Recensie The Dire Straits Experience ★★★★1/2

Een fenomenaal optreden zette The Dire Straits Experience neer in een uitverkochte Stadsschouwburg in Antwerpen. De band rond Chris White, voormalig bandlid van The Dire Straits, bracht niet alleen een weergaloos optreden waarbij alle muzikanten hun kunnen op magistrale wijze etaleerden, ze zorgden er ook voor dankzij zanger en gitarist Terence Reis de classics niet alleen in leven gehouden bleven maar ook vitaal gebracht werden live. Lees: er viel erg veel te ontdekken, ook al omdat lang niet alle songs in de gekende arrangementen gespeeld werden. Zo startte ‘So far away’ bijna reggaeachtig. Maar liefst twee staande ovaties ontving de band, die je bezwaarlijk een coverband kan noemen gezien de hoge reputatie en het feit dat een origineel bandlid meedoet. Zeker wanneer we die hard Dire Straits-fans na een waanzinnig knappe versie van ‘Private Investigations’ met heerlijke bas en dialoog tussen sax en akoestische gitaar, terwijl wat later de bas van Paul Geary in dialoog mocht gaan met de cimbalen van de drums van Andrew Hawkins, ‘Beter dan op plaat’ achter ons tegen elkaar zeggen terwijl ze geestdriftig applaudisseren. Wat. Was. Dit? Zoveel muzikaal talent op het podium en een sound engineer die zijn vak kent, en voor een feilloze sound tekende in de Antwerpse zaal die op akoestisch vlak een grote uitdaging vorm, dat kon niet anders dan resulteren in een erg sterk optreden. En of!

Zeker, af en toe floot er een luidspreker (niet zelden wanneer White met zijn sax te dicht in de buurt kwam van zijn microstatief), maar verder dan dat hebben we geen noemenswaardige negatieve bemerkingen. The Dire Straits Experience startte net iets na achten met geluid van een onweer terwijl de lichten wit kleurden en zo de bliksem simuleerden. Opener van de avond werd ‘Telegraph Road’ waarmee de band al meteen zijn visitekaartje afleverde en toonde dat de fans meer dan twee uur lang zouden mogen likkenbaarden van al dat lekkers dat ze op het menu voorgeschoteld zouden krijgen. De song werd live erg knap opgebouwd, inclusief crescendo, en kon dan ook rekenen op luidruchtig applaus en gefluit. Dan al, na de openingssong. ‘Telegraph Road’ en de dynamiek van de song zou uiteindelijk ook de voorbode zijn van wat de heren verder nog uit hun hoed zouden toveren: een zeer dynamisch optreden, dat hits afwisselde met minder gekend materiaal, dat uptemposongs liet overgaan in midtempo en tragere nummers, een slimme set ook met full band die halfweg de intiemere kaart trok toen de band enkel met vier op het podium stond: de drie gitaristen (Tim Walters is de tweede gitarist) en drummer Andrew Hawkins. Dat leverde een bloedmooi en integer driestemmig ‘Why worry’ op en tot de essentie herleidde versies van ‘Once upon a time in the west’ en ‘Where do you think you’re going?’

The Dire Straits Experience had dus het publiek al in no time op zijn hand en dat kwam door de publieksinteractie. Het ritme van ‘Walk of life’, met overbekende synthriff, klapte het publiek dan ook maar al te graag mee wanneer White zijn beatring in de hand sloeg.   Dobro en sax kleurden vervolgens ‘Romeo & Juliet’ waarbij de saxsolo van White op applaus kon rekenen terwijl zijn partij tijdens ‘Your latest trick’ dan weer erg gekend is. En bij afsluiter ‘Sultans of swing’ veerde het publiek massaal recht uit hun zeteltjes om te dansen Sommigen deden dat al tijdens ‘Brothers in arms’ overigens. De groep mocht wat ons betreft, zeker halfweg het optreden, gerust ook nog wat meer de kaart trekken van publieksinteractie. Al is en blijft een show met nummers van The Dire Straits het best tot zijn recht komen wanneer het publiek kan genieten van het straffe gemusiceer. Terence Reis toonde meermaals, op verschillende gitaren, zijn klasse en bleek ook nog eens goed bij stem te zijn. Een no nonsense band zien we aan het werk, vol mensen die gewoon erg veel goesting uitstralen en ook naar elkaar lachen op het podium wanneer ze zelf genieten van het samen spelen. We kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat het erg gewone mannen zijn op en naast het podium, die beide voeten op de grond houden. Van ego-gedoe is hier geen sprake. Uiteraard straalt dat ook af op het publiek.

De dankbaarheid was dus wederzijds. ‘Dankuwel dat het feestje mag door blijven gaan.’ stelde White die tijdens het optreden tevens op dwarsfluit speelde.  En dat feestje mocht nog even doorgaan met een zeer enthousiast onthaald ‘Money for nothing’ en laatste toegift ‘Going home’ van Mark Knopfler. De langdurige staande ovatie achteraf was dan ook niet meer dan terecht. The Dire Straits Experience deliverde in Antwerpen. En hoe! Naar verluidt komt de band volgend jaar terug naar ons land. Echte Dire Straitsfans twijfelen niet.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Telegraph Road
2. Walk of Life
3. Romeo and Juliet
4. Tunnel of Love
5. Your Latest Trick
6. The Man‘s Too Strong
7. Expresso Love
8. So Far Away
9. Private Investigations
10. Why Worry
11. Where Do You Think You‘re Going?
12. Once Upon a Time in the West
13. Two Young Lovers
14. On Every Street
15. Brothers in Arms
16. Sultans of Swing

Bis:

1. Money for Nothing
2. Going Home: Theme from Local Hero (cover Mark Knopfler)