Recensie De mooiste tijd van ons leven ★★★★

Een erg toegankelijke én herkenbare voorstelling die filosofeert over het leven. Dat brengen Maarten Westra Hoekzema, Stefaan Van Brabandt en Wannes Cappelle in ‘De mooiste tijd van ons leven’ dat op Zomer van Antwerpen in het Sint Annabos op Linkeroever staat. Het publiek mag zich in een halve cirkel op een open vlakte rond de acteurs zetten op boomstronken terwijl ze het spel van de acteurs door de hoofdtelefoons horen.

In ‘De mooiste tijd van ons leven’ gaan twee jeugdvrienden die uit elkaar gegroeid zijn en nog nauwelijks contact met elkaar hebben een nachtje kamperen in het bos om terug te blikken op hun jeugd en wat er van hen geworden is. De ene (rol voor Maarten Westra Hoekzema) is recent uit elkaar gegaan met Valerie. Naar eigen zeggen is ie er ondertussen over, maar de verschillende keren dat ie dat aanhaalt, suggereren het tegenovergestelde. Hij is het die het initiatief nam om te gaan kamperen met zijn jeugdvriend en alle moeite van de wereld kende om die (rol van Wannes Cappelle) los te kunnen trekken uit zijn gezin: vrouw Eva die hem ook een aantal keren opbelt in het bos en drie kinderen.

Twee compleet tegenovergestelde verhalen dus. De ene lijkt alles mooi op orde te hebben in zijn leven en komt in zijn gezinswagen het bos inrijden terwijl de andere niet gestart lijkt met zijn leven hoewel ie eind in de dertig is. Noodgedwongen is de initiatiefnemer opnieuw ingetrokken bij zijn moeder die niet alleen zijn slaapzak, zijn tent maar ook zijn water – want alcohol drinkt ie niet meer – vergeten in te pakken is. Hij lijkt dan ook zijn tijd vergooid te hebben omdat ie te bang was om iets te proberen.

Tien keer is de datum veranderd voor het nachtje kamperen en dat blijkt aan de man met kinderen te liggen. Agenda’s naast elkaar leggen zodat ie tijd kon maken om zijn jeugdvriend die in ‘Back to the future’ t shirt op komt fietsen terug te ontmoeten na zo veel jaren, bleek immers een bijna onmogelijke opgave. ‘Je bent toch niet vies van me?’ vraagt Maarten Westra Hoekzema aan Wannes Cappelle wanneer die vraagt of ie van zijn drinkbus mag drinken. ‘Neen’ antwoordt ie al zal ie wél subtiel de teut schoonmaken met zijn hemd.

Herinneringen haalt ie op hoe het vroeger was toen ze samen tv keken, op de Atari speelden, of samen in bed lagen, waarbij de initiatiefnemer ook meermaals laat uitschijnen dat de grens tussen beste vrienden zijn en verliefd zijn destijds zeer dun was. De ene stelt voor om er een activiteit van te maken om hout te sprokkelen voor het kampvuur, maar de ander houdt er ondertussen zo’n praktisch en georganiseerd leven op na dat ie gewoon hout bij heeft voor in de open haard en benzine om de zaak in de fik te krijgen. Hij vraagt zich ook openlijk af of ze voor dit alles niet te oud geworden zijn. Wat er van andere schoolkameraden geworden is, bespreken de twee ook kort. De ene heeft een burn out, de ander volgt chemotherapie terwijl Sylvie een Sylvain is geworden. ‘Ja, die was altijd mee met de laatste hypes.’ laat een van de personages optekenen. Hij stelt vast dat alleen nog oudere vrouwen op Tinder op hem vallen. ‘Diegene die ik kan krijgen, wil ik niet. Diegene die ik niet wil, kan ik krijgen.’ zo vat ie zijn zoektocht naar een nieuwe levenspartner samen.

