Recensie A quiet place ★★★★1/2

Met A quiet place regisseerde John Krasinski zichzelf en zijn vrouw Emily Blunt. We zijn in 2020 wanneer zo goed als alle mensen door buitenaardse wezens omgebracht zijn. Die wezens kunnen niet zien, maar hun gehoor is wel hypergevoelig. Elk geluid kan je aanwezigheid dus verraden, en je dood betekenen. Wanneer het gezin Abbott naar een verlaten supermarkt trekt om er wat spulletjes op te halen, droomt Beau (gespeeld door Cade Woodward) ervan om te ontsnappen met een raket. Een speelgoedversie van de space shuttle én batterijen neemt ie stiekem mee naar huis. Het geluid trekt de buitenaardse wezens aan waarop ie koudweg afgemaakt wordt aan een brug. Dat trauma zindert na. De dove Regan (ijzersterk neergezet door Millicent Simmonds die in het echte leven ook doof is) neemt het zichzelf kwalijk dat ze tegen het advies in van vader Lee (Krasinski) haar broertje toch heeft aangezet om het speelgoedje mee naar huis te nemen. Evelyn (Blunt) rouwt dan weer om het verlies van haar zoontje, ook wanneer ze hoogzwanger is.

Het gezin maakt contact met andere mensen in de buurt door ‘s avonds een vuurtje aan te steken. Lee heeft ondertussen een systeem van gloeilampen buiten voorzien. Als die wit kleuren, is de kust veilig. Rood betekent gevaar. Verder heeft hij ook heel wat camera’s geïnstalleerd, wandelen ze op wit fijn zand om zo stil mogelijk zich te verplaatsen. Wat hij ondertussen heeft ontdekt, is dat de buitenaardse wezens je niet kunnen horen in de buurt van een rivier, of wanneer je praat achter een waterval. Het natuurlijke omgevingsgeluid is dan immers luider dan datgene wat je zelf produceert of dempt wat je zegt. Onder de grond zijn ze ook veilig. Het is daar dat Evelyn zich klaarmaakt om haar nog ongeboren baby te kunnen grootbrengen, door het in een kist te leggen met een zuurstofmasker op. De ruimte zelf moet het gehuil van het kindje straks gaan dempen. Maar wanneer haar water breekt, trapt ze met haar voet in een nagel en laat ze een glazen kader vallen. Ondertussen wil ze het uitkermen van de pijn, maar mag geen vin verroeren, en moet ze nog zien te bevallen ook in omstandigheden die ze niet gepland had terwijl een wezen het op haar en haar baby gemunt hebben. Marcus (Noah Jupe) moet van zijn vader de wezens afleiden door vuurwerk af te steken. Regan die pubert en met zichzelf ook wat in de knoop ligt, is ondertussen naar de brug getrokken, de plek waar haar broertje omgebracht werd, om te rouwen. Marcus valt in een maïssilo, verdwijnt bijna in die massa en dreigt te stikken, maar Regan kan hem nog redden waarop zij in de problemen komt. Ondertussen zit een wezen hen achterna omwille van het geluid dat ze maken. Kortom: de vier gezinsleden komen in een hachelijke situatie terecht, zijn (ver) van elkaar verwijderd en zouden zo wel eens een vogel voor de kat kunnen zijn. De cruciale vraag staat op het bord van Lee: ‘wat is hun zwakke plek?’

A quiet place is een hyperspannende horrorfilm geworden waarbij de afwezigheid van geluid, de hoofdpersonages gebruiken gebarentaal om met elkaar te communiceren, de belangrijkste bijdrage levert aan de minutieus opgebouwde spanning. Zeker, als kijker vraag je je af of het gezin de problemen niet opzocht toen Evelyn zwanger werd. Een baby maakt sowieso lawaai door te wenen, waarna nog moeilijke stadia zoals de peuter- en kleutertijd volgen, muisstil bevallen is geen sinecure, enz. Maar net daarover gaat de film ook, over de wil van ouders om hun kinderen te beschermen.

Erik Aadahl en Ethan Van der Ryn die mee instonden voor het geluid, of het gebrek ervan, maken de prent doodsstil vanuit het standpunt van de dove Regan die in stilte moet zien te huilen wanneer een zoveelste poging van haar vader om haar een nieuw hoorapparaat te geven dat haar kan laten horen, op een tegenslag uitdraait. A quiet place doet beroep op 1 bekende song, Neil Youngs ‘Harvest Moon’ waar Evelyn naar luistert via in-ear oortjes. Eentje steekt ze in het oor van Lee waarop ze even een intiem prachtig moment hebben met elkaar en de ongeboren baby. Tijdens zo’n scènes merk je dat Blunt en Krasinski in het echte leven een koppel zijn en kinderen hebben. Echte foto’s van hen werden trouwens ook geïntegreerd in de prent.

A quiet place scoort terecht in de box offices. De film kostte zo’n 17 miljoen dollar en bracht ondertussen al meer dan het tienvoudige van dat bedrag op. Door de vele stiltes in de film maakt het de bioscoopervaring erg bijzonder. Je kijkt intenser, het beeld primeert en je wordt zo helemaal meegezogen in het verhaal dat je op het puntje van je bioscoopstoel brengt. Alleen al de bevallingsscène van Evelyn in een bad, maakt kans om een klassieke filmscène te worden zoals de douchescène uit Hitchcocks Psycho dat al jaren is. A quiet place is meesterlijk goed.

< Bert Hertogs >

Op 11 mei 2018 vindt er om 22u45 een silent screening plaats in de Kinepolisbioscopen. Je mag dan geen drank of eten mee in de zaal brengen en je gsm moet uitgeschakeld worden om de kijkervaring nog intenser te maken.