PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Bangerik

donderdag 22 februari 2018HetPaleis

Bangerik

Op het eerste zicht lijkt Bangerik van hetPaleis en Abattoir Fermé een griezelstuk. Maar dat is vooral schijn. Het is in eerste instantie een komedie geworden die van familieleden, zoals ze zich gedragen op familiefeestjes, een karikatuur maakt (inclusief bomma’s die hangtieten aan hun buik hebben). Wanneer ook nog eens de draak gestoken wordt met allerlei genres – denken we maar aan de openingsact waar ballet in het belachelijke wordt getrokken, de scène waarin gelachen wordt met moderne dans (choreografie van Rosas op een stoel), playback optredens (de acteurs lippen terwijl we de stem van de verteller horen in het begin) en opera (hoofdkussen op het hoofd en tak om mee te waaien op het bed) door de mangel gehaald wordt – hebben we niet alleen een ‘been there, seen that, done that’-gevoel, in deze productie komt het er vooral allemaal erg bijgesleurd over.

Voor sfeer en gezelligheid krijgt regisseur Stef Lernous wat ons betreft al van bij de start het maximum van de punten. Een houten plankenvloer, een gesloten rood toneelgordijn, een kamerplant, een zwarte buffetpiano en goudkleurig licht. Doe daarbij een personage dat zo uit The Addams Family lijkt te komen en de toon is meteen gezet voor een griezelvoorstelling denk je dan. Al snel blijkt echter dat je op het verkeerde been gezet werd, wanneer de rest van de cast er wat houterig als dode dienstmeiden met vuile schort bij komt dansen.

Jan De Smet is de lijm van deze voorstelling die de verschillende scènes aan elkaar moet proberen te rijgen. Dat is meteen onze grootste kritiek op Bangerik, dat de flow van de show niet goed zit en het geheel erg fragmentarisch overkomt. De Smet wordt halfweg ook gevraagd om nog eens een liedje te komen zingen, wat meteen de zwakste quote uit Bangerik is, en tevens op pijnlijke manier toont dat er iets scheelt met de structuur van het werk. Hier moet gewoon tijd gewonnen worden, lijkt het wel. De scèneovergangen zitten dus links en rechts verre van goed. Wanneer De Smet (met gitaar, banjo of accordeon niet zelden verwijzend naar Amerikaanse traditionals en bluegrass) er voor de zoveelste keer wordt bijgehaald, voelt dat ook aan als een parodie op Nonkel Bob. Een van de hoogtepunten is wellicht het moment waarop hij de accordeon bespeelt terwijl Lukas Smolders als Bangerik met twee kapstokken de metalen bedrand betokkelt.

Met liefst 6 acteurs (Gert Jochems, Kirsten Pieters, Lukas Smolders, Lien Thys, Tine Van den Wyngaert en Chiel van Berkel) staan ze op het toneel in hetPaleis wat een gemiddelde oplevert van 10 minuten speeltijd per acteur. Dat is toch gewoon bijzonder weinig lijkt ons. Personages komen en gaan en hebben elk een eigen setting. Irma (gespeeld door Lien Thys) is de maagd die uit de badkuip komt nadat er heel wat haar uit het putje van het bad getrokken is. Zij is het die Bangerik in haar sappig Kempens dialect (mogelijks een verwijzing naar Natalia) probeert te overhalen om naar buiten te gaan, het meisje waar hij verliefd op is – dat verdacht veel kenmerken heeft van Astrid ‘Oh My Gosh!’ Coppens – achterna te gaan. Het is zowat het enige waar Bangerik bang van is, om die stap te zetten. ‘Ge moet dat doen jom’ klinkt het dan.

Met stip behoort de scène met nonkel Vlees – die zich als dé kenner van vrouwen profileert – een van de beste uit Bangerik, naast een hilarische choreografie van Radijsje in de discotheek op muziek van Jef De Smet (de zoon van Jan). Nonkel Vlees bezorgt Bangerik heel wat foute info over meisjes. Dat ze pluimen hebben die ze afscheren, en dat ze eieren leggen bijvoorbeeld terwijl ze alles weten van de scheiding van tafel en bed. Hij vraagt Bangerik en de zaal ook wat het zachtste stukje van een meisje is. Maar hij krijgt ook het meest filosofische moment wanneer hij stelt: ‘Angst kan je overwinnnen, spijt blijft altijd aan je kleven.’ Verder leert de voorstelling ook aan de allerjongsten dat een fobie een moeilijk woord is voor onredelijke angst om uiteindelijk bij het vraagstuk te komen over leven en dood.

Hoewel het premièrepubliek laaiend enthousiast reageerde op Bangerik – een ovatie bleef weliswaar uit – konden we deze drukke voorstelling die alle kanten uitgaat en alweer – zucht- met verschillende kunstvormen lacht, nauwelijks smaken. De gekozen vorm zorgt ervoor dat je naar losse scènes zit te kijken die onvoldoende sterk verbonden zijn met elkaar wat de spanningsboog erg slap maakt. Misschien daarom ook dat Bangerik finaal verzuipt in effectjes om de aandacht van de allerjongsten erbij te houden.

< Bert Hertogs >


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter