Recensie Indochine 13 Tour

Wat. Een. Buitenaards. Sterk. Optreden. Zette. Indochine. Neer. In. Paleis 12! De laatste noten van Black sky, waren nog niet uitgestorven, een nummer dat voorzien werd van erg straffe visuals – boven het middenplein hing een cirkelvormige constructie in de vorm van een ruimteschip dat scifi-gewijs beelden van het heelal toonde – of ‘2033’ leverde met zijn Museachtige riffs en twee confettikanonmomenten al een eerste hoogtepunt in de set af. Het leek wel alsof we meteen in de toegiften van de avond waren aanbeland zo extatisch was de sfeer in het eerste van twee tot aan de nok gevulde optredens van de Franse band in de grootste concertzaal van onze hoofdstad. Frontman Nicola Sirkis wordt volgend jaar ‘60. Eerlijk? Als er al een zwak punt aan te stippen valt in deze 13 Tour dan is het wel zijn zang die bij momenten stevig onder de toon gaat, met als absoluut dieptepunt de ballad ‘Gloria’ die hij live zong met Asia Argento. Op de een of andere manier blendden hun stemmen voor geen meter. Samen met ‘Kimono dans l‘ambulance’, voorzien van visuals van – u raadt het nooit – een ziekenwagen, was dit wellicht een van de weinige inkakmomenten van de show. Maar dat weerhoudt ons er niet van deze knap uitgewerkte show met strakke spanningsboog bijna het maximum aantal sterren te geven die we voorhanden hebben. Na hun eerdere passages in de AB in 2011 en het Koninklijk Circus in 2013 geven we de band dus voor de derde keer op rij 4,5 sterren. Indochine delivert live. Punt.

Met maar liefst twee uitverkochte concerten in Paleis 12 stelde Indochine zijn dertiende album, met de toepasselijke titel 13, voor aan het Belgische publiek. De Franse band kan er kennelijk zelf niet genoeg van krijgen en prikte alvast een extra datum. Dit najaar staat de groep die al 36 jaar meedraait op 3 november opnieuw in Paleis 12. Opvallend overigens om vast te stellen hoe breed het publiek is dat Indochine weet te bereiken. Families met kinderen zagen we tussen alternatieve new wave types, de zwarte emo’s die hun haar kleuren en donkere oogschaduw gebruiken. Meermaals vroeg Sirkis in zijn moedertaal of we ervoor klaar waren. En of dat het geval was!

De frontman gaf toe dat ie heel hard uitgekeken had naar de Belgische shows en die goesting die je op het podium zag, wist ie meteen over te brengen naar de fans die daardoor nog meer zin kregen om er een feestje van te maken. Tijdens ‘Henry Darger’ zien we op de visuals kinderen in vintage kleren zoals vroeger poseren voor wat stijve portretfoto’s. Het zijn allemaal jongeren uit Amsterdam die – toeval bestaat niet – op de rij achter ons op de tribune plaatsnamen om het concert mee te maken. In ‘Station 13’ zingt Sirkis ‘Tous mes héros sont morts’ terwijl we onder andere David Bowie’s foto geprojecteerd zien. Tijdens ‘Adora’ springen de fans de hoogte in alsof de vloer van Paleis 12 plots een trampoline is geworden. Sirkis geeft ook handjes aan de fans, en toont dat ie alle kneepjes van het vak onder de knie heeft. Op de knieën gaan tijdens ‘Black sky’? Check. ‘De sound via de basdrum laten opentrekken bij ‘Station 13’? Check. De fans aanzetten om mee te klappen en de oehoe’s nazingen op ‘Alice & June’ nadat de song al met lekkere gitaarriff opende? Dat vervolgens met ‘oh’’s en pianospel nog eens dunnetjes overdoen tijdens ‘Song for a dream’ terwijl dat nummer halfweg volledig opentrekt? Ja hoor! Door het publiek op het middenplein lopen en even op de linkertribune goeiedag zeggen? Dat doet ie tijdens ‘Tes yeux noirs’ terwijl het publiek meezwaait en twee keer in de handen klapt. Een grote zangstonde houden op pakweg ‘La vie est belle’ (en verderop in de set dat nog een aantal keren dunnetjes overdoen tijdens andere nummers) en het publiek de song ook fraai a capella laten zingen op het einde? Yep. De reguliere set nog even afwerken door een zinderende medley ertegenaan te gooien, het publiek te laten meeklappen en ‘lalala’ op 'Kill Nico' te laten zingen? Fluitje van een cent!

