PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Gisteren was het geweldig ★1/2

vrijdag 18 mei 2018Bourla Antwerpen

Gisteren

Nico Sturm en Jonas Van Geel brengen met Gisteren was het geweldig in een regie van Frank Van Passel een bittere voorstelling met een lichte zoete humoristische toets. De smaak van het bittere, van pure chocolade overheerst, waardoor de bitse woordenoorlog van (on)uitgesproken gedachten de overhand haalt in deze productie die meer dan anderhalf uur duurt en die heel wat inkakmomenten kent. De sfeer van weleer uit de jaren ‘50 van de cabarets, de revues, het tapdansen en op het einde het poppenspel haalt deze voorstelling naar boven. Maar echt eer doet het deze culturele vormen niet aan met zijn belegen humor als ‘Ik zoek mijn sleutels. Die liggen in de coulissen.’ - ‘Waarom zoek je ze dan hier?’ – ‘Hier is er meer licht.’ Wat vooral blijft nazinderen, is het bekvechten tussen die twee omwille van de verschillende karakters, een onverwerkt verleden, verschillende opvattingen over wat er nu wel of niet in de voorstelling moet komen, en hoe groot de slapstick taartenscène al dan niet gespeeld moet worden, wie de taart in het gezicht zal krijgen, enzovoort. Kennelijk was het spagaat na afloop tussen wat wij ervan vonden en het publiek in de Bourla opnieuw erg groot. Een overtuigend applaus kregen de twee terwijl wij het aantal momenten dat we moesten geeuwen niet meer konden bijhouden. Zo saai en langdradig was Gisteren was het geweldig bij momenten.

Nico speelt de rol van Dirk, Jonas die van Tony. De eerste is alweer te laat, en dat zint Tony niet. Zeker niet wanneer hij doet alsof er niets aan de hand is, geen ‘sorry’ zegt, maar gewoon overgaat tot de orde van de dag: zich klaarmaken in zijn loge voor de voorstelling. Via de voice over van Van Geel horen we wat er allemaal in Tony’s kop rondspookt terwijl de acteur voor mimespel gaat op de ingesproken tekst. Dat er een verschil is tussen wat het personage denkt en doet, wordt zo in de verf gezet. Theater in het theater zien we dan weer wanneer de tekst ‘Zone voice over dat is plezant voor efkes. Maar nu mag het wel beginnen.’ volgt waarbij Tony in de schoenen van het publiek probeert te staan. Later laat Van Geel weten dat elke voorstelling het rechtse rode doek tegen de grond kegelt, en dan zijn valse snor elke avond door Nico afgetrokken wordt op de tekst ‘Ze hadden u al lang herkend’ waarop Jonas ‘Sorry, ik ben het’ antwoordt, … kortom er zijn veel momenten dat beider tekst vooral alles nog eens wil doorprikken door te tonen dat het allemaal maar theater is.

Met ‘Hadden wij niet om 10 uur afgesproken?’ gaat Tony toch de confrontatie aan met Dirk wat hem een autistisch trekje geeft. Dat ie een ‘sorry’ om een kleinigheidje probeert af te dwingen terwijl verder in de voorstelling hetzelfde tafereel zich afspeelt maar de rollen dan omgekeerd zijn én het dan om veel zwaardere feiten gaat (Tony blijkt op het lief én de vrouw van Dirk jaren geleden ‘gezeten te hebben’ omdat van het een het ander kwam) maakt het weliswaar komisch, maar dat bittere blijft toch de bovenhand halen en nasmaken.

Letterlijk hangt er muziek in de lucht wanneer enkele partituurstaanders verstrikt geraken in de slierten die de goudkleurige backdrop vormen. Kristof Oosterlynck tekende voor het decor terwijl Antoon Officiers instond voor de muziek. Onder andere Dean Martin & Jerry Lewis’ ‘Pardners’ passeert uit 1956 waarna Tony Dirk vraagt wat ie de voorbije jaren zonder hem gedaan heeft en daarop ‘Niets want ik ben een duo’ als antwoord ontvangt. Ook een variant op de grap ‘Hoe lang is een Chinees’ volgt. Bij Gisteren was het geweldig gaat het als ‘Wie staat links back? Wat is een middenvelder? Weet ik wie is de scheidsrechter.’ Andere taalhumor zit in de krab (die) slaat/krabsla. Maar het duo komt helemaal in een (artistieke en ‘vriendschappelijke’) crisis terecht wanneer Tony vindt dat het allemaal niet meer gaat, en niet meer achter datgene kan staan wat ze op het toneel aan het opvoeren zijn. Het regent ondertussen verwijten naar elkaar. Dat Dirk zich kapotgezopen heeft kan er bij Tony niet in, terwijl Dirk de draak steekt met de zin ‘Ik ben niet op geld gesteld’ die Tony zong. Hij laat daarmee uitschijnen dat zijn partner hypocriet is.

Gisteren was het geweldig smaakte dus naar ons gevoel te veel naar ‘chocomoesj’ die met pure chocolade gemaakt werd en dus een naar ons gevoel te bittere nasmaak bezorgde. Liever hadden we het dessert op basis van melkchocolade geserveerd gekregen en dachten we wel vaker: ‘Heeft dit nog wel zin wat ze doen? Is dit wel verantwoord met al wat er gebeurt in de wereld?’ Met ‘de essentie van de lach: ze heeft niets te betekenen.’ leek deze voorstelling betekenisloos, maar was dat niet. Integendeel, misschien zat er net te veel in en bleef die daarom wat op de maag liggen. ‘Als we alles gaan afbreken, hebben we straks niets meer over.’ klonk het ook nog. Deze erg langdradige voorstelling had dan ook beter behoorlijk wat geschrapt en de slappe spanningsboog strakker gemaakt om maar iets te zeggen.

< Bert Hertogs >


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter