Recensie Depeche Mode ★★

Dave Gahan van Depeche Mode solliciteerde op Lollapalooza Paris om als ballerina geselecteerd te worden voor ‘Hanne Danst’ zo leek het wel tijdens het eerste deel van de set. De achtendertigjarige synthpopband liet zich consequent in zwart wit in beeld brengen, en had alle moeite van de wereld om het publiek mee te krijgen. Gahan en co waren aanvankelijk dan ook iets te veel met zichzelf bezig en maakten nauwelijks contact met de toeschouwers. Op het einde gingen ze dan weer voor te veel contact, in die zin dat ‘Enjoy the silence’ bijna een instrumentale versie werd alsof Gahan aan het staken was terwijl de fans ‘Never let me down’ meezwaaiden alsof hun leven ervan afhing. Eigenlijk is Depeche Mode, we moeten er niet flauw om doen, een headliner die eigenlijk geen headliner meer is. Op ‘Somebody’, een fraaie pianoballad die Martin Gore zong begeleid door Andrew Fletcher aan het klavier, ‘Personal Jesus’ en ‘Just Can‘t Get Enough’ met pittig ‘oho’ meezingen en het ritme meeklappen op de basdrum na, waren er verder nauwelijks vermeldenswaardige hoogtepunten te bespeuren tijdens het concert.

Openen deed Depeche Mode met het trio ‘Going backwards’, ‘It’s no good’ en de Jacques Lu Cont-remix van ‘A Pain That I‘m Used To’ met strakke drumpartij. Het is vooral de basdrum die bijna het ganse optreden ervoor moet zorgen dat het publiek iet of wat mee in de handen klapt. Bij ‘Precious’ bijvoorbeeld merk je hoeveel moeite de groep moet doen om het publiek min of meer mee te krijgen. Tijdens een zeer repetitief ‘World in my eyes’ uit het 28 jaar oude album Violator maakt Gahan een brilletje met duimen en wijsvingers, terwijl ie aantoont dat het een nummer is dat over seks gaat wanneer ie zijn kruis vastneemt wanneer ie het lijntje ‘Nothing more than you can touch now’ zingt en daarbij zijn mond opent met zo’n blik van ‘foei, wat doe ik nu!’. Later zou ie ook zijn kont prompt naar achteren steken en zijn armen naar de grond richten om zijn souplesse te tonen terwijl de camera’s hem langs achter in beeld nemen. Kijk, in de vorige eeuw zou dat misschien choquerend geweest zijn, maar nu voelde dat wel erg (ouderwets) theatraal aan.

Andere ballerina-achtige momenten tekenden we op toen Gahan zijn applaus in ontvangst nam nadat ie de rest van de band had voorgesteld na ‘Somebody’. Verder zagen we hem tijdens het concert nog door de knieën gaan en tegen zijn microstatief aanschurken, een pirouette uitvoeren, zijn derrière prompt richting camera’s richten of zijn flauw, los handje laten hangen. ‘It seems like a party is going on there.’ merkte de frontman van Depeche Mode op toen de beats van Diplo de Main Stage bereikten. Van een echt feestje kon je dan ook bezwaarlijk spreken tijdens het optreden van Depeche Mode. Al bij de start van de set schreven we in onze notities: ‘voltooid verleden tijd’. Woorden die een uurtje later profetisch bleken…

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Going Backwards
2. It‘s No Good
3. A Pain That I‘m Used To (Jacques Lu Cont remix versie)
4. Precious
5. World in My Eyes
6. Cover Me
7. Somebody
8. In Your Room
9. Everything Counts
10. Stripped
11. Personal Jesus
12. Never Let Me Down Again

Bis:

1. Walking in My Shoes
2. Enjoy the Silence
3. Just Can‘t Get Enough