Recensie Mich Walschaerts zingt ★★★★

Onontgonnen kleine pareltjes, geen hits, bracht Mich Walschaerts zingt in het CC van Merksem. Een intelligent publiek als het onze zag hij uit de coulissen zitten, vandaar de keuze. Punt is dat er behoorlijk wat kenners in de zaal zaten die perfect wisten te vertellen van welke artiest het origineel was. Naar aanleiding van 25 jaar Nekka Nacht was ie gaan grasduinen in het Nederlandstalige repertoire. Mich toonde niet alleen een zeer goed zanger te zijn, samen met zijn muzikanten te tekenen voor piekfijne (o.a. jazzy) arrangementen maar bovenal een begenadigd vertolker te zijn waarmee we willen onderstrepen dat ie de songs met het juiste inlevingsvermogen en gevoel bracht waardoor er toch ook zo nu en dan een streepje toneel/cabaret in het concert sloop.

Openen deed ie met Irene van de Mens. Een sterke opener die meteen het niveau van de avond hoog zou leggen. ‘Nergens heen’ van Arbeid Adelt bracht Mich Walschaerts deels fluisterend. Wat verder opviel was dat ie wel vaker een accent legde op de eind-t van een woord en die extra nat liet klinken. Gorki’s ‘Beste Bill’ en De Dijks ‘Nergens goed voor’ volgden daarna. Over de dijk gesproken, ‘Onder aan de dijk’ van The Scene bracht Mich naar het einde van zijn set, waarbij hij Thé Lau prees omdat ie bewees dat rockmuziek en Nederlands wel samengaan net als rauwheid en tederheid. Zijn analyse waarom Thé’s muziek zo sterk is? ‘Het heeft veel ballen.’

De helft van Kommil Foo meldde ons dat ie zo’n half jaar geleden ter voorbereiding van deze show zijn eerste lijstje beginnen maken was. Raymond van het Groenewoud stond daar met stip op. ‘Bij jou te zijn’ bracht ie van hem bij momenten in kopstem terwijl Bruno de Groote onder andere mocht soleren op elektrische gitaar. We stippen de song aan als een van de eerste hoogtepunten van de avond. Vervolgens daagde de zanger ons uit. Wie wist van wie het volgende nummer was, kon een pint verdienen. Mocht u zin hebben in een gratis pint, en Mich de indruk willen geven het antwoord altijd al geweten te hebben als muziekkenner, het is: ‘Klojo uit de regio’ van Maurits Pauwels met een solomoment van Senne Guns daarin. Tijdens het nummer passeren onder andere ook nog ‘De Peulschil’ van Lamp, Lazerus & Kris, ‘Madammen met een bontjas’ van Urbanus, ‘Tante Julia’ van Boudewijn de Groot, ‘Tango van het blote kontje’ van Toon Hermans, de Brabançonne, ‘Johanna’ van Henk Elsink en ‘Dag zuster Ursula’ van Rob de Nijs. Ook ‘Um paleto’ van Think of One, waarbij het publiek op het einde ‘een kostuum. Da is altijd goe. Geef na toe.’ alleen mocht zingen, werd later in de show een heerlijke medley met ‘Is dit alles?’ van Doe Maar. Senne Guns zette het nummer op toetsen trouwens in met Raymond van het Groenewouds ‘Intimiteit’.

Daarna tekenden we het tweede hoogtepunt op van de avond waarbij Walschaerts nog maar eens onderstreepte dat ‘less’ soms echt wel ‘more’ is in het prachtige arrangement naar Daniël Lohues’ ‘Angst is mar veur eben, spiet is veur altied’ dat ie naar het algemeen Nederlands vertaalde met ‘Angst is maar voor even’ terwijl hij enkel begeleid werd door elektrische gitaar met hier en daar een accent op de mondharmonica. Daarop volgde het onderdeel van het concert ‘Mich zingt even niet’ waarbij bassist Wouter Berlaen de leadzang voor zijn rekening mocht nemen en Mich de viool bespeelde. Vervolgens stippen we ‘Eddy Borremans’ van Hugo Matthysen als derde topper van de avond aan. Mich kon zich volop uitleven met de humoristische tekst over een man ‘die uiteraard weet wat seks is, het is te zeggen, hij heeft er ooit al van gehoord. Het is een bron van rare ziektes en infecties. Van diefstal, afgunst, haat en broedermoord.’

Ook Senne Guns mocht de humoristische toer opgaan, en dat ging hem erg goed af met Hans Teeuwens ‘Benny en Giselle’ over een ruziemakend koppel dat ‘tegen heug en meug’ nog getrouwd is waarbij gesteld wordt dat enkel echte liefde de zwaarste ruzies die een vernietigende kracht hebben, overleeft. Met stip is dit onze favoriete strofe: ‘Giselle zegt ‘Ik bid tot alle goden dat je sterft, van die hartafwijking die je van je moeder hebt geërfd. Ik weet nog toen ze dood ging. Ik was dronken van geluk. Maar als jij straks ligt te rotten, kan mijn leven niet meer stuk.‘ Heerlijk grof.

Geweldig grappig was Mich dan weer wanneer ie ‘Het land is moe’ van Drs. P op het einde bovenhaalde en met een (achteraf bekeken) zeer komisch mega excuus afkwam waarom hij het nummer uit een boekje zou opzingen. Uit respect voor de auteur deed ie dat en ook omdat het een ‘onsamenhangende grillige tekst’ is, volgens de kaalste van de Walschaertsbroers. Zo’n twee uur heeft ie nochtans geprobeerd om de zaak vanbuiten te leren tot ie op het idee kwam om het gewoon met de tekst erbij te doen. Wij onthouden daaruit een hi-la-risch ‘Het brood is slecht. Of had ik dat al eens gezegd?’

In de toegiften mocht Walschaerts dan weer contrasteren door zijn timide kant te tonen in Bram Vermeulens ‘Verlegen’ terwijl ‘Rijden’ van Bizjoe, een Mechelse band uit 1976 wellicht voor velen in Merksem een (her)ontdekking was.

Dat beschrijft Mich Walschaerts zingt nog het best van al: een ware (her)ontdekkingstocht van de rijke Nederlandstalige catalogus is het waarbij de zanger/cabaretier aantoont dat onbekend wel degelijk bemind kan. Het mooiste bewijs daarvan? Die gedeeltelijke staande ovatie achteraf misschien?

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Irene
2. Nergens heen
3. Beste Bill
4. Nergens goed voor
5. Bij jou te zijn
6. Klojo uit de regio
7. Angst is maar voor even
8. Madou
9. Oerendhart
10. Eddy Borremans
11. Rob
12. Hutje bij de zee
13. Um paleto
14. Benny en Giselle
15. Onder aan de dijk
16. Stadscoupletten
17. Het land is moe

Bis:

1. Verlegen
2. Rijden
3. Tijd om te gaan slapen

Credits:

Mich Walschaerts: zang
Wouter Berlaen: zang en bas
Senne Guns: zang en toetsen
Bruno de Groote: gitaar
Cesar Janssens: drums
Coach: Raf Walschaerts
Licht en geluid: Koen Bellens
Productie: Nekka vzw en Caroline Lanoye