Recensie Love Simon ★★★

Love, Simon is gebaseerd op Simon vs. the Homo Sapiens Agenda van Becky Albertalli. In de romantische filmkomedie van Greg Berlanti staat een coming out-verhaal centraal. Simon Spier, die al jaren bevriend is Leah en Nick verwelkomen nieuwkomer Abby. Voor hen, zijn familie en anderen houdt ie al jaren zijn homoseksuele gevoelens verborgen. Dat ie als tiener bijvoorbeeld droomde van Daniel Radcliffe. Wanneer op een blog een anonieme getuigenis verschijnt dat een middelbare student op school homo is, en de post ondertekend is met ‘Blue‘ begint Simon met hem te mailen onder de schuilnaam Jacques. Al snel begint ie gevoelens te krijgen voor de leerling die anoniem wenst te blijven en kennelijk niet meteen uit de kast wil komen. Simon gaat fantaseren wie die Blue wel zou kunnen zijn en geeft hem onder andere muziektips mee voor Kerstmis zoals ‘Someday at Christmas‘ van Jackson 5. Maar wanneer Martin screenshots kan maken van de conversaties omdat Simon zich vergeten af te melden heeft op een computer op school, wordt ie het slachtoffer van chantage. Simon moet Nick weghouden van Abby om zo Martin de kans te geven haar hart te winnen. Wanneer zij hem uiteindelijk afwijst en hij uit rancune de screenshots online zet en meldt dat Simon homo is, beslist ie in plaats van Simon wanneer en hoe hij zich zou outen, wat ie Martin kwalijk neemt. Simon lijkt op een bepaald moment helemaal geïsoleerd te komen staan wanneer zijn beste vrienden ontdekken welke manipulaties hij verrichtte om Nick met Simons beste vriendin Leah, die al jaren iets voelt voor Simon, te koppelen en Abby met Martin.

Zoals heel wat romantische komedies start ook deze Love, Simon erg snel met een verteller (Simon) die wel aan een bijzonder snel tempo doorheen de personages fietst en blootlegt wie wie is en hoe de relaties onderling zijn. Daarna valt de prent wat stil, zien we het dagelijkse leven van de tiener en zijn nervositeit om een berichtje te ontvangen via e-mail van Blue. De regie slaagt er echter onvoldoende in om die spanning goed over te laten komen. De vele mailconversaties moeten een groot deel van de film dragen, maar doen dat helaas onvoldoende. Pas wanneer Martin het nieuws lekt, en dat is behoorlijk ver in de film, wordt de spanningsboog wat strakker.

Qua humor valt Love, Simon eerder tegen niettegenstaande dat er een paar leuke scènes zijn. Zo vraagt het hoofdspersonage zich af waarom hetero‘s zich niet moeten outen en zien we zijn heterovrienden tegenover hun ouders vertellen dat ze op iemand van het andere geslacht vallen wat behoorlijk leuk is. Dat er een verschil is tussen homo‘s die opzichtig pronken met hun geaardheid en zij die liever low profile of gewoon in het leven staan, toont de film ook. Zo zien we het hoofdpersonage even wegdromen met andere acteurs die veelkleurig gekleed zijn een choreografie neerzetten op Whitney Houstons ‘I wanna dance with somebody‘ waarbij ie de scène achteraf becommentarieert met ‘Yeah, maybe not that gay.‘ of is er de dialoog tussen de erg vrouwelijke Ethan en Simon wanneer het nieuws over de geaardheid van die laatste net gelekt is: ‘You could have told me you were gay.‘ waarop Simon ‘Guess I didn‘t think we had very much in common.’ antwoordt waarop Ethan zegt: ‘You‘re telling me Simon. It‘s not like your all hoodie wardrobe rocks my world.‘ Andere songs die in de prent zitten zijn onder andere Lady Gaga‘s Bad Romance, Roolercoaster van Bleachers, Wilkommen uit Cabaret, Superfreak van Rick James en Feel it still van Portugal. The man.

Het indrukwekkendste van de ganse film is wellicht Simons antwoord dat ie online zet nadat het nieuws rond het feit dat ie homo is gelekt werd door Martin. Hij schrijft: ‘Dear students of Creekwood High. As anyone with a half decent data plan already knows, a recent post on this very website declared that I was gay. The delivery left something to be desired, but the message is true. I am... gay. For a long time, I was killing myself to hide that fact. I had all these reasons. It was unfair that only gay people had to come out. I was sick of change. But the truth is, I was just scared. First, I thought it was just a gay thing but then I realised that no matter what, announcing who you are to the world is pretty terrifying cause what if the world doesn‘t like you. So, I did whatever I could to keep my secret. I hurt the best, most important people and I want them to know that I‘m sorry. I am done being scared. I‘m done living in a world where I don‘t get to be who I am. I deserve a great love story. Disclaimer, this is about to get romantic as F. So, anyone adverse to gratuitous feelings kindly click over to the BuzzFeed quiz or resume the porn you paused to read this. This guy that I love once wrote that he felt like he was stuck on a Ferris wheel. On top of the world one minute, rock bottom the next. That‘s how I feel now. I couldn‘t ask for more amazing friends, more understanding family, but it would be all so much better if I had someone to share it with. So Blue, I might not know your name or what you look like, but I know who you are. I know you‘re funny and thoughtful. You choose your words carefully and that they‘re always perfect and I know that you‘ve been pretending for so long it‘s hard to believe that you can stop. I get it. Like I told you at the very beginning, I‘m just like you. So Blue, after the play, Friday at 10, you know where I‘ll be. No pressure for you to show up but I hope you do. Because you deserve a great love story too. Love, Simon.‘

Daar aangekomen zal Simon heel wat ritjes betalen op het (reuzen)rad. Maar duikt Blue wel op die zijn mailaccount ondertussen heeft afgesloten, kennelijk blijft twijfelen om zijn gevoelens kenbaar te maken en zullen de twee uiteindelijk aan hun love story kunnen beginnen?

< Bert Hertogs >