Recensie Remember the dragons

Met Remember the dragons … bewandelt Berlin, Kopergietery en hetPaleis het pad van fake news, het feest van de leugen. Hier voorgesteld door een Chinees drakenfeest waarbij kinderen mogen liegen. Hun eerste leugen wordt volgens een oude Chinees in China gezien als een heuglijk moment, zo laat de voorstelling uitschijnen waar de waarheid zo goed als afwezig is, of is dat schijn? Iedereen kan er tijdens het feest zijn wie die wil zijn. De toeschouwers worden in twee groepen verdeeld. De minderjarigen gaan naar een ruimte waar ze een viertal verhalen te horen krijgen, terwijl de volwassenen in een soort wachtzaal met koffiemachine en tijdschriften (niet) kunnen zien wat er werkelijk gebeurt bij de jongeren. Tussendoor komt er een oude Chinees langs op het tv scherm die weet te raden op welk symbool een toeschouwer finaal beland is, en zien we op een ander scherm een radiostudio waar drie verhalen passeren, dat van de vrouw die door een chromosoomafwijking geen pijn voelt (wat gebaseerd kan zijn op het verhaal van Olivia Farnsworth), dat van de twee meisjes waarvan er eentje afhankelijk van de dag zich een jongen of een meisje voelt (en dus gender fluid is), of dat van de man die een ruimtereis maakte met de Apollo 17 maar de naam van zijn kind in het maanstof vergeten schrijven was. Een schilderij dat gebaseerd is op een echte foto maar waarin wel de naam te lezen is in het maanstof, werd op den duur als waarheid beschouwd. Kortom: een leugen kan de waarheid verdringen en generaties overleven omdat de leugen gewoon een sterker verhaal geworden is op zich dan wat er werkelijk gebeurde.

Op dat thema speelt Remember the dragons … dan ook wellicht met als doel om langer te blijven hangen in het geheugen. Wat blijkt? Volgens de jongeren hebben ze helemaal geen ruimtepakjes aangehad, een choreografie neergezet, vuurwerk gezien of een van hen richting plafond zien zweven. Wel komen een aantal verhalen die in de radiostudio door uitsluitend blanke volwassenen verteld werden overeen, maar deze werden aan de jongeren verteld door jongeren met een andere achtergrond. Jongeren uit een twintigtal nationaliteiten vertellen daar de verhalen in zo’n 15 verschillende talen.

Remember the dragons … is dus niet echt een theatervoorstelling, maar eerder een soort installatie in combinatie met een doe-opdracht voor de volwassenen. Zij mogen de naam van hun kind op een maansteen – die eerder lijkt op een vulkaansteen – schrijven, daar ‘maanstof’ over doen en het geheel gaat dan in de oven. Vervolgens steken ze een houder in elkaar zodat de steen met de houder een aandenken kan zijn aan de voorstelling. Bedoeling is ook dat kinderen en volwassenen de voorstelling ook nadien nog verder laten lopen in een nagesprek. Echter, verder dan onder andere de mededeling dat ze niet in ruimtepakjes hebben staan dansen, … komt het nauwelijks. En de vraag is maar als ouder of je kinderen en jou in zekere zin geen deel uitmaakten van het drakenfeest, waar de leugen regeert. Hoewel het best wel grappig is wanneer Koen Fillet het nummer ‘Het regent in mijn hart’ van de Goudvissen afkondigt, blijven we toch ook op onze honger zitten. Remember the dragons … voelt erg vrijblijvend aan.

< Bert Hertogs >