In 1990 vielen de liefhebbers van de romcom massaal voor de speelse Julia Roberts en de gereserveerde, maar charmante Richard Gere in het moderne Assepoester-verhaal van ‘Pretty Woman’. Vandaag kruipen Helle Vanderheyden en Tom Dingenen in de huid van de iconische personages van Vivian Ward en Edward Lewis in ‘Pretty Woman – De Musical’ van Deep Bridge. De verhaallijn en dialogen blijven trouw aan de film en het was niemand minder dan Bryan Adams die mee verantwoordelijk was voor de muziek van deze voorstelling over het meisje van de straat dat ervan droomt om haar prins op het witte paard te ontmoeten, verliefd te worden en te eindigen als prinses. ‘Pretty Woman – De Musical’ is een modern sprookje dat in deze uitvoering jammer genoeg net dat beetje magie mist om te schitteren.

De dood is alomtegenwoordig in Elisabeth, de musical naar het leven van keizerin Sisi. Openen doet de voorstelling die in 1992 het levenslicht zag en nu in een regie van Frank van Laecke in Nederland te zien is met de moord op Elisabeth door een anarchist Lucheni. Daarnaast komt de dood meerdere keren terug in haar leven. Zo verliest ze haar dochter Sophie, die vernoemd is naar haar schoonmoeder, én haar zoon Rudolf die zelfmoord pleegt. Dat de dood scenografisch, in het boek en de songs plus qua sfeerzetting overheerst, is een ding. Dat een magistrale Milan van Waardenburg als de Dood iedereen in zijn schaduw zet zowel qua spel als qua zang - ook tijdens het trapmoment overtroefde ie trouwens alle vrouwen met zijn wit kleed met mega witte sleep - is alleszeggend. Hij en enkel hij toont internationale klasse in deze productie. Je merkt gewoon aan zijn performance dat ie recente West End-ervaring kan voorleggen.

Een iconische voorstelling die al 34 jaar onafgebroken wereldwijd te zien is. Dat is Stomp dat net als die andere klassieker: Blue Man Group begin jaren ’90 het levenslicht zag. Wat de show zo onverwoestbaar en tijdloos maakt, is de heerlijke mix van percussie, muziek, humor en choreografie waarbij de 6 mannen en 2 vrouwen met alledaags materiaal aan de slag gaan. Als je het ziet, heb je een hoog gevoel van herkenbaarheid, want wie heeft er nooit op potten en pannen geslagen of op bekers om daar ritme maar ook klank uit te halen? Maar wat Stomp brengt, is zo next level waarbij de acht performers zo danig op elkaar ingespeeld zijn, dat je een bijzonder strakke voorstelling krijgt met acts die nog steeds en zo veel jaren later tot de verbeelding spreken en je mond doen open vallen. Dat noemen ze pas stage magic!

De sci-fi film Mickey 17 die Bong Joon Ho, die we kennen van onder andere Parasite, regisseerde en schreef naar de roman van Edward Ashton, zit inhoudelijk goed, maar de uitwerking kon beter. Vooral op vlak van storytelling schort er wat aan deze meer dan twee uur durende prent zodat die totaal niet onder de huid kruipt. De structuur zit gewoon niet goed met een cold open voor Mickey 17, gevolgd door een gigantische flash back die aan elkaar geluld wordt door Mickey 17 over de zestien vorige versies van hem om uiteindelijk terug tot de scène te komen waar de film mee opende, en die een eerste plotpunt van jewelste is.

‘Hey ho. Hey ho. Je krijgt het niet cadeau.’ We vragen het ons af of al wie betrokken was bij Disney’s Snow White dat de afgelopen weken gezongen of gefloten heeft in een poging om de zaken in aanloop van de release van deze live action musical fantasyfilm wat te relativeren. Want hoeveel bagger heeft deze prent niet over zich heen gekregen nog voor ie uitkwam en met hoeveel Princess Problems werd hoofdrolspeelster Rachel Zegler niet geconfronteerd? Het zegt veel hoe veel vooroordelen mensen hebben op basis van ocharme een trailer en enkele promobeelden. Wij, die al jaren fan zijn van color-blind casten, zagen de film in IMAX en vonden hem vooral te braaf, lieflijk, schattig en finaal te flauw. Net omdat ie – oh ironie – zo hard zijn best doet om alle heikele thema’s die in de originele tekenfilm van 1937 nog wél zaten maar anno 2025 niet meer door de beugel kunnen, omdat onze maatschappij niet langer een patriarchale is, uit de weg te gaan.

Heerlijk hoe Wunderbaum in Wunderbaum speelt live (online gaat het mis) ons disfunctioneel gedrag in zijn blootje zet. Want of het nu gaat over hoe we met elkaar omgaan in een online omgeving of wat we live face to face met elkaar uitspoken, het is vaak naast de kwestie en man wat zit er zo verschrikkelijk veel ruis op de lijn! In die mate dat je bijna gaat denken dat sommigen er plezier aan beleven en energie in vinden om de ruis alleen maar wat te vergroten. Moeten het ontgelden: Whatsapp-groepjes van ouders waar niets constructiefs uitkomt en een moderator, hier de leerkracht Engels: Jasper die compleet faalt in zijn aanpak om aan nonviolent communication te doen. Al van kilometers ver zie je de escalatie aankomen, zeker als je zoals wij al vaker genoten hebt van de voorstellingen van Wunderbaum. Nog dit, mocht je de bovenstaande zinnen en de volgende als te direct, open en transparant ervaren, het is niet mijn schuld, maar het ligt aan de periode waarin ondergetekende Xennial geboren is: 1980.

Een bijzonder mooie en genereuze voorstelling is Amadou van Laika. Regisseur Jo Roets neemt daarbij afscheid van het gezelschap dat ie mee oprichtte om ruimte te maken voor de nieuwe makers door nog een laatste keer naar de kern te gaan van wat ie al zijn ganse carrière doet: verhalen vertellen. Inspiratie vond de voorstelling bij het werk van de Malinese auteur Amadou Hampâté Bâ die de mythische, orale verhalen uit het collectieve geheugen van het Peulvolk verzamelde en neerschreef. Hoofdboodschap van deze prachtige voorstelling die Aminata Demba schreef, concipieerde en speelt waarbij ze live begeleid wordt door twee muzikanten: Sam Gysel en Issa Ndour, is dan ook om het woord aan elkaar door te geven wat in de context van Laika nu een bijkomende symboliek krijgt. ‘Vertel! Vertel! Vertel!’ klinkt het op het einde uitnodigend uit haar mond terwijl ze zelf een uur aan een stuk moeiteloos de kinderen op haar hand krijgt en houdt wanneer ze hen meeneemt op reis.

Met Boze geesten komt Lazarus aan het einde van haar Dostojevski-cyclus. En dat werd tijd. Niet dat de voorstelling niet onderhoudend is, maar ook al hebben wij bewust het gezelschap een tijdje links laten liggen, hun signatuur is erg herkenbaar geworden maar ook voorspelbaar. Daarnaast mocht hun première, en dat zijn lang niet alleen onze eigen woorden, strakker wat ook niet de eerste keer is dat we dat opmerken. Lees: in het begin hadden ze het publiek op hun hand en de lachers aan hun kant. Maar na verloop van tijd verslapte de spanningsboog en ook het enthousiasme van de toeschouwers.

Everybody hurts klinkt het in de song van R.E.M. waarmee Novocaine begint. Niet dus. Want het hoofdpersonage, Nathan Caine (Jack Quaid), de managing assistent van de bankdirecteur Nigel, voelt namelijk geen pijn door een genetische afwijking. Het zorgt er uiteraard voor dat ie het potentieel heeft om de instant superheld uit te hangen, met dat verschil dat ie wel degelijk kan sterven. Voor zijn collega Sherry (Amber Midthunder), die hij net heeft leren kennen, wil ie door het vuur gaan, of beter: een wapen uit gloeiend heet frituurvet halen tijdens zijn achtervolging om haar te redden. Want enkele criminelen hebben haar namelijk gegijzeld na een overval op de bank waar ze beiden  werken. De daders hebben veel geld buit gemaakt én de bankdirecteur vermoord.

“I will always love you.” Het zou de boodschap kunnen zijn van Glennis Grace aan haar grote idool Whitney Houston. Glennis heeft de start van haar carrière te danken aan deze Amerikaanse artieste … en natuurlijk ook aan haar eigen geweldige stemgeluid. Dat laatste maakte ze al meteen bij het begin van deze ‘Whitney – a tribute by Glennis Grace’ duidelijk. De Whitney-fans werden getrakteerd op een selectie uit het rijke repertoire en de fans van Glennis Grace konden genieten van haar geweldig krachtige, hoge en beheerste stem. En wie fan was van beiden, kon gewoonweg dubbel genieten van een heerlijke avond livemuziek en een muzikale reis naar de jaren ’80 en ‘90.

Je moet het Stage Magic nageven. Na een uitverkochte reeks musicalvoorstellingen van Phantom of the Opera, slaagde de Belgische promotor er ook in om het bordje ‘sold out’ boven te halen voor de flamencovoorstelling Carmen in de Stadsschouwburg in Antwerpen. Lang niet evident is dat, vinden we. Maar wel, niet meer dan verdiend. Want hoorden we de tientallen dansers in de voorstelling ritmisch met de voeten stampen en in de handen klappen volgens de handklapstijl palmas, dan nam het publiek dat gewoon over tijdens de reeks toegiften. Het gevolg? Een zinderend applaus en luid tribunegestamp van de enthousiaste toeschouwers. Klasse wordt altijd beloond.  

Op Internationale Vrouwendag zetten we maar al te graag een vrouw in the picture bij Concertnews.be. Het is ons al langer ter ore gekomen dat het best wel moeilijke tijden zijn voor clubs zoals Trix, beginnende artiesten zoals Olivia en hobbyisten zoals Laura Tesoro om volk te trekken naar de zalen. Met Concertnews.be gaat alles al enkele jaren uitstekend. Vandaar dan ook dat we het een deel van onze taak vinden om zalen en artiesten te steunen wanneer ze dat het hardst nodig hebben.

‘Ik hoop dat het bijna gedaan is’ zegt een jong meisje achter ons tegen haar mama enkele minuten voor het einde van Wanderink, een dansvoorstelling van Anastassya Savitsky die ze samen danst met Gudrun Ghesquiere terwijl ze begeleid wordt door live muziek van Tim Vanhamel en er live schilderwerk geprojecteerd wordt op het witte schuin hellend dansvlak, het podium en het doek achteraan door Marlies Vander Straeten. ‘De waarheid komt uit een kindermond’ klinkt het gezegde, al kan die soms behoorlijk ongenuanceerd en hard binnenkomen. Aan deze journalist de weinig benijdenswaardige taak om daar nuance in proberen te leggen.

Het beste van twee werelden. Misschien is dat wel de manier om ‘Spectre in Concert’ te omschrijven. Enerzijds krijg je een geweldige actiefilm te zien van de hand van Sam Mendes en met Daniel Craig in de hoofdrol. Maar anderzijds kan je gelijktijdig ook genieten van een live-opvoering van de soundtrack van Thomas Newman uitgevoerd door het Noordpool Orkest o.l.v. Anthony Gabriele. Het is daarbij soms alleen jammer dat een mens maar twee ogen heeft. Want geloof ons vrij: een symfonisch orkest zien spelen en getuige zijn van hoe muziek opgebouwd wordt, is op zich al een feest voor het oog.

Over schaamte en voortschrijdend inzicht gaat Arme tante Danni. De tekst is van de hand van Johan Petit en Janne Desmet. Die laatste speelt ook de maar liefst twee uur en twintig minuten durende monoloog die van live muziek voorzien wordt door Ephraim Cielen en Linde Carrijn. Het straffe is dat Desmet maar al te goed beseft op het einde dat haar voorstelling te lang duurt, ze zou moeten schrappen maar door haar uitstelgedrag is ze daar nog niet toe gekomen. Ze kadert dat dus perfect. De toeschouwer krijgt mee waarom, wat doet uitschijnen dat die lengte geoorloofd is. Maar de spanningsboog staat niet altijd even strak als net gewaxt schaamhaar in een kleine driehoek. Op dat vlak mag er dus vooral in gesnoeid worden, eerder dan dat er iets aan de lengte op zich hoeft te gebeuren van deze productie. Het neemt niet weg dat de toeschouwers, deStudio was tot de nok gevuld, volledig weg waren van deze voorstelling en de makers een volledige staande ovatie bezorgden.

Ghurba wil zo veel zeggen als heimwee of verwijderd zijn van huis in het Arabisch. Centraal in deze voorstelling naar een tekst van Rimah Jabr die Nathalie Tabury vertaalde en Atta Nasser regisseerde, staat de bloem Iris (Jef Hellemans), een nieuwkomer tussen de bijzonder enthousiaste Blue (Ellen Sterckx) en bazige Red Velvet (Patricia Kargbo). Die staan al enkele weken langer dan Iris in de serre waar het veilig vertoeven is, want buiten is het gevaarlijk: ‘Hier zitten geen ratten die onze wortels opgraven, of geiten die onze bladeren willen opeten, of honden die op onze mooie bloemblaadjes komen plassen.’

Maar liefst twee wereldpremières schotelde Junior Ballet Antwerp voor met Furore, een avondvullende dansvoorstelling die drie producties serveert aan het talrijk opgekomen publiek. Dat had er zo hard van genoten dat het niet meer dan terecht overigens achteraf een staande ovatie gaf.

Nee, Marked Men: Rule + Shaw kan je bezwaarlijk origineel noemen op basis van het plot. Beste vrienden Rule en Shaw zijn eigenlijk al jaren verliefd op elkaar, maar uiten dat nu pas. Met dat verschil dat hij niet voor een relatie wil gaan, hij absoluut niet wil dat zij hem als haar vriendje beschouwt, en de twee dan maar afspreken om het gewoon dag per dag te bekijken. Dat is natuurlijk vragen om problemen. Zeker als blijkt dat hij een getroebleerde man is – in welke boekenserie zagen we dat nog al? – niets meer te bieden heeft dan zijn hart, want als tattoeëerder heeft ie kennelijk weinig financieel te bieden, hoewel hij daarnaast ook graffiti-muurschilderingen maakt (wat toch ook wel wat kost als hobby denken we dan). Zij is een studente geneeskunde die kennelijk niet of nauwelijks hoeft te studeren, van rijke komaf is maar wel in een bar opdient. Haar moeder heeft voor haar alvast een ‘geschikte’ huwelijkskandidaat gevonden. En nee, dat is niet Rule…

Een heerlijk warme, gezellige komische geanimeerde live action avonturenfilm levert regisseur Dougal Wilson af met zijn allereerste langspeelfilm Paddington in Peru. Een die focust op samenwerking, gezinswaarden, elkaar verliezen maar elkaar toch ook terug vinden, op zoek gaan naar je roots maar ook weten wie je familie is, en dus ook je identiteit ontdekken, dat je van Peru bent, een Brits paspoort hebt, maar toch vooral (een) Brown bent.  

