PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Calexico

zaterdag 24 maart 2018De Roma Borgerhout

Calexico

Met ‘The Thread That Keeps Us’ heeft de Amerikaanse band Calexico zijn negende en wellicht ook donkerste plaat uit zijn catalogus uit. Zanger en gitarist Joey Burns en drummer John Convertino zijn nog steeds de spil in de band die ondertussen al 22 jaar op zoek gaan naar een wel zeer kenmerkend geluid tussen country, jazz, postrock aan de ene kant en feestelijke Latijns-Amerikaanse melodieën die verwijzen naar de mariachi, de conjunto en de cumbia aan de andere kant. Achter de electronica nam dj en producer Camilo Lara plaats die met zijn Mexican Institute of Sound tevens het voorprogramma verzorgde. Wie de moeite deed om het voorprogramma te checken zag Calexico al op het podium van de Roma verschijnen om hun tourmember live te ondersteunen op het einde van zijn set met onder andere ‘Mexico’. Lara werd trouwens door Disney als muziekconsultant gevraagd bij het samenstellen van de soundtrack van diens jongste animatiefilm ‘Coco’. Een werk dat uiteindelijk zes jaar duurde om de juiste sfeer en sound te vinden. In de Roma zagen we op onze beurt dan weer Ruben Block van Triggerfinger Calexico checken. Een band die live een evenwicht probeert te zoeken tussen subtiel, zacht, introvert, melancholisch en met veel finesse musiceren aan de ene kant en feestelijk, uitbundig en een stuk luider zich extravert uitdrukken aan de andere kant. Het publiek in de Roma verkoos kennelijk het laatste. Niet zelden werd dan ook bloedmooi intimistisch gemusiceer de kiem ingesmoord door het vele geroezemoes van toeschouwers die zich gedroegen alsof ze op een receptie aanwezig waren.

Camilo Lara stond voor de allereerste keer ooit op een Antwerps podium en zag al meteen in ons ‘Amberes friends’. ‘It’s the town of KLF. They are from here, right?’ zo probeerde hij tijdens het voorprogramma contact te maken met het publiek. Zijn vraag botste op een ijzig koude muur van onverschilligheid. Zeker, het kan ook aan ons liggen. De vorige twee optredens die we zagen (Indochine en Toto) waren in Brussel voor een voornamelijk Franstalig publiek dat zich vanaf de allereerste seconde al smeet. In de Roma toonden Vlamingen waarom ze Vlamingen zijn en een o zo sceptisch publiek. Als de frontman net voor ie ‘Flores y tamales’ inzet ‘Are we paying attention?’ – overigens terecht – dient te vragen omdat het publiek met vanalles en nog wat leek bezig te zijn behalve met het optreden op zich, dan moet je in eigen boezem durven kijken als publiek. Vlamingen zijn doorgaans koele kikkers en je moet als artiest of band behoorlijk wat trekken en sleuren om hen overstag te krijgen. Maar van zodra ze voor de bijl gaan, gaan ze er wel volledig voor. In de Roma was het niet anders. Laat ons toe te stellen dat het nog steeds een cultuurschock is om te pendelen tussen concerten in Brussel en Antwerpen alsof het twee compleet verschillende werelden zijn qua beleving.

In ‘Across the wire’ trok de band met twee trompetten, een steel guitar, contrabas en streepje accordeon de countrykaart. Calexico nam een duidelijk statement in tegen het geweld met wapens in de VS op de dag dat de ‘March for our lives’ in onder andere Washington DC plaatsvond. Een dag waarbij naar schatting 800.000 mensen op straat kwamen om te pleiten voor een geweldloze samenleving. Burns stelde in de Roma dat wanneer je kinderen op school drilt en leert wat ze moeten doen bij een schietpartij, er iets fundamenteel mis is met je samenleving. ‘Mijn familie doet mee aan de March.’ liet ie tevens optekenen waarop het fraai kabbelende ‘The Town & Miss Lorraine’ met accenten op de vibrafoon volgde. Die nostalgische kaart trok Calexico vervolgens door met ‘Ballad of Cable Hogue’ waarin het dodelijke karakter van de liefde bezongen wordt maar ook de sfeer van een oude westernfilm te horen is. ‘Sonic Wind’ kreeg dan wel een knappe solo mee op trompet (met demper), nog steeds bleek dat het publiek niet stil te krijgen terwijl we de geluidsman het geluidsvolume zagen verlagen in de hoop dat de toeschouwers toch wat meer aandacht zouden schenken aan de groep. Tevergeefs.

Zeker, Calexico heeft heel wat midtemposongs in de aanbieding waardoor een optreden voor een grotendeels zittend publiek – Calexico treedt op 1 juli op in het OLT – de band wellicht beter tot zijn recht kan laten komen, maar toch… de woestijnband verdiende naar ons gevoel meer respect van het Antwerpse publiek dan dat het kreeg. ‘Stray’ was bijvoorbeeld zo’n nummer om live door een ringetje te halen. Twee trompetten legden hun accenten feilloos terwijl de zanger neuriet en we een knappe contrabassolo pizzicato te horen krijgen. Gitaarsong ‘Thrown to the Wild’ drijft op melancholische gevoelens terwijl ‘Girl in the Forest’ lijkt te suggereren met die meerstemmigheid dat John Lennon nog onder ons is.

Kantelpunt van de show is echter een weergaloos ‘Minas de cobre (For Better Metal)’ dat opent met treingeluiden, een instrumental met steel guitar en heerlijke trompetten met pittige gepunte ritmes. José Alfredo Jiménez’ ‘Serenata huasteca’ klapte het publiek vervolgens ook danig mee in de handen. Burns gaf de Roma een mooi compliment door te stellen dat het wellicht een van de mooiste theaters is waar hij al mocht optreden in zijn carrière. Met negen platen onder de arm zijn er heel wat verzoeknummers mogelijk, stelde de frontman die met ‘Two Silver Trees’ dat gekenmerkt wordt door die 5 herkenbare noten op de synths opnieuw de sfeer uit de song live prachtig wisten over te brengen.

Tijdens ‘Cumbia de donde’ mocht de trompettist opnieuw schitteren terwijl het publiek het nummer niet veel later meeklapte. Hoogtepunt van publieksinteractie was onmiskenbaar ‘Rosco y Pancetta’ waarbij Joey Burns het publiek als een hond deed huilen en meegaf dat ie zelf twee honden thuis heeft. Het daaropvolgende ‘Music Box’ droeg ie op aan zijn vrouw en kindjes. Met ‘Crystal Frontier’ was het feest helemaal compleet in de Roma. Eindigen deed Calexico trouwens in Borgerhout net zoals het begonnen was – door support act Mexican Institute of Sound te steunen. Deze keer met diens ‘Es-toy’ terwijl het publiek nog een allerlaatste keer de strot mocht opentrekken en ‘oho’ mocht nazingen tijdens ‘Güero canelo’.

Kennelijk waren de fans van Calexico in de Roma vooral gekomen om die rol te spelen: luidruchtig meekelen en feesten. Dat daardoor heel wat knappe rustigere songs van de desert noir-band niet de (volledige) aandacht kregen van de toeschouwers die ze verdienden, is vooral erg jammer. Misschien is het OLT, met meer zitplaatsen dan staanplaatsen, daarvoor een geschiktere locatie deze zomer...

< Bert Hertogs >

De setlist:

  1. Dead in the Water
  2. Voices in the Field
  3. Under the Wheels
  4. Across the Wire
  5. The Town & Miss Lorraine
  6. Ballad of Cable Hogue
  7. Sonic Wind
  8. End of the World With You
  9. Bridge to Nowhere
  10. Flores y tamales
  11. Splitter
  12. Stray
  13. Thrown to the Wild
  14. Girl in the Forest
  15. Minas de cobre (For Better Metal)
  16. Serenata huasteca (cover José Alfredo Jiménez)
  17. Two Silver Trees
  18. Cumbia de donde
  19. Rosco y Pancetta
  20. Music Box
  21. Crystal Frontier
Bis:

  1. Slag – Camilo
  2. Es-toy (cover Mexican Institute of Sound)
  3. Güero canelo


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter