Recensie Les Truttes in het OLT ★★★

Les Truttes maakte in het OLT net als elke politieke partij in België slechts een deel van zijn verkiezingsbeloften waar. Aan hun slagzin ‘The people’s party, party to the people’ lag het alleszins niet. Lekker catchy maar ook torenhoge verwachtingen creërend. De eerste drie kwartier van hun set kon Vlaanderens bekendste covergroep maar gedeeltelijk zijn verkiezingsprogramma aan de kiezers slijten. Sommige programmapunten (lees: nummers op de setlist) bleek het volk maar niks te vinden. Of hoe ook Les Truttes de kloof tussen burger en politiek pijnlijk voelde. De eerste helft in het OLT was er dan ook een van gas geven (met het publiek dat meezwaaide en meeklapte) terwijl de motor niet veel later kei hard stilviel alsof het een feestje was dat wel erg moeilijk op gang te trekken viel. Het publiek had er nochtans zin in, en stond traditioneel al erg vroeg voor het OLT aan te schuiven om binnen te kunnen geraken. Ook nu weer moesten honderden fans de toegang tot het gratis optreden ontzegd worden, en droogjes op z’n Theo Franckens teruggestuurd worden naar hun plaats van herkomst wegens vol is vol. Dat is dan weer geen programmapunt van Les Truttes, maar wel van het OLT.

‘De eerste jaren ging het nog. Maar het wordt erger en erger.’ horen we een gelukkige fan zeggen terwijl ze aanschuift om jetons te kopen. Ze kijkt naar de vele blikken van fans die voor de toegangsdeur van het OLT staan maar er niet meer bij kunnen. Beelden van migranten die de oversteek willen doen en aan de andere kant van het hek willen komen, schieten bij ons te binnen. Feit is dat de laan naar het OLT nog voor de poorten om zeven uur opengingen al meer dan de helft vol stond. ‘This is our moment. This is our time.’ klonk het uit de mond van zanger Mister S.L.Y. die meteen stevig van start ging op de tonen van Blurs ‘Song 2’. Miss Kitty K die ondertussen sinds 2010 van de partij is, zette daarna ‘Green light’ van Lorde in. ‘Green light’? horen we u denken. Inderdaad, en dat verklaart al meteen waarom de spanningsboog die nog maar net een beetje aangespannen was, al meteen stevig verslapte, alsook de aandacht van de kiezer. ‘Hold back the river’ van James Bay kon nog min of meer de situatie omkeren, maar toch.

‘I kissed a girl’ van Katy Perry zetten twee vrouwen om in werkelijkheid op de banken van het amfitheater. Deze bubblegumpop die Kitty K zong, was kennelijk ook iets te vrijblijvend voor de kritische kiezer. Knap weliswaar hoe Les Truttes dat nummer naadloos liet overgaan in ‘Tainted love’ van Soft Cell uit 1981 dat op heel wat meer publieksenthousiasme kon rekenen. Met ‘I did not have sexual relations with that woman.’ wees Mister S.L.Y. naar Miss Kitty K maar ook naar Bill Clinton en de Lewinsky-affaire die 20 jaar geleden aan het licht kwam.

Twee keer en vervolgens een keer klapte het publiek mee op de tonen van ‘Avicii vs Nicky Romero’s ‘I could be the one’ waarbij Les Truttes op die manier hun eresaluut gaven aan de Zweed Tim Bergling die op zijn achtentwintigste uit het leven stapte. ‘Hey Ya!’ van Outkast, ‘Happy’ van Pharrell Williams, de nanana’s uit ‘Here comes the hotstepper’ van Ini Kamoze en ‘These boots are made for walking’ van Nancy Sinatra volgden nog in de medley die Mister S.L.Y. afrondde met de gevleugelde woorden: ‘Yes we can!’, verwijzend naar de campagneslogan van Obama. Maar het klonk ook als een overwinning, een opluchting dat het uiteindelijk de goeie richting aan het uitgaan was met het concert.