Een gedeeltelijke staande ovatie ontving de Belgische première van I believe in the legend of love van Jan Fabre, een monoloog die over zelfmoord gaat, gedanst en gezongen op het podium en gespeeld voor de camera door Ivana Jozic. Leven, liefde en dood zijn de terugkerende thema’s in het Love and Beauty Are the Powers Supreme festival dat nog op 26 en 27 februari 2025 doorgaat, ook in deze voorstelling waarin het hoofdpersonage Lancelot er tegen opziet om af te takelen. Het contrast kan niet groter zijn, de beladen thematiek enerzijds die Jozic prima op scène neerzet en anderzijds het gegeven dat ze dat net op de dag van haar verjaardag doet, dat het leven dus gevierd wordt. Ook zo vormen leven, liefde en dood dus een geheel.

Een heerlijke voorstelling waarin een romcom gerepeteerd wordt maar de eigen verlangens, fantasieën en perversies van de spelers boven komen drijven, leveren Goele Derick, Sara Haeck, Bart Hollanders en Chloë Onyinye met Waarover ik fantaseer als ik over de liefde fantaseer af. Een complete voorstelling ook die dans (op de instrumentale tonen van Tony meets Maria uit de Dance at the Gym-scène uit West Side Story waarbij beide hoofdpersonages dansen, inclusief vingergeknip), muziek (Goele mag Barts fluit in de mond steken, verder horen we onder andere ‘This will be’ van Natalie Cole in een instrumentale versie) en bovenal een hilarische tekst die volledig het DNA van Stan uitademt.

‘La Mariée mise à nu par ses Célibataires, même ou Le Grand Verre’ van Marcel Duchamp vormde de inspiratie voor Elle était et elle est, même, een voorstelling waarin Jan Fabre en Els Deceukelier hun 40-jarige artistieke samenwerking vieren. Centraal staat begeerte, verlangen dat niet vervuld geraakt, te horen in de tekst wanneer Els repetitief ‘Et encore une fois’ zachtjes, op fluistertoon, verleidelijk zegt. Speelt ze een nymfomane ‘Mijn enige functie is de liefde bedrijven’ die maar niet bevredigd kan worden?

Captain America: Brave New World, de jongste Marvel superheldenfilm die Julius Onah regisseerde is best genietbaar, al zie je in de haarscherpe IMAX-versie soms door de computergegeneerde beelden, die soms wat wazig zijn en zo verraden dat ze niet echt zijn, denken we maar aan een scène in de rozentuin van het Witte Huis wanneer de nieuwe president van de VS Thaddeus Ross (Harrison Ford) een persconferentie geeft.

7 jaar na Patser is er nu het vervolg: Patsers. Het is de zevende film van Adil El Arbi en Bilall Fallah, en het zal niet de laatste zijn want tijdens de aftiteling krijgt de kijker mee dat er een vervolg komt. Het regisseursduo kiest dus slim om dezelfde truc toe te passen zoals Marvel dat doet. Even zien we ook Matteo Simoni gewoon wandelen in een stilstaand actiebeeld, alsof we in een comic zitten tijdens deze prent trouwens.  Patsers bevat bijzonder veel actie maar is bovenal een heerlijke komedie. De humor ligt er lekker dik op dat je het geheel nooit écht au sérieux gaat nemen. Behalve dan die ene vraag die aan de hacker/apps experte Femke (Pommelien Thijs) gesteld wordt in de wagen: ‘Kunt gij zingen?’. Dat gaat zo diep dat we de rest van de prent maar bleven zoeken naar het antwoord om het uiteindelijk niet te vinden. Misschien hebben we dat wél tegen de derde.

A complete unknown, het muzikale biografische drama dat gebaseerd is op het leven van Bob Dylan en hoe ie doorbrak, dat James Mangold regisseerde is onderhoudend. Al hebben we maar liefst twee keer naar onze klok gekeken tijdens deze twee uur en 21 minuten durende film. Dat in combinatie met het feit dat behoorlijk wat toeschouwers de zaal verlaten om naar het toilet te gaan, toont aan dat de spanningsboog niet altijd even strak zit en de prent een behoorlijk lange zit is. Al moet gezegd dat er meer dan voldoende spanningsvelden ontstaan tussen de verschillende personages in Dylans leven.

