Recensie Mumford and Sons op Pukkelpop 2017

Mumford and Sons was de enige headliner op Pukkelpop 2017 die om jargontermen te gebruiken deliverde. De Britse folkrockers stonden nog maar net op het podium en toen voelde je al dat dit wel eens een bijzonder optreden kon worden. Leadzanger Marcus Mumford liet al bij de start ‘I fucking love playing in Belgium!’ optekenen. De groep had er zin in, had erg veel honger, en die juiste attitude straalde dan ook af op het publiek dat meezong, de handjes in de lucht gooide. Alsof we op het einde van een meisjeskamp waren beland – want toegegeven de meisjes leken althans in de meerderheid op deze editie – en die allerlaatste zangstonde nog een laatste kans was om er een epische afsluiter van te maken.

We gaan er geen doekjes om winden. Concertnews.be heeft een speciale band met Mumford and Sons. In de zomer van 2012 zagen we Marcus en co drie keer aan het werk, op Pinkpop Nederland in mei, Rock A Field Luxemburg in juni en Bilbao BBK Live in juli van dat jaar met telkens een maand tussen elke meting dus. Hun tweede album ‘Babel’ moest toen nog uitkomen maar de groep speelde die zomer al heel wat songs die op dat moment nog moesten verschijnen. Op Pinkpop zagen we dat die nummers erg goed onthaald werden, en naarmate de zomer vorderde groeiden niet alleen de songs op live-vlak, ook het enthousiasme van de toeschouwers groeide parallel mee. Dat als journalist meemaken en vaststellen, is iets dat niet snel gebeurt. 5 Jaar later is Mumford and Sons te nemen of te laten. Door sommigen wordt er smalend om gedaan omdat ze jawel de banjo bovenhalen (wat Bear’s Den trouwens ook doet). Aan de andere kant zit er zo’n dynamiek in hun songs (niet zelden via basdrum, versnellingen, crescendo’s enz.) dat het recept gewoon gemaakt is om aan te slaan. Ook zo in Kiewit, op Pukkelpop.

Als tweede gooiden ze al meteen ‘Little Lion Man’ er tegenaan. Meisjes gingen op de schouders van een vriend(in), hun vingertoppen reikten naar de hemel en de fans zongen de ‘aha’ prachtig mee. En de witte confetti die de lucht ingeblazen werd, creëerde het ideale effect. ‘Little Lion Man’ gold als de wekker van het optreden, of zoals Admiral Freebee het zo graag zegt, kwam het over als een duidelijke boodschap: ‘het concert is begonnen.’ Die miste zijn doel niet. Het nummer trok extra volk weg van de bars richting publiek dat zo in no time aandikte.

Marcus zette zich aan de drums voor ‘Lover of the light’, vroeg en kreeg de handen in de lucht van het publiek en zag dat de basdrum kicken nog steeds aanstekelijk werkt op het publieksenthousiasme. Tijdens 'Believe' haalden ze hun smartphonelichtjes boven

‘Blind leading the blind’ was een van de nieuwe nummers die de groep uitprobeerde op het Belgische publiek. Dat klapte zelfs mee tijdens de versnelling. Het nummer gaat over zaken loslaten en er voor elkaar zijn. Maar de song spaart ook de kritiek niet: ‘My generation’s stuck in the mirror.’ klinkt het. Als dat niet over narcisme gaat, weten we het ook niet.

De liveversie van ‘Awake my soul’ was ronduit subliem. Marcus stem blendde perfect met die van First Aid Kit, twee gelegenheidszangeressen. De confettiblazers mochten een tweede keer voluit gaan op die andere hit ‘The cave’ terwijl die andere blazers het muzikale laken naar zich mochten toetrekken. We zagen ook enkele meisjes via een video app een vriend(in) contacteren, terwijl ze zichzelf uit volle borst meezingend filmden. Ook in ‘Ditmas’ dat daarop volgde zorgden de koperblazers voor die extra feestelijke toets terwijl de frontman de frontstage in dook en enkele fans de hand schudde. ‘We fucking love you!’ schreeuwde hij het uit.

Afsluiten deed de band met watervalvuurwerk tijdens ‘Dust bowl dance’. Heerlijk was het om tijdens de intro de snaren van de buffetpiano via de hamers de snaren te zien betokkelen. De song die klein begon, groeide uit tot een volle, stevige song vol noise. Knap was dan ook het einde waarbij de groep het nummer neerlegde zoals het begonnen was, intiem, klein met enkel stem en een heel fijn streepje piano.

De grootste stommiteit die Mumford and Sons beging op Pukkelpop was bissen. Festivalgangers zijn immers zelden geneigd om een band terug te roepen ook al is het een zeer sterk optreden dat ze voorgeschoteld krijgen. Met ‘If I say’, ook een nieuwe song, openden de Britten een blik met drie toegiften waarbij de pianoriff van ‘I will wait’ de al uitgelaten singalongsfeer nog bijkomend oppookte alsof we een groot kampvuurmoment meemaakten waar de groep nog wat extra hout op het vuur gooide. Met CO2-jeteffecten en horizontaal vuurwerk onder de nok van het podium op ‘The wolf’ eindigde Mumford and Sons hun weergaloos optreden op Pukkelpop. Wat een afsluiter!

Conclusie: we hebben zeer slecht nieuws voor de haters van wat zij ‘die banjogroep’ noemen. Mumford and Sons lijkt zich stilaan op te warmen om over enkele jaren stadia te gaan vullen. Het potentieel is er en ons buikgevoel zegt – al kan dat ook dat maag-darmvirus zijn waar we al drie dagen op Pukkelpop mee zitten – dat we iets vergelijkbaars op Pukkelpop meemaakten als tijdens die ene zomer van 2012...

< Bert Hertogs >       

Lees ook:

Recensie Mumford and Sons *** - dinsdag 24 mei 2016 - Sportpaleis Merksem

Recensie Mumford and Sons * - zondag 5 juli 2015 - Citadelle Arras, FR

Recensie Mumford and Sons ***** - donderdag 28 maart 2013 - Sportpaleis Merksem

Recensie Mumford and Sons | Bilbao BBK Live 2012 ****1/2 - vrijdag 13 juli 2012 - Kobetamendi, Bilbao, Spanje

Recensie Mumford and Sons | RAF 2012 ****1/2 - zondag 24 juni 2012 - Festivalterrein Bettembourg, Luxembourg

Mumford and Sons | Pinkpop 2012 ****1/2 - maandag 28 mei 2012 - Megaland Landgraaf Nederland