Heerlijk om daarna op een rooster vol fans op de fontein van het OLT enkele koppels te zien jiven op ‘We built this city’ van Starship. De meerwaardezoeker was het ondertussen wellicht opgevallen dat niet toevallig sommige klassiekers de setlist van Les Truttes gehaald hadden in het Rivierenhof.  Een rockmedley met daarin ‘Born to be wild’ (Steppenwolf), ‘I don’t want to lose your love tonight’ (The Outfield), ‘Summer of ’69’ (Bryan Adams), ‘Born to run’ (Bruce Springsteen), ‘Fight for your right’ (Beastie Boys), ‘All right now’ (Free), ‘Rockin‘ All Over the World’ (John Fogerty), Ace of Spades (Motörhead), ‘The final countdown’ (Europe) en ‘Livin’ on a prayer’ (Bon Jovi) werd afgesloten met luidruchtig gejoel van het publiek waardoor het meteen al enkele ‘toegiften’ kreeg met ‘What I like about you’ (The Romantics), ‘I’m a believer’ (The Monkees), ‘Paradise City’ (Guns N‘ Roses) en ‘Ça plane pour moi’ (Plastic Bertrand). Toegegeven, strak rockend is Les Truttes op zijn best. Alleen klonk de geluidsmix tamelijk vlak, niet zelden ontbrak het aan dynamiek wat niet wegneemt dat die ‘bravo’ die een fan plots uitriep op het einde terecht was.

Ondertussen had Les Truttes al vakkundig het publiek opgepookt door respectievelijk de mannen en de vrouwen te laten schreeuwen. Op ‘I want to break free’ van Queen was het aan Miss Kitty K om de vrouwen in het OLT te ‘bevrijden’, een verwijzing naar vrouwenrechten en vrouwenstemrecht als je wil. Maar het was wachten tot rond kwart na tien, een uur ver in het optreden, dat het OLT zich helemaal gewonnen gaf voor Les Truttes. Mister S.L.Y. vroeg iedereen om recht te staan, die rechtervoet op te heffen en een stap naar rechts te zetten, om vervolgens hetzelfde te doen met de linker en daarna dit te herhalen. Hilarische reactie van hem ook toen ie ‘You move me!’ antwoordde. ’1999’ (Prince), ‘You can call me Al’ (Paul Simon) en Uptown funk (Mark Ronson) werden door de speakers gejaagd. Opnieuw toonde Les Truttes hoe geniaal de coverband wel is. ‘Stop. Wait a minute!’ riep Mister S.L.Y. tijdens die hit van Mark Ronson waarbij we een klok hoorden tikken, de basdrum crescendo tegelijkertijd te horen was waarop het publiek stevig mee begon te klappen. We hebben niet getimed of Les Truttes dat werkelijk een minuut lang heeft volgehouden en zo het nummer heeft opgebouwd, feit is dat deze showtruc zijn ding deed.

Daarna mocht Mister Animal G, al 22 jaar de drummer van Les Truttes, de harten van de vrouwen veroveren. Dat deed ie moeiteloos op ‘Up where we belong’ (Joe Cocker en Jennifer Warnes) waarbij de fans de smartphonelichtjes bovenhielden. Miss Kitty K bracht ook nog ‘Let it go’, en daarnaast stak Les Truttes ook nog nummers als ‘Listen to your heart’ (Roxette), ‘Alone’ (Heart), ‘It‘s All Coming Back to Me Now’ (Pandora’s Box) en ‘I want to know what love is’ (Foreigner) in hun balladmedley.

Ook in hun bissen bleek Les Truttes niet altijd te scoren. ‘Everybody Needs Somebody to Love’ van The Blues Brothers klonk wat goedkoop met die koperblazers die uit de synths van Mister Stereo Steve kwamen. De song miste de dynamiek die het nummer nodig heeft. En Swedish House Mafia mag volgend jaar dan wel een comeback maken op Tomorrowland, ‘Don’t you worry child’ bleek ondertussen al erg ver in het geheugen te zitten van de toeschouwers. In die zin dat Mister S.L.Y. opnieuw moest trekken en sleuren om het publiek in the mood te houden. Dat deed ie weliswaar succesvol door een sit down te organiseren waarbij het publiek simultaan rechtveerde. Dat het moeilijk was om de sfeer in het Rivierenhof te behouden dient ook niet te verbazen als dat SHM-nummer na ‘Kernkraft 400’ van Zombie Nation, nog steeds een dijk van een meekeler, op hun (verkiezings)programma stond. Een andere opvallende vaststelling: geen enkele recente hit haalde het programma van Les Truttes. ‘One Kiss’ van Dua Lipa en Calvin Harris of ‘Leave a light on’ van Tom Walker hadden nochtans niet misstaan. Na ‘Everybody Needs Somebody to Love’ kwam Les Truttes buigen op de tonen van Queens ‘We are the champions’ terwijl die hit van The Blues Brothers echt geen hoogtepunt was in het OLT. Ofwel: hoe we een vreemd slot meemaakten van een al even vreemd partijtje hits coveren. Of hoe er aan dat verkiezingsprogramma van Les Truttes nog wat gesleuteld mag worden om the people helemaal te bevredigen. Tenzij de kiezer sowieso geen voldoening kan krijgen. Dat kan ook uiteraard...

< Bert Hertogs >