Recensie Madeleine Peyroux ★★★★

We geven het maar eerlijk toe: wegdromen op de zeemzoete tonen van Madeleine Peyroux was voor ons al langer een guilty pleasure. We keken dan ook uit naar haar doortocht door Antwerpen en haar bezoek aan deSingel. We waren helemaal klaar voor een avondje onderuitzakken en relaxen met de trage klanken van de jazz. En Madeleine Peyroux bracht wat dat betreft wat we verwacht hadden … en zoveel meer. De nummers uit haar meest recente cd ‘Anthem’  hadden soms meer funky blues zoals bij ‘Down on me’ of een eerder upbeat ritme zoals bij ‘On A Sunday Afternoon’. ‘Honey Party’ had zelfs latin-invloeden en was meer ‘salsa meets jazz’. Kortom: Madeleine Peyroux wist ons te verrassen met heel wat variatie, leuke gitaarsolootjes van Jon Herington, een geweldig gevoel voor humor en een heerlijke cover van Leonard Cohens ‘Dance Me to the End of Love’.

Madeleine Peyroux opende haar concert met ‘Don‘t Wait Too Long’. Het werd een ontspannen achteruit leunen bij een lief, zomers jazzy deuntje en de geweldige stem van Madeleine die zo frivool naar haar noten gleed als een kunstschaatser tijdens haar vrije kuur op het ijs. Dit was waarom we waren afgezakt naar deSingel. Bob Dylans ‘You‘re Gonna Make Me Lonesome When You Go’ werd ontdaan van alle country-klanken en ondergedompeld in de jazz met als resultaat een weemoedige tekst die toch een vrolijk, maar eenvoudig liedje opleverde. ‘La Javanaise’ klonk dan weer heel jazzy, liefelijk en zacht. Wat was het mooi om haar tijdens deze slow weer eens in het Frans bezig te horen.

En dan was het tijd voor haar meest recente werk en een lichte stijlbreuk met de eerste paar nummers. Bij ‘Down on me’ was er duidelijk een meer prominente plaats voor het betere gitaarwerk van Jon Herington. Hij zorgde samen met de bas voor een meer funky blues-klank. Het was weer eens iets anders, maar het werd door het aanwezige publiek erg gesmaakt. Het leverde de variatie op die we vooraf vreesden te missen.

In ‘Brand New Deal’ leerden we de maatschappijkritische Madeleine Peyroux kennen. Ondersteund door een funky jazzritme leverde ze ongezouten kritiek op de egoïstische graaicultuur die onder de huidige Amerikaanse president zo gepromoot wordt. Dat ze geen fan van Trump was, liet ze later nog eens horen in een opmerking tijdens het drinklied ‘If The Sea Was Whiskey’. Lag het aan het thema of aan haar politiek getinte kritiek, maar we konden ons niet van de indruk ontdoen dat ze na dit nummer toch een extra groot applaus kreeg.

Leonard Cohens ‘Anthem’ werd heel zacht ingezet met alleen een beetje elektrische gitaar om de stem van Madeleine Peyroux te begeleiden. Graham Hawthorne streelde zijn drums met de borstels en Andy Ezrin gaf maar een vleugje synthesizer mee. Het was pas vanaf de eerste ‘Ring the bells’ dat het nummer wat openbrak en er muzikaal meer ondersteuning kwam. Madeleine gaf nu ook vocaal wat meer kracht, al bleef ze trouw aan haar kenmerkende stijl van zingen. Het slot was eerder een open einde: het lied hield niet echt op, maar stierf eerder uit. Het was een cover die wegbleef van de imitatie, maar  daarentegen opteerde voor een respectvolle interpretatie. Dit recept deed ze later nog eens over met ‘Dance Me to the End of Love’. Het was niet te verbazen dat ze hiervoor een geweldig applaus kreeg van de talrijke aanwezigen.

Misschien wel het meest atypische Madeleine Peyroux-nummer van deze voorstelling was ‘Honey Party’. Hier hoorden we hoe de latin-klanken een geslaagd huwelijk aangingen met het ritme van de jazz. Andy Ezrins vingers gleden als dartele bijtjes over de toetsen en Jon Herington leverde een solo die in stijl deed denken aan Carlos Santana. Het geheel klonk erg vrolijk en als klap op de vuurpijl had Madeleine Peyroux het publiek zelfs zover gekregen dat ze gingen meezingen.

Madeleine Peyroux sloot op een positieve vibe af met ‘We Might As Well Dance’. Het Vlaamse publiek was tijdens het optreden misschien gereserveerder en veel minder uitbundig dan ze gewend was, maar het slotapplaus en de staande ovatie logen er niet om: ze hadden met volle teugen genoten van deze Amerikaanse jazz-zangeres.

< Sascha Siereveld >

De setlist:

1. Don‘t Wait Too Long
2. You‘re Gonna Make Me Lonesome When You Go (cover Bob Dylan)
3. La Javanaise(cover Serge Gainsbourg)
4. On My Own
5. Down On Me
6. Brand New Deal
7. Lullaby
8. If The Sea Was Whiskey (cover Willie Dixon)
9. All My Heroes
10. Party Time
11. Anthem (cover Leonard Cohen)
12. On A Sunday Afternoon
13. Honey Party
14. J‘ai Deux Amours / New Orleans Hop Scop Blues / Trampin
15.  Don‘t Cry Baby (cover Bessie Smith)
16. Isn‘t it a Lovely Day
17. Dance Me to the End of Love (cover Leonard Cohen)
18. We Might As Well Dance 

Bis:

1. Fun Out Of Life (cover Billie Holiday)