouders op het einde van zijn live set en liet vervolgens de intro van ‘The Lion King’ horen. Rillingen gingen over ieders lichaam. Naast eigen hits als ‘Easy Love’ (waarmee de set ook startte, en waarin een stukje ‘ABC’ van The Jackson 5 in verwerkt zit, ‘Sweet lovin’’ en zijn recentste aanstekelijke maar vreemd genoeg duidelijk minder gekende song ‘I came here for love’ met een waanzinnig straffe Ella Eyre die de vocals voor haar rekening neemt, liet ie ook classics als ‘Ain’t no mountain high enough’, ‘Kernkraft 400’, ‘7 Nation Army’, ‘Jump Around’, ‘I Love it’, ‘You’ve got the love’, ‘Stay with me’, ‘Symphony’ van Clean Bandit en ‘Show me love’ horen. Resultaat: een waanzinnige party waarbij de jonge fans, niet zelden meisjes, meeklapten wanneer dat gevraagd werd, meezwaaiden en “hey hey ho ho’ riepen, of opsprongen. Aan effecten geen gebrek trouwens: CO2-jets en confetti misten hun effect – in tegenstelling tot bij het concert van Editors – niet.

Nog zo’n feestje dat absoluut de moeite was, was dat van Callboys Soundsystem ****1/2 op Petit Bazaar. Ze waren 75% aanwezig de Callboys. Stef Aerts was er namelijk niet bij. Maar dat kon de pret niet bederven. Integendeel. Het trio Matteo Simoni, Rik Verheye en Bart Hollanders kreeg hun fans, voornamelijk erg jonge meisjes overigens, moeiteloos op de hand. Op het einde creëerden ze zelfs een Tomorrowlandwaardig feestje. Op de tonen van ‘Tremor’ van Dimitri Vegas and Like Mike deden ze de fans van links naar rechts springen waarna de Callboys meteen backstage gingen. Of ze daar hebben kunnen vegen, is niet geweten.

Petit Bazaar ***** staat dit jaar voor complete madness met een zeer gesmaakte over de top aanwezigheid van Mora (je kan er onder andere op de foto met de BN’ers en immer (over)enthousiaste Cora en Flora die al jaren te zien zijn in hun reclamecampagnes, wat een ge-ni-aal idee!) maar toen de Callboys Dimitri Vegas and Like Mike door de speakers joegen, werd het er helemaal krankzinnig.

In het kort:

Ryan Adams ½ had kennelijk op het hoofdpodium geen flauw idee wat ie kwam zoeken op Pukkelpop. Gevolg: niemand die er wat om gaf dat ie er überhaupt stond. Een act om je festivalaffiche mee te vullen, lijkt het wel. Hopelijk zit ie voor Chokri mee in een of andere package deal. Zo niet, is dat wel erg zuur voor de organisatie. Ryan Adams: ideaal voor festivalvulsel dus maar verder heeft ie totaal geen meerwaarde.

Intergalactic Lovers ***(1/2) klonk wat braaf in de Marquee, met iets te veel akoestische gitaarsongs die erg op elkaar leken. We misten hier afwisseling. Al maakte de verschijning van Lara veel goed. De tent zat stampvol, wat ook voor een stuk kwam omdat het buiten aan het druppelen was. Intergalactic Lovers verloor helaas ook druppelsgewijs toeschouwers zowel buiten als binnen de tent. Toen de sympathieke band als afsluiter ‘Delay’ inzette, kwamen er weliswaar een aantal terug. Deze groep heeft meer nummers van het kaliber ‘Delay’ nodig.

Het mooiste moment van Pukkelpop totnogtoe? Dat was wellicht te zien ver weg van alle camera’s. Roger van Loon (ook wel ‘de festivalman’ genoemd omdat ie steeds in wielertrui, een arm vol festivalbandjes en met luchtgitaar verschillende festivalweides afgaat) ontmoette tijdens de set van PJ Harvey ****1/2 Herman Schueremans in de Marquee die het optreden van de Britse bijwoonde. De Schuer boog zijn hoofd nederig bij wijze van begroeting en van Loon deed van zijn kant hetzelfde. Het respect tussen die twee (in se is het een ‘verkoper vs. klant’-relatie) was groot. Niet veel later schoot de head promotor van Live Nation Belgium de backstage in.

Op de sfeervolle set van PJ Harvey viel weinig af te dingen. Of ja, misschien dan toch. Dat ze iets te veel tijd neemt tussen nummers en dat de band beter tot haar recht komt in een zaal als De Roma of de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen dan in een festivaltent. Maar verder hoorden we een piekfijn optreden waar zeer degelijk gemusiceerd en gezongen werd. De meerstemmige samenzang in afsluiter ‘River Anacostia’ was van exquis niveau.

The XX ** stelde dan weer teleur qua zang. Met in ‘I dare you’ een pijnlijk vals moment overigens. Het is ondertussen een cliché en vaak worden indiebands daar – terecht – om geparodieerd. Veel melodie maken ze namelijk zelden in hun songs. Dat heeft niet alleen te maken met het feit dat veel indiebands beroep doen op matige songschrijvers, maar ook omdat de vocale capaciteiten van hun zangers vaak erg beperkt zijn. Net daarom zijn wij maar koele minnaars van het indie-genre. Net die zwakte zagen we opnieuw bevestigd in een flets optreden waarbij de groep hun derde plaat ‘I see you’ kwam voorstellen. Redelijk voorspelbaar gingen ze overigens voor spiegelende verticake rechthoeken als scènebeeld. Die konden trouwens om hun as draaien en via de kortste zijde wit licht uitstralen.

The XX is net als bijvoorbeeld The National een mooi voorbeeld hoe de concertindustrie bewust schaarste creëert. Bij the XX werd een showcase via Studio Brussel georganiseerd in Amuz Antwerpen. Een veel te kleine zaal voor deze band waardoor veel fans teleurgesteld moesten worden. Vervolgens kwamen er twee optredens in Vorst Nationaal en het optreden op Pukkelpop dat kennelijk maar een beperkt aantal toeschouwers wist te overtuigen. Maar bon, het was dan ook al redelijk laat, bijna kwart voor één ‘s nachts eer de band eraan begon met liedjes die geschikt zijn voor het slapengaan.

Iets vergelijkbaars zien we bij The National – wiens plaat ‘Sleep well beast’ die op 8 september uitkomt al te beluisteren is in de cosy houten luisterstudio van Secret Albums dicht bij de hoofdingang. Live Nation Belgium koos om deze band twee keer in Bozar te plaatsen dit najaar. Gevolg: de tickets waren in een mum van tijd uitverkocht. Ook op die manier frustreert de promotor doelbewust fans. Wedden dat de band volgende zomer op een festival staat in ons land, als (gepland) goedmakertje naar de rest van de fans toe? Zo werkt de sector dus. Vraag is of die oude marketingmethodes, bewust schaarste creëren en fans frustreren, in combinatie met hypes creëren via massamedia, nog een lang leven beschoren is. Muziekfans zijn niet van gisteren en doorzien dat soort zaken redelijk makkelijk tegenwoordig.

We onthouden dus PJ Harvey, Sigala én Callboys Soundsystem als dé strafste acts van Pukkelpop 2017 op donderdag.

< Bert Hertogs >