Kortom: Sirkis speelt zijn rol als publieksmenner voortreffelijk. Die vele songs met aanstekelijke ‘oho’-melodie in verwerkt, dat is voer voor stadiaconcerten die de groep in eigen land ook effectief neerzet. In ‘À l‘assaut’ merk je de kracht van zo’n nummer dat live zo veel in zich heeft – Sirkis voorziet het live van extra percussie op een trom – dat het moeiteloos een veelvoud van een uitverkocht Paleis 12 kan in vervoering brengen. Hoeft het dan ook te verbazen dat het publiek de band terugriep om aan de toegiften te beginnen op de oh’s uit Seven Nation Army?

Indochine is ook een band die een pro diversiteitboodschap meebracht naar Brussel. Maar liefst twee songs vallen overduidelijk onder die categorie. Zo zien we androgyn gedrag bij een zwarte man die zich schminkt in de visuals van ‘TomBoy 1’ – en haalt de zanger van Indochine de regenboogvlag boven tijdens ‘College Boy’ waarbij het ruimteschip boven het middenplein veelkleurig belicht werd én er opnieuw twee keer tijdens de song confetti de lucht ingeblazen werd. ‘College Boy’ gaat dan ook over een jongetje op internaat dat uitgelachen wordt omwille van zijn seksuele geaardheid. Solo vatte Sirkis de toegiften aan op akoestische gitaar met ‘Electrastar’ waarna ie vergezeld werd door zijn gitarist Boris Jardel en bassist Marc Eliard om een bloedmooi ‘J’ai demandé à la lune’ te brengen. Een song die de toeschouwers niet alleen voortreffelijk meezongen maar ook van een sterrenhemel voorzagen door hun smartphonelichtjes in te schakelen.

De taart die Indochine serveerde leek wel vol kersen te staan, maar met een knap lang uitgesponnen ‘Trois nuits par semaine’ bleek de band nog meer dan voldoende straf materiaal in zijn catalogus te hebben om er nog een paar kersen aan toe te voegen. ‘Indochine!’ scandeerde het overwegend Franstalige publiek luidruchtig gevolgd door drie keer klappen in de handen en dat allemaal op repeat. Met ‘L’avonturier’ en ‘Karma Girls’ nam de groep afscheid na een overweldigend optreden dat maar liefst 2 uur en 25 minuten duurde van vijf voor negen tot twintig na elf. Dat achteraf het voelde alsof die uren als een sneltrein voorbijgedenderd waren, toont vooral aan hoe straf dit optreden was en het uitzonderlijke publieksenthousiasme. Nu al is dit met stip een van dé strafste shows van dit seizoen. Ga dat zien op 3 november 2018 in Paleis 12!

< Bert Hertogs >

J'ai demandé à la lune. @indochineofficiel au @palais12. @mbpresentslive

Een bericht gedeeld door Concertnews (@concertnieuws) op 17 Mrt 2018 om 3:47 (PDT)

Trois nuits par semaine. @indochineofficiel au @palais12 ce soir! @mbpresentslive

Een bericht gedeeld door Concertnews (@concertnieuws) op 17 Mrt 2018 om 3:41 (PDT)

What. A. Great. Concert! Thank you @indochineofficiel! @mbpresentslive

Een bericht gedeeld door Concertnews (@concertnieuws) op 17 Mrt 2018 om 3:33 (PDT)

Station 13. @indochineofficiel at @palais12.

Een bericht gedeeld door Concertnews (@concertnieuws) op 18 Mrt 2018 om 2:09 (PDT)

Alice & June. @indochineofficiel au @palais12.

Een bericht gedeeld door Concertnews (@concertnieuws) op 18 Mrt 2018 om 2:20 (PDT)

Kill Nico. @indochineofficiel au @palais12.

Een bericht gedeeld door Concertnews (@concertnieuws) op 18 Mrt 2018 om 2:31 (PDT)

Indochine Meteor Club Tour in de Ancienne Belgique te Brussel 19 januari 2011 ****1/2

De setlist:

1. Black Sky
2. 2033
3. Henry Darger
4. Station 13
5. Adora
6. Alice & June
7. La vie est belle
8. Tes yeux noirs
9. Gloria
10. Kimono dans l‘ambulance
11. Song for a dream
12. Un Été français
13. TomBoy 1
14. À l‘assaut (Des ombres sur l‘O)
15. Club 13 : Canary Bay / Kill Nico/ Les Tzars / Paradize / Kill Nico

Bis:

1. Electrastar
2. J‘ai demandé à la lune
3. College Boy
4. Trois nuits par semaine

Bis 2:

1. L‘Aventurier
2. Karma Girls