Recensie The devil wears Prada ★★★★1/2

21 jaar na de roman van Lauren Weisberger en 18 jaar na de film met Meryl Streep, Anne Hathaway, Stanley Tucci, en Emily Blunt in de hoofdrollen, maakt Londen zich helemaal op om een nieuwe hitmusical die het potentieel heeft om verschillende jaren te lopen in het Dominion Theatre te omarmen, al denkt de toch wel bij momenten overdreven negatieve Britse pers daar kennelijk anders over. Al meteen wanneer we uit het podium via een lift de bekende zangeres Vanessa Williams (ook gekend om haar rollen in o.a. Ugly Betty en Desperate Housewives) zien verschijnen als de toxische hoofdredactrice Miranda Priestly van het mode-magazine Runway, en dat een laaiend enthousiast applaus oplevert van het publiek, besef je dat je geen alledaagse musicalvoorstelling aan het zien bent.

Alledaags, dat is nochtans het leventje van Andy (Georgie Buckland die een fenomenaal West End debuut neerzet). Ze is op zoek naar een job, wil eigenlijk schrijfster worden en solliciteert bij het mode-magazine om er junior persoonlijk assistente te worden. Nochtans boeit mode deze gewone meid voor geen meter, hooguit leest ze Runway in de wachtzaal bij de dokter. Maar ze is wel gedreven.

Emily (Amy Di Bartolomeo) die de show opent en ons aanmoedigt om dat moment foto’s te nemen in de veronderstelling dat veel toeschouwers sowieso al het logo hebben vastgelegd, waarna ze wat bazig iedereen zegt dat het nu wel welletjes geweest is voor de rest van de show, heeft zich dan weer opgewerkt als hoofdassistente van Miranda. Ze droomt ervan om met haar naar de modeweek in Parijs te kunnen. Maar ze wordt verkouden en ziet hoe Andy’s ster als een komeet de lucht in schiet wanneer ze niet op de naam van een gast kan komen op een benefietavond die Miranda organiseert.

De hoofdredactrice is niet gewoon veeleisend, ze vraagt haar medewerksters bijna het onmogelijke. Om een vlucht te regelen hoewel de hare gecanceld is omwille van een storm zodat ze een privé-aangelegenheid niet hoeft te missen bijvoorbeeld. Hoewel het wel degelijk stormt buiten doet ze het af alsof het buiten gewoon wat aan het motregenen is. Ze gaat voor het uiterste. Koffie, een steak, maar vooral een nog niet gepubliceerd Harry Potter manuscript dat Miranda haar tweeling wil meegeven zodat ze iets te lezen hebben in de trein, moet Andy maar voor elkaar zien te krijgen in een absurd korte tijd.

Het is de journalist Christian (James Darch) waar Andy iets voor voelt en uiteindelijk een one night stand mee beleeft, die haar via via een exemplaar weet te bezorgen. Zo bevat deze musical die grotendeels het patroon volgt van het klassieke Cinderella-narratief dus ook een (tijdelijke) klassieke liefdesdriehoek. Want Andy heeft namelijk al jaren een vriendje, Nate (Rhys Whitfield). Verder behandelt de musical thema’s als achterdocht, jaloezie, roddel en niet in het minst politieke spelletjes op het werk.

Maar hét hoofdthema en dé reden waarom The devil wears Prada anno 2024 relevanter dan ooit is, is dat de musical gaat over toxisch vrouwelijk leiderschap en personeel dat in zo’n context aan de lopende band opbrandt. De songteksten van Shaina Taub en Mark Sonnenblick, en het boek van Kate Wetherhead zijn op dat vlak grappig, met onder andere knipogen naar Harry Potter en The Hobbit, maar ook vlijmscherp en sarcastisch tegelijkertijd. Zo horen we Amy Di Bartolomeo als Emily letterlijk zingen: ‘Het is een privilege om hier te mogen opbranden.’ Een van de meest sarcastische quotes uit de film waarbij Miranda zowat haar ganse ploeg te kakken zet, wordt letterlijk overgenomen uit de film en horen we hier uit de mond van een grandioze Vanessa Williams: ‘Florals for spring? Groundbreaking!’

De grote verdienste van deze productie is dat het vertelritme een stuk hoger ligt dan de film, mede dankzij het slimme en zeer functionele decorontwerp van Tim Hatley die voor een contrast gaat tussen soberheid en gratie (de scène in Parijs met een Eiffeltoren op het podium dat wat La La Land-magie toevoegt en de majestueuze trapscène op het einde van het eerste bedrijf bijvoorbeeld bij het bal voor het goede doel). De regie van Jerry Mitchell die tevens instond voor de choreo’s roept niet zelden die van Pretty woman op die we recent nog zagen in het Savoy Theatre. Hét accent verschuift in deze musical weliswaar meer dan we ooit in een musical zagen naar fashion, wat deze dramedy een ware fashionmusical maakt waarbij je ogen tekort komt dankzij de briljante kostuums van Gregg Barnes die terecht alle aandacht verdienen en in de spotlights gezet worden door Bruno Poet.

De kwaliteit van The Devil wears Prada zit ‘m dus in het feit dat iedereen (castleden in solo’s, duetten én in groepsnummers) op en naast het podium delivert en niet in het minst Elton John die als een goeie wijn blijkt en met de jaren nog indrukwekkendere muziek uit zijn vingers tovert. Funky, groovy met heerlijke kopers, dansbaar, ja zelfs lekker uptempo om de kloppende hartslag van de mode-industrie met zijn modeshows te ondersteunen, zo klinken zijn songs. in het tweede deel, trekt ie dat al bijzonder brede palet nog bijkomend open door ballads en soul toe te voegen zodat de personages van (bijkomende) context en body voorzien worden. Runway‘s art director Nigel (hier neergezet door Matt Henry wiens heerlijk warme stemtimbre perfect past bij de vaderlijke manier waarop ie Andy gaat coachen hoe zich te kleden) horen we dat zelfs letterlijk zeggen tegen Andy, dat ie ook een back story heeft! Zo merk je hoe gelaagd deze musical wel is en dat ie ook over storytelling/tekst schrijven zelf gaat.    

The devils wears Prada is wellicht een van de meest ambitieuze musicals die de jongste jaren ontwikkeld werd in het VK. Het resultaat is adembenemend, straalt inclusiviteit uit en is tot in de puntjes verzorgd. Zo staan er enkele paspoppen met kleren aan op de eerste verdieping, hangen er doeken met het merk Runway op en zien we die naam in rood opgelicht wanneer we het Dominion Theatre verlaten. De ledschermen die tot dan de casting aankondigden, zijn dan ondertussen veranderd in de meest terugkomende zin van al uit deze fantastische productie ‘That’s all’.

< Bert Hertogs >