‘Ligt het beste achter ons?’ vragen de twee zich af. Klopt het dat je in het eerste deel van je leven leert te leven en in het tweede leert te sterven? Maarten Westra Hoekzema heeft alvast een cassettespeler bij. Herinneringen worden opgehaald via de hits uit de jaren ‘80, hun jeugdjaren. De tijd ook dat je liedjes op cassette opnam via de radio. ‘Take on me’ van A-ha, ‘Walk like an Egyptian’ van The Bangles, ‘The final countdown’ van Europe, ‘Don’t leave me this way’ van The Communards en ‘Pump up the jam’ van Technotronic passeren onder andere de revue. Naar tv series als Nils Holgersson en Merlina blikt ie ook nostalgisch terug.

De ganse voorstelling voelt vooral aan als een geforceerde terugkomactiviteit met aan de ene kant een man die erg hoge verwachtingen heeft, een nostalgische romanticus is en aan de andere een overgeorganiseerde carrièreman met drie kinderen die het druk druk druk heeft en tijdens de ontmoeting moet vertellen dat ie vroeger zal moeten vertrekken omdat zijn vrouw dat wil. Het levert een uit het leven gegrepen absurde situatie op wanneer hij stelt dat ze in het bos ook aan een sneller tempo kunnen bijpraten. Of hoe zelfs dan de overgeorganiseerde man er niet in slaagt om even de dingen los te laten en de tijd te laten zijn wat die is.

‘Dit zouden we meer moeten doen: afspreken zoals vroeger aan de brug (waar de twee lang bleven napraten na school n.v.d.r.) of slapen’ probeert de ene de ander te overtuigen die daar nauwelijks gehoor op krijgt. Uiteraard botsen de twee op een bepaald moment omdat hun levens en karakters andere wegen uitgingen. Zo confronteert Maarten Westra Hoekzema zijn mede/tegenspeler met ‘Je zit vast in het leven als een verdorde kamerplant’.

Maar tussendoor trekken de twee ook de weemoedige filosofische kaart: ‘We zijn zo ernstig geworden. Vroeger hadden we lol om niets. We lachen minder dan vroeger. De glans, het bruisende, het sprankelende is weg. De mogelijkheden van toen zijn de teleurstellingen van nu.’ klinkt het waarop een van hen die er warmpjes in zit weet dat het ergst denkbare het krijgen is wat je wil. Niet veel later beamen de twee dat iedereen wel in een gevecht zit in zijn leven. En doorprikt de carrièreman de schone schijn die ie iedereen voorhoudt. ‘Er hangt een zurige walm rond haar. Ik heb geen goesting meer om haar te kussen. Ziek wijf!’ zegt ie over zijn vrouw Eva terwijl hij later ook toegeeft dat ie geen kinderwens had: ‘Ik slaap al 5 jaar niet meer met die kinderen!’

Een voor dertigers zeer relevant ‘De mooiste tijd van ons leven’ blikt dus terug op de kindertijd en zet ernstige vraagtekens bij de keuzes die volwassenen (al dan niet bewust) gemaakt hebben. De sfeer is er bij momenten een van desillusie tot volledig nihilisme. De zinloosheid van het leven quoi dat zich van crisis naar crisis sleept. Vier sterren dus, al moet ik ook bekennen dat deze voorstelling spek voor mijn bek was omdat ik me herkende in de (pijnlijk grappige) geforceerde situatie (recente schoolreünies bv.) maar vooral ook omdat ik achtendertig ben en me moeiteloos herkende in beide personages die dezelfde leeftijd hebben als ik. De voorstelling doet ook denken aan die heerlijke reportage uit ‘In de gloria’ waar Lucas Van den Eynde een oud-jeugdleider neerzette die jaren later aan de deur belde van een ex-lid van hem, een meisje uiteraard om de symboliek van verbondenheid van destijds op kamp opnieuw te beleven via een deel van een stok waar zij het andere deel van had. Een niet zo onschuldige reünie, waarbij zijn personage eigenlijk heimelijk naar meer verlangde, blijkt op het einde... Ook die sfeer hangt rond deze voorstelling.

< Bert Hertogs >

‘De mooiste tijd van ons leven’ speelt nog t.e.m. 25 juli 2018 in het Sint Annabos te Linkeroever. Alle voorstellingen zijn uitverkocht. Het loont echter vaak de moeite om je ter plaatse op de wachtlijst te plaatsen.