PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie The Nation ★★★★1/2

zondag 9 september 2018deSingel Antwerpen

The

Dé klepper van het Theaterfestival 2018 was met stip The Nation van Het Nationale Theater. Vijf sterren van allerlei recensenten vloog het in Nederland in het rond voor deze productie waarvoor Eric De Vroedt het concept, tekst en de regie voor zijn rekening nam. Een marathonvoorstelling van 5 uur waarbij meer dan die ene vraag centraal staat: ‘Waar is Ismaël?’

The Nation is de Vroedts inburgeringscursus van en voor Den Haag geworden. De vinger aan de pols houden van deze samenleving die net als zo veel Westerse op een scharnierpunt staat, doet ie. De minderjarige Ismaël Ahmedovic (afwisselend gespeeld door Kayen Thode en Jamie Pinas) wordt op een dag opgepakt door de politie en hard aangepakt omdat ie een steen door de ruit van zijn biologische moeders halal wijnbar gesmeten heeft. Mariam Traoré (Romana Vrede) heeft haar geloof immers naast zich neergelegd, omarmt de seculiere Nederlandse maatschappij en wil gewoon kunnen ondernemen zonder beperkt te worden in haar vrijheid. Dat zint haar andere zoon Damir (Vanja Rukavina), een salafist, die de strenge interpretatie van de Koran volgt (waar er onder andere geen plaats is voor alcoholconsumptie) niet.

Vermoed wordt dat ie zijn jonge broertje heeft opgestookt (al dan niet in ruil voor een oude smartphone) om de criminele daad te verrichten. Ismaël komt echter niet terug thuis na het politieverhoor. Allerlei verdenkingen worden geuit. In eerste instantie zijn de ogen gericht op de racistische politie zelf die verdacht wordt. Mark van Ommeren (Bram Coopmans) doet dan ook samen met politieagente Ludmilla Bratusek (Keja Klaasje Kwestro) onderzoek naar het verhoor dat David Wilzen (Mark Rietman) afnam.

Verder komt sociaal-democratisch raadslid Wouter Wolff (Hein van der Heijden) in The Nation in nauwe schoentjes terecht wanneer blijkt dat hij als homo wel houdt van seks met minderjarige jongetjes. Er duikt ook een foto van hem op samen met Ismaël die gemaakt is op de dag van diens verdwijning. Op de foto zien we het duo op de bouwwerf van Safe City van projectontwikkelaar Sjoerd van der Poot (Mark Rietman). Ook Mariam wordt verdacht (door de pleegouders Alexander (Pieter van der Sman) en Ida Aschenbach (Jacqueline Blom) van Ismaël nog wel) omdat zij bij de verdwijning te winnen zou hebben rond haar zaak, een bar die in de wijk felomstreden is. De halal wijnbar wordt vanaf de opening bewaakt zodat de aanhangers van Damir, van het Wijk Preventie Team, de boel er niet kort en klein zouden slaan. En dat terwijl de politie samenwerkt met het WPT om info en inzicht te blijven houden over bepaalde wijken in de stad die anders erg moeilijk controleerbaar zijn… Tenslotte wordt ook gesuggereerd dat er smeergeld in het spel is bij Safe City. Kleeft er bloed aan de handen van de projectontwikkelaar?

Dat alles vindt plaats in een klimaat van verandering. Een maatschappij die op drift lijkt geslagen. Safe City, een grote big brother, zou hét antwoord immers moeten vormen op alle problemen waar onze huidige tijd en maatschappij mee te kampen heeft inzake veiligheid. Probleem echter is dat al die camera’s, scannen van ieders doen en laten online en in de echte wereld en algoritmes een forse beperking van de vrijheden en privacy inhoudt. In die zin dat de overeenkomst die met de bewoners zou gesloten worden, straks niet meteen strookt met wat er in de grondwet staat. Daarnaast komt de mislukte fusie van de nationale politie aan bod (iets wat in ons land ook aan de oppervlakte kwam na de integratie van de rijkswacht en de politie eind jaren ’90). Wat nog het meest van al opvalt, is dat iedereen zich profileert in deze zaak.