Miz rocks. Het is nu officieel de langst lopende musical wereldwijd, goed voor meer dan 130 miljoen toeschouwers. In oktober dit jaar viert de Londense productie haar 40ste verjaardag in het Sondheim Theatre trouwens. Toen dat in 2019 gerenoveerd werd, vond Les Misérables The Staged Concert plaats in het naburige Gielgud Theatre, waar nu nog minstens tot het voorjaar van 2026 Oliver the musical te zien is. Hoewel Miz rocks, lijkt de producent er steeds vaker voor te kiezen om de poprichting uit te gaan, en lijken er wat ons betreft toch stilaan limieten wat dat betreft op te duiken, ook om steeds jongere mensen te casten. In de Ziggo Dome liet het internationale publiek het echter niet aan zijn hart komen. Een volledige staande ovatie kreeg cast en crew dan ook achteraf.

Met maar liefst 10 Oscarnominaties waaronder die voor beste film, beste regie en beste acteur, is The Brutalist wat ons betreft dé grote kanshebber om dit jaar de belangrijkste filmprijzen in de wacht te slepen. Het episch drama dat Brady Corbet regisseerde en waarvan ie co-auteur is, won eerder maar liefst drie Golden Globes die doorgaans een goede graadmeter vormen voor de Oscarrace: Adrien Brody werd bekroond als beste acteur in een dramafilm, Corbet werd gevierd als beste regisseur en de film werd ook beschouwd als de beste dramafilm van het afgelopen jaar. Op het filmfestival in Venetië won de prent daarnaast ook nog eens de Zilveren Leeuw. Al die awards zijn wat ons betreft volledig terecht.

Met Io sono un errore, een onsterfelijke toneeltekst van een onsterfelijk kunstenaar onsterfelijk gebracht door Irene Urciuoli kende het Love and Beauty are the powers supreme festival in Troubleyn haar eerste Belgische première. Op 22 februari volgt er nog eentje: I believe in the legend of love door Ivana Jozic. Het risico dat je als journalist en medium loopt, is dat zo’n lofzang als te positief beschouwd kan worden door de maker, de performer en al wie meewerkte aan deze voorstelling. Maar dat risico nemen we er graag bij, al is het maar omdat we het hen zo hard gunnen, die afgunst en jaloezie die een recensie als deze die de monoloog bewierookt, kan veroorzaken onder andere kunstenaars.

Bewegingstheater van hoog niveau. Dat brengt Céline Timmerman met Bobbety, een voorstelling die gaat over eenzaamheid en de oplossing vinden in jezelf dan maar te klonen. OK, je bent dan niet meer alleen om tegen jezelf vier op een rij of zo te spelen, maar wanneer je jezelf kloont ben je ook niet meer zo uniek, en gaan je klonen je vooral proberen na te bootsen. Net in dat gegeven, herkennen 8-plussers zich moeiteloos en het zorgt ervoor dat Sofie Joan Wouters en Céline Timmerman in die scène wanneer ze als klonen tot leven komen en moeten leren bewegen, stappen enzovoort excelleren, in die mate dat iedereen in het publiek hartelijk kan lachen om wat ze te zien krijgen. Omdat het hen eraan doet herinneren hoe ze zelf als kind waren en hoe ze zich destijds gedroegen.

Nog tot en met 27 februari kan je naar Troubleyn naar het Love and Beauty are the powers supreme festival. Dat ging van start met een zinderend Peak Mytikas. Een zaal vol enthousiaste toeschouwers gaf Jan Fabre, cast en crew een minutenlange oorverdovende staande ovatie na een ononderbroken marathonvoorstelling van maar liefst 8 uur als ultieme catharsis. Fabre leverde daarbij nog maar eens zijn visitekaartje af, dat ie eenzaam op de creatieve top staat van wat Belgische makers te bieden hebben. Elke generatie verdient een Jan Fabre, vinden we. En wie een blik wierp op de aanwezigen zag vooral heel veel jonge mensen die zich maar al te graag laafden aan het creatieve genie, de branie van Jan Fabre. Want als die wederom één ding bewees dan was het wel het volgende: er is maar 1 Jan Fabre en alleen hij lijkt de sfeer van een rave te kunnen vertalen naar het theater.

Weinig musicals hebben zo’n legendarische status als ‘The Phantom Of The Opera’. Het verhaal over het misvormde, muzikale genie dat rondspookt in de Parijse opera en de bevallige Christine in zijn netten probeert te strikken, blijft tot de verbeelding spreken. Dankzij MB Presents en Broadway Entertainment Group kunnen we nu in Antwerpen genieten van deze heuse West End-productie. Je hoeft niet meer naar Londen of Broadway om dit sprookje te kunnen beleven. Tot twee maart doolt The Phantom rond in de catacomben van de Stadsschouwburg en charmeert hij het publiek met zijn ‘Music Of The Night’. Grootse decors, live muziek, een uitgebreid ensemble en geweldige vocale prestaties zuigen je mee in de magische wereld achter de façade van de Opéra Garnier in Parijs. We waren opnieuw gecharmeerd door de heerlijke muziek van Andrew Lloyd Webber die je zonder tussenstop van de ene emotie naar het andere gevoel meeneemt, ‘Past The Point Of No Return’ in volle vaart naar een denderende finale. Deze productie van ‘The Phantom Of The Opera’ is meer dan zomaar een musical: het is een beleving.

Niets beter dan tot rust komen na een hectisch dagje shoppen op de Meir door dat te combineren met een bezoek aan Enlightenment, een videomapping show in de Handelsbeurs op muziek van Silvio Buchmeier die onder andere, maar niet uitsluitend de mosterd ging halen bij De Vier Jaargetijden van Vivaldi.

Op een druilerige woensdagavond in januari kan je twee dingen doen. Ofwel naar een compleet irrelevante awardshow zoals de MIA’s gaan waar de Vlaamse muziekwereld, voor wat die trouwens nog waard is, zichzelf wat ophemelt en je van kilometers ver de uitslag al kan voorspellen. Ofwel ga je naar de cinema, naar een film die maar in één lijntje, namelijk de volgende: ‘New Line Cinema—de studio achter “The Notebook”—en de eigenzinnige makers van “Barbarian” nodigen je uit om een compleet nieuw soort liefdesverhaal te ervaren...’ beschreven wordt. Net dat gebrek aan informatie en het mysterie rond deze film was voor ons de aanleiding om naar Companion te gaan kijken.

Wanneer Lady Whistledown je persoonlijk uitnodigt voor hét evenement van het seizoen: Candlelight: The best of Bridgerton on Strings, hoeven wij geen twee keer na te denken om daarop in te gaan. Toegegeven, we hadden verwacht dat de (jonge)dames in strak korset naar Zaal AthenA in Antwerpen zouden trekken, al dan niet met een danskaart aan hun pols. Bleek dat even tegen te vallen, niemand zagen we namelijk in thema opdagen. Tja, misschien was het daar ook gewoon ook niet het ideale seizoen voor met griep, RSV en covid die de ronde doet onder de mensen, en niet alleen die van de ton.

Niet alleen met & Julia maar ook met MJ Das Michael Jackson Musical die in december in première ging, heeft Hamburg recent een recente titel aan de fans van het jukeboxmusicalgenre aan te bieden. In het casten van kinderen van kleur tussen 8 en 11 voor de rol van de jonge Michael en Marlon Jackson stootte de productie op een gebrek aan kandidaten terwijl de kinderarbeidswet streng is en zij maar een beperkt aantal shows mogen spelen. Reden waarom het moeilijk was om kinderen te vinden, was volgens onze info omdat er niet zo veel kinderen van kleur in en rond Hamburg wonen van die leeftijdscategorie enerzijds, ze ook gezocht worden voor der König der Löwen, maar ook omdat als ze er al zijn zij zelden om financiële redenen toegang hebben om hun zang- en speltalent te ontwikkelen. Dat vangt MJ Das Michael Jackson Musical op door met @youngtalents.stage via flyers, TikTok en Instagram alle kinderen die ervan dromen om de rol neer te zetten, aan te moedigen om te leren dansen, zingen en acteren via hun professionele coaches. Ervaring is niet nodig, en ze hoeven zelfs niet eens in Hamburg te leven. Tijdens onze voorstelling zagen we Faiz als de kleine Michael en Badar als de kleine Marlon aan het werk.

Soms spreken cijfers voor zich. Wereldwijd zagen al meer dan 100 miljoen mensen de podiumvoorstelling van de musical The Lion King. Zelf hebben we ‘m 3 keer in Londen gezien, een keer in Scheveningen in het Nederlands en ook de Franse versie in Parijs mochten we al bijwonen. Onze favoriet? De Franstalige versie, omdat die Bon App’-song in Le Roi Lion, met drums en gierende gitaren, gezongen door de hyena’s, lekker schuurt en vooral erg goed de dreiging laat horen. Vaak heeft klankkleur van de taal ermee te maken of een lied steviger binnenkomt of niet dan in een andere taalversie. Vandaar dat we ook de Duitse versie Der König der Löwen in het Stage Theater im Hafen in Hamburg heel graag wilden checken of we daar ook bepaalde en misschien zelfs andere accenten in gelegd zagen.

Sinds oktober kan je in het Stage Operettenhaus in Hamburg naar & Julia, een van onze favoriete jukeboxmusicals met hits uit de jaren ’90 en de nillies. Eind 2019 zagen we de originele nieuwe West End-productie in Londen en ook daarna nog eens kort voor ie sloot om in het Shaftesbury Theatre plaats te maken voor Mrs. Doubtfire. Zo verzot zijn we op deze musical die véél meer te bieden heeft dan het veel populairdere Moulin Rouge. & Juliet won geheel terecht 3 Olivier Awards waaronder die voor beste musicalactrice. Miriam-Teak Lee zette dan ook een bijzonder sterke prestatie neer in Londen als Julia en dat werd terecht beloond.

Acht jaar na The Greatest Showman heeft de Australische regisseur Michael Gracey met Better Man een nieuwe muzikale biopic dramedy in de zalen lopen over een van de grootste entertainers die de huidige showbizzindustrie tegenwoordig kent: Robbie Williams.

Een complexe voorstelling maar wel eentje met internationale allures levert Eline Arbo af met Giovanni’s Room. Een waar de acteurs niet alleen acteren maar ook zingen, de synths bespelen én in beperkte mate ook choreo’s op de vloer neerzetten, om ook letterlijk stomende seksscènes te suggereren. Het is vooral Eefje Paddenburg die alweer indruk maakt zowel zangtechnisch als in haar spel. Al moet gezegd dat onze landgenoot Steven Van Watermeulen als Jacques verdomd straf is, vocaal (zoals in Dans la pénombre d’un refuge secret bijvoorbeeld), qua spel maar ook net als Eefje ook een behoorlijke dosis humor in de voorstelling mag leggen.

Kijk uit Antwerpen:” There is a new queen in town! “Lola en haar ‘Angels’ zijn neergedaald in de Arenberg in Antwerpen om er leven in de brouwerij te brengen. Ze brengen glitter en glamour naar de saaie, bijna failliete schoenfabriek van Charlie Price in de feel-good-musical ‘Kinky Boots’.  Inteam Producties heeft voor deze voorstelling een geweldige cast weten te strikken. Joppe Dekoker kruipt in de huid van Charlie Price, Oonagh Jacobs zet een geweldige Lauren neer en Elindo Avastia heeft speciaal verlof genomen van zijn rol als Terk in Disney’s Tarzan in Stuttgart om hier te schitteren als de onnavolgbare Lola. Hij straalt op het podium, excelleert in zijn rol, ziet er fenomenaal goed uit, zingt de sterren van de hemel en … heeft er 100% goesting in. Wanneer Lola ten tonele verschijnt, voel je de sfeer in de zaal gewoonweg veranderen. Hoe heerlijk kan theater zijn!

Kieran Culkin en Jesse Eisenberg zijn wat ons betreft het beste duo dat we in lange tijd samen hebben zien spelen in een film, in dit geval A real pain. Want hoe heerlijk is het om ze respectievelijk de losbol Benji en de controlefreak David te zien neerzetten. Alleen al die beginscène waarbij David bijna als een stalker zijn neef belt of ie wel tijdig op de luchthaven zal zijn voor hun trip naar Polen, is zo amusant en zo sterk en geloofwaardig, weliswaar met een grote dosis humor neergezet, dat je meteen in het verhaal gezogen wordt.

Euthanasie of (medeplichtigheid) aan zelfmoord? Dat is de vraag in The Room Next Door dat Pedro Almodóvar schreef en regisseerde. De prent raden we absoluut af voor al wie recent een dierbare verloren heeft omdat het einde van het personage waar het allemaal om draait steeds concreter wordt naarmate de film vordert. The room next door kan voor hen dus redelijk confronterend overkomen. Reden wellicht ook waarom we vaststelden dat helaas enkele toeschouwers die zich hoogstwaarschijnlijk onvoldoende geïnformeerd hadden, de zaal vroegtijdig verlieten.

“Heb ik nu echt de vrijdagavond opgeofferd om naar een stervende 11-jarige te gaan kijken? … Ja!” Het is één van de openingszinnen van Elias, het hoofdpersonage uit de nieuwste musical ‘Bucket List’ van The Singing Factory. Die ene zin vat perfect de essentie van de verhaallijn weer, maar is geen weergave voor de inhoud van dit nieuwste geesteskindje van Wanne Synnave. ‘Bucket List’ gaat over veel meer dan sterven; het gaat juist over ‘ten volle leven’ en ‘liefde’ in al haar vormen. Het is een atypische productie voor The Singing Factory omdat er geen sprake is van een groot jongerenensemble en koorpartijen. En toch zien we ook hier dat The Singing Factory een kans biedt aan de jeugd om hun musicaltalent aan te scherpen. En met resultaat: zowel de jonge Eméric Coene als de iets meer ervaren Mauro Janssens schitteren in hun rollen van de zieke Elias en diens grote broer Adam naast gevestigde waarden als Jan Schepens en Deborah De Ridder. Het resultaat is een intieme voorstelling die respect heeft voor het beladen thema, maar barst van de hoop en overgoten is met een aangename dosis humor.

Florence Pugh en Lee Braithwaite houden het wel erg matige We live in time dat Nick Payne schreef en John Crowley regisseerde recht. Het grootste probleem met deze film is de slappe spanningsboog, het gevoel dat ie makkelijk op een kwartier korter kon verteld worden, maar vooral de niet lineaire storytelling waar een kat haar jongen niet altijd in terugvindt. Twee keer keken we op onze klok tijdens de prent en da’s gewoon een keer te veel. Dat er een koppel vroegtijdig de zaal verliet, toont aan dat we lang niet de enige zijn die hun bedenkingen hebben.

Een film over een vrouw die zich vrijwillig onderwerpt aan een man om de wereld te redden van de totale duisternis. Dat daar anno 2024 nog steeds veel interesse in is, ondervonden we zelf aan den lijve in Kinepolis Antwerpen. Hoewel de gemiddelde Cine K-film, het label dat Kinepolis geeft voor de betere/arthouse prent die er geprogrammeerd wordt, vaak een eerder beperkt nichepubliek aantrekt, blijkt dat bij Nosferatu wel wat anders te zijn. Op een paar zetels na was de zaal namelijk zo goed als uitverkocht.

Het moet gezegd, Barbie: The Exhibition dat nog tot en met 23 februari 2025 in het Design Museum in Londen te zien is, verbindt generaties en gaat over de tongen. Heerlijk om zien is het, hoe meisjes, tieners, twintigers, ouders en grootouders, maar ook al wie zich niet als vrouw identificeert, elk wel een verhaal te vertellen heeft over de verschillende poppen en de vele herinneringen en nostalgische gevoelens die Barbie, Ken, en andere poppen uit het Barbie-universum hen doet oproepen wanneer ze beneden door de tentoonstellingsruimte lopen. Alleen al daarom, om live vast te kunnen stellen wanneer je door deze expo wandelt, wat Barbie allemaal losweekt bij de bezoekers, valt het te overwegen om een kaartje te kopen, al is de grens tussen het educatieve gehalte van deze tentoonstelling die draait rond het icoon dat dit jaar 65 kaarsjes mocht uitblazen en product placement soms wel flinterdun.

Kerst is de periode bij uitstek voor stijl, gezelligheid en romantiek. Het Flanders Festival Orchestra wist al deze elementen netjes te combineren in hun jaarlijks ‘Kerstgala’. In het warme en statige decor van de Koningin  Elisabethzaal vergastte ze de toeschouwers op muziek van o.a. Tsjaikovski, Händel, Elgar, John Williams  en Burt Bacharach. Het orkest onder leiding van Paul Dinneweth kreeg daarbij de hulp van oratoriumkoor deCHORALE, tenor Stefan Cifolelli, musicalster Sandrine Van Handenhoven en de fenomenale coloratuursopraan Lisa Mostin. Het Flanders Festival Orchestra nam het publiek mee op een muzikale reis langs opera, ballet en film naar de onvervalste kerstsfeer van ‘Sleigh Ride’.  De drie absolute hoogtepunten waren wat ons betreft: ‘Hymn Of The Fallen’, ‘Oui Pour Ce Soir, Je Suis Titania’ en ‘What The World Needs Now’. Voor dat laatste nummer was door Nicolas De Cock speciaal een heel nieuw arrangement geschreven. Het werd een pareltje om duimen en vingers bij af te likken.

Er zijn bepaalde zekerheden in Londen rond de kerstperiode. Je kan er prat op gaan dat er wel ergens een versie van A Christmas Carol te zien is, zoals in The Old Vic, een prachtige versie overigens die wellicht niet te evenaren valt. Minder geweten is dat er ook elk jaar rond het einde van het jaar een magische voornamelijk woordeloze voorstelling geprogrammeerd wordt, de kerstklassieker The Snowman die ondertussen al voor het 27ste jaar geprogrammeerd staat in het Sadler’s Wells’ Peacock Theatre terwijl de show eigenlijk al 30 jaar bestaat. Zo’n tijdloze voorstellingen worden overigens steeds zeldzamer.  

Traag als een schildpad maar inhoudelijk boeiend en vol sterke acteerprestaties. Dat is Conclave, de mysterieuze thriller naar het gelijknamige boek van Robert Harris dat Edward Berger regisseerde.

Het komt zelden voor, maar na de 4DX-versie van Mufasa: The Lion King barstte er een applausje los in zaal 2 van Kinepolis Antwerpen. Het toont aan dat het publiek deze fotorealistisch geanimeerde film die Barry Jenkins regisseerde en tegelijkertijd een prequel én sequel vormt van The Lion King, door de bioscoopbezoekers een stuk hoger gewaardeerd wordt dan de pers, inclusief mezelf. Mufasa: The Lion King wordt opgedragen aan de man die Mufasa zijn originele stem gaf: James Earl Jones die zowel te horen is in de originele animatiefilm uit 1994 als de fotorealistische remake van 5 jaar geleden die toen een ware stormloop veroorzaakte naar de cinema’s en dat in volle zomer.