Doen op hun beurt wat olie op het vuur: de vlogger (wat een knappe teksten!) de beer van ’s Gravenhage (Saman Aini),  John Landschot (Bram Coopmans) van het Nieuw Nederlands Front die stelt dat Ismaël door jihadisten mogelijks als offerzoon geofferd werd, Ida die zich (al dan niet om artistieke redenen of een zoveelste gril) live op televisie bekeert tot de Islam en een hoofddoek aandoet. Zij blijkt ook een niet onbelangrijke rol gespeeld te hebben in het opnieuw aanbieden van de roots, de Koran aan haar pleegkinderen). Tenslotte is er de op sensatiebeluste zelfingenomen en partijdige tv interviewer Lineke Cuypers (Tamar van den Dop) die niet verlegen is om het vuur extra op te poken en het de normaalste zaak van de wereld lijkt te vinden dat ze de witte pleegouders eerst spreektijd geeft en pas daarna de biologische zwarte moeder.

Wat The Nation die je net als een Netflixserie in een ruk kan bingewatchen zo aantrekkelijk maakt, is de verschillende vorm waarin ze zich presenteert. Van een politieserie (aflevering 1), laatavond talkshow (aflevering 2) tot de documentaire met quotes achteraf over wat er gebeurd is (aflevering 4): de Vroedt boort verschillende genres aan en trekt ook op een bepaald moment de visuele kaart waarbij hij zijn acteurs de stukgelopen verhoudingen/relaties gechoreografeerd laat brengen in slow motion. Tijdens de cruciale aflevering drie vallen de maskers overigens af en na verloop van tijd stel je vast als toeschouwer dat je het stereotype beeld van de personages zoals die aanvankelijk neergezet worden, dient bij te stellen. Vanaf dan biedt The Nation een bijkomend kader zodat je vaststelt hoe men ten opzichte van deze zaak en andere maatschappelijke kwesties staat. En vooral: hoe dat gekomen is. Opvoeding uitbesteden aan je oudste zoon, de afwezige vader, maar vooral ook erg veel professioneel opportunisme komt in deze neoliberale omgeving aan bod. Zo zien we Sjoerd van der Poot Mariam Traoré een plek aanbieden in Safe City zodat ze haar eigen halalwijn zal kunnen verbouwen, spint John Landschot van het Nieuw Nederlands Front politiek garen uit de verdwijningszaak tijdens de tv-uitzending, en blijkt er ook binnen dezelfde politieke fractie behoorlijk wat profileringsdrang aanwezig van bepaalde politici (iets wat de fractievoorzitter kennelijk ontbreekt). Maar vooral toont The Nation hoe hard onze maatschappij is, waar privé en werk, ongegeneerd op de straatstenen publiekelijk gegooid wordt. Waar je beoordeeld en veroordeeld wordt, openlijk aan de schandpaal gehangen via klassieke of nieuwe media. Een samenleving die je onherstelbaar kan beschadigen waar het krioelt van de politieke spelletjes, die niet alleen door politici gespeeld worden.

The Nation is – hoewel het tijdens die 5 uur wel over enkele inkakmomenten beschikt - erg rijk qua thematiek, actueel én hyperrealistisch. Een puntje van kritiek misschien? Het eten tijdens de pauzes had perfect in functie van de voorstelling gekozen kunnen worden. Waarom geen op banaan gebaseerd dessert serveren als je niet veel later een wat ranzige Wolff in goudkleurige slipje met zijn banaan ziet spelen bijvoorbeeld? Dé quote van de avond? ‘Niet gooien met die pindanootjes!’ (Lineke Kuypers tegen Ida Aschenbach tijdens de talkshow die uit de hand loopt).

< Bert Hertogs >


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter