Tijdens Glastonbury Festival 2024 mochten de laarzen ingepakt blijven. Want ook deze editie was een droge. Geen moddereditie dus - de laatste dateert alweer van 2016 - wel hier en daar wat stof dat zich een weg vond in onze neusgaten. Het festival in Somerset zit overduidelijk in een overgangsfase waarbij co-organisatrice Emily Eavis steeds meer en duidelijker haar eigen klemtonen lijkt te leggen, andere dan die haar vader Michael vroeger legde.

Er komt wat sleet te zitten op de Despicable Me-formule als je het ons vraagt nadat we Despicable Me 4 in de cinema zagen. Zeker, hij is best genietbaar, maar hij komt o zo traag op dreef. Eigenlijk pas in de slotminuten, een stuk voorbij de pauze die Kinepolis inlast, wordt het geweldig. Vooral die achtervolgingsscène in de supermarkt wanneer een boze vrouw achter Gru’s vrouw aanzit, is hilarisch.

In een uitverkochte Lux in Kapellen vierde Lissa Lewis haar tienjarig jubileum. Eerlijk? Tot voor enkele weken had ik nog niet van haar gehoord. Dat komt omdat ik niet naar Radio 2 luister en me ook niet meteen tot de doelgroep reken van Ment tv, laat staan dat ik de gespecialiseerde vakliteratuur erop nalees. Maar mijn redactrice blijkt dus wel al tot het luisterpubliek te horen van Radio 2 want toen we naar een Vlaamse oorlogsmusical reden, kwam Lissa op de radio. Mijn eerste indruk was ‘da’s niet slecht’ en wat bleek? Niet veel later zou ze niet eens zo ver optreden in Kapellen en duidde ik die dag dan ook aan in mijn agenda.

Met Ophelia’s got talent brengt de Oostenrijkse choreografe Florentina Holzinger opnieuw haar extreme beeldtaal naar deSingel. Uiterst feministisch, tegen het patriarchaat, kritisch ten opzichte van generaties die onze planeet vervuilden, maar optimistisch naar de jeugd toe, de toekomst – voor het eerst staan er naast mensen met een beperking namelijk ook kinderen op het podium tijdens een voorstelling van haar, is ze. Wie haar eerdere producties Tanz (2019) en A divine comedy (2021) gezien heeft, herkent onmiddellijk Holzingers signatuur, een mix van high en lowbrow cultuur, maar vooral ook een waar ze de verticale lijn opzoekt, richting hemel, ook hier weer door te refereren naar het (spektakel)circus.

Het feit dat Jules de Corte honderd jaar geleden geboren is, leek de organisatoren van Nekka Intiem een ideale gelegenheid om deze Nederlandse zanger terug onder de aandacht te brengen. Het theatercafé van het Fakkeltheater in Antwerpen werd vastgelegd en niemand minder dan Warre Borgmans bood zich aan om deze taak op zich te nemen. Nu horen we de kritische lezer al denken: “Warre, dat is toch gene zanger?”. En inderdaad: Warre pretendeert ook helemaal niet een zanger te zijn, maar een groot liefhebber van het werk van Jules. Hij bewees wel dat met mooie arrangementen, getalenteerde muzikanten, poëtische teksten en aangeboren talent, een gezonde dosis passie voor bepaalde songs vaak voldoende is om een pakkende performance neer te zetten. ‘Het Liedje Van De Wind’ en ‘Als Je Overmorgen Oud Bent’ van Jules de Corte leken wel voor Warre geschreven.

De beste Pixarfilm in jaren, dat is Inside Out 2 die Kelsey Mann regisseerde en samen met Meg LeFauve schreef. Het is tevens Kelseys debuut als regisseur voor een langspeelfilm. En wat een debuut heeft ie afgeleverd! Wanneer de aftiteling start van de film na iets meer dan anderhalf uur (zonder pauze) horen we de kindjes naast ons het jammer vinden dat ie al gedaan is. Zó goed is ie dus.

Op 1 februari ging Jade Mintjens in Geel in première met ‘Bedankt om te komen’. 60 voorstellingen later try-out ze nog steeds haar begrafenis. Punt is dat de voorstelling nog steeds aanvoelt alsof die in try-outfase zit. Zo lijkt Jade zich onder andere te verliezen in zijsprongetjes en -gedachten, vergeet ze een belangrijke passage en vindt ze zelf dat ze precies een beetje in de wind is (al dan niet door de medicatie die ze slikt). Of dat alles het resultaat is van haar genialiteit (waardoor ze zou kunnen beginnen zweven) dan wel dat dit het bewijs zou kunnen zijn dat ze een middelmatige stand up comedian is (waardoor we ze met beide voetjes op de grond houden en de perceptie van sommigen dat ze een wat naïef, dom, blond typetje speelt, bevestigen), laten we in het midden. Het neemt niet weg dat die ene toeschouwer die zuinig twee keer de handen op elkaar zette, wat een wel heel mager ja zelfs ironisch aanvoelend applaus opleverde en de dame achter ons die halfweg maar bleef bulderlachen, op zich al grappige momenten opleverden.

OMG Boys and Girls: Les Truttes is nog steeds larger than life! Dat bewees Vlaanderens beste coverband in een uitverkochte Lux in Kapellen.

Het lukt niet. Het lukt echt niet! Elsa zingt nochtans uit volle borst: “Laat het gaan. Laat het los!”, maar we kunnen het gewoonweg niet. ‘Disney Frozen’ de musical in het AFAS Circustheater in Scheveningen is zo geweldig sterk dat het je niet loslaat. Terwijl we dit schrijven klinkt de echo van ‘Voor het eerst na al die jaren’ nog altijd door ons hoofd en hebben we nog steeds zin om een sneeuwpop te maken. Deze productie van Stage Entertainment neemt je mee naar een wereld van sneeuw, ijs en pure magie waar Steven Roox de sneeuwpop Olaf tot leven wekt en Vajèn van den Bosch als koningin Elsa letterlijk en figuurlijk schittert.  De liedjes van Kristen Anderson-Lopez en Robert Lopez zijn lekker aanstekelijk en blijven als oorwormpjes hangen terwijl je hart wordt gestolen door Aysia-Mae Wijnaldum als de Kleine Anna. ‘Disney Frozen’ is waar magie tot leven komt.

Met Nomad heeft de Belgische choreograaf Sidi Larbi Cherkaoui goud in zijn handen. Een daverend applaus kreeg zijn werk in een uitverkochte Stadsschouwburg in Antwerpen waar het verschillende avonden zijn tenten heeft neergepoot: faut-le faire. Nomad is dan ook een mooie voorstelling die zo’n uurtje duurt. Maar, nu komt de maar. Ze is ons ook iets te conventioneels (reden wellicht ook waarom zo veel mensen ervan houden omdat de boodschap erg makkelijk leest) en scenografisch komt ze zo nu en dan wat gedateerd over.

5 kaarsjes mag Junior Ballet Antwerp (JBA) dit weekend uitblazen in hetpaleis. Dat een initiatief als JBA nodig is, die pas afgestudeerden klaarmaakt om een professionele carrière uit te bouwen, bewees het voorprogramma Etudes van de Koninklijke Balletschool Antwerpen op muziek van Carl Czerny. We kregen levendig, klassiek ballet voorgeschoteld, bij de start waanden we ons zelfs in het repetitielokaal toen we de meisjes en de jongens aan de barres hun klassieke bewegingen zagen oefenen. Naarmate het voorprogramma vorderde, werden die weggedaan en kregen we dynamische sprongen, lifts en dergelijke te zien die vooral aantoonden welke solide basis een balletschool jongeren kan bieden.

De vierde Bad boys-film Bad boys ride or die en de tweede die de Belgen Adil & Bilall regisseerden, is opnieuw één groot visueel feest geworden. Het duo kiest dan ook resoluut voor een rijk, ja zelfs verzadigd (flashy) kleurenpalet en dynamische beeldvoering/montage. In de IMAX-versie die wij zagen, levert dat nog eens haarscherpe beelden op in combinatie met een straffe sound. Dé plek waar deze grootse popcornfilm en guilty pleasure voor ons het best tot zijn recht komt, is dan ook een IMAX-theater.

Een minutenlange staande ovatie kreeg Opening Night van de Hoe in een tot de nok gevulde (wat al lang geen vanzelfsprekendheid meer is) Bourla. Als je dan niet kan claimen dat je een van de beste toneelvoorstellingen van het seizoen hebt neergezet, dan weten wij het ook niet meer.

Tien jaar geleden maakte het Vlaamse publiek voor het eerst massaal kennis met het gegeven ‘spektakelmusical’. In een oude hal in Mechelen waagde Studio 100 zich aan een mega-productie met een verhaal over de Eerste Wereldoorlog. In die tien jaar die ondertussen verlopen zijn, heeft de techniek niet stilgestaan en zijn heel wat van de snufjes die toen nog in de kinderschoenen stonden, grondig uitgetest. De hoogste tijd dus om ’14-18’ van onder het stof te halen en te laten profiteren van de innovaties. De basis is gebleven: een sterk verhaal van de hand van Gert Verhulst, Allard Blom en Frank Van Laecke, geweldige muziek van Dirk Brossé en een beeldige regie van Frank Van Laecke. Wat verdwenen is, is de schurende en schuddende tribune die enkel voor- of achteruit kon en het feit dat je al te vaak heel ver weg zat van de actie. Dankzij kleinere, vrij bewegende tribunes en decorstukken, aangevuld met grote LED-schermen kan Studio 100 in de nieuwe versie van de spektakelmusical ’14-18’ veel beter inspelen op intimiteit en betrokkenheid enerzijds en afstand en overzicht anderzijds. Dit in combinatie met een accentverschuiving in de verhaallijn, maakt dat de nieuwe ’14-18’ de moeite is om af te zakken naar het Studio 100 Pop-Up Theater in Puurs.

Er zijn verschillende redenen waarom het aanbod aan festivals dit jaar niet je dat is. De Amerikaanse dollar staat sterk. Dat in combinatie met hoge reiskosten voor artiesten en crew maakt het onder andere voor de Amerikanen best wel een lastige onderneming om op wereldtour te gaan. Het verklaart ook mee, naast de inflatie in Europa waarom de ticketprijzen voor muziekliefhebbers gestegen zijn.

OY, de jongste figurentheatervoorstelling van FroeFroe, gaat breed, zowel thematisch als vormelijk. Iets te breed zodat de focus wat verloren gaat. En het narratief? Dat durft zo nu en dan ook wel eens sputteren. Het neemt niet weg dat OY een erg mooie, poëtische, ja misschien wel een van de meest intimistische voorstellingen van deze makers in jaren geworden is.

Filmisch, theatraal, grotesk. Dat was het concert van Daan die daarmee het concertseizoen 2023-2024 afsloot in De Kern in Wilrijk. Al snel bleek dat ie een woordgrapje niet kon laten, zo stelde hij vroeg tijdens zijn optreden dat ie tot de kern van de zaak zou komen. Feit is dat qua publieksenthousiasme toch vooral de finale met vlag en wimpel boven al de rest uitstak.

In Het Depot vierde Wende het laatste concert van haar clubtoer Sterrenlopen voor ze straks maar liefst zo’n 20 concerten geeft in Carré in Amsterdam (tussen eind oktober 2024 en eind januari 2025). Daar zal ze met toetsenist Nils Davidse gekende nummers brengen, songs die ze nooit heeft aangedurfd en liedjes die ze al lang niet meer gezongen heeft. ‘Laat mij het zijn’ bracht ze samen met hem als voorproefje als eerste toegift.

Wat een filmfeest is de apocalyptische actiefilm Furiosa: A Mad Max Saga in een regie van George Miller. De prent, die als een spin-off én prequel geldt voor Mad Max: Fury Road (2015) komt helemaal tot zijn recht dankzij de dynamische cameravoering en montage in de 4DX-zalen wanneer daar extra effects zoals fel bewegende stoeltjes aan toegevoegd worden. De film bevat dan ook heel wat achtervolgingsscènes en actie. In die mate dat de bijna twee uur en een half durende prent aan een razend tempo voorbijvliegt, op een klein inkakmoment na rond de twee uur. Neem daarbij nog eens een uitstekende cinematografie, geluid én geweldige acteerprestaties van Anya Taylor-Joy (Furiosa), Chris Hemsworth (Dementus) en Tom Burke (Praetorian Jack) en je begrijpt waarom wij zo laaiend enthousiast zijn.

In 2013 creëerde Ontroerend goed al Fight night. 11 jaar later, omdat het hét verkiezingsjaar bij uitstek is in binnen- en buitenland staat een herwerkte versie op de planken die nog steeds volle zalen weet te trekken zoals in hetpaleis. Op een vrijdagavond in Antwerpen bleek 49% echter niet betaald te hebben om deze avond waarbij de stem van het publiek en dus ook de meerderheid centraal stond, mee te maken.

Kingdom of the Planet of the Apes, de vierde film uit de Planet of the Apes-reeks staat op zich als sequel van het zeven jaar oude War for the Planet of the Apes. De sci-fi film die Wes Ball regisseerde bevat tamelijk weinig actie op een geweldige finale na dan. Dat voel je ook als je kiest voor de 4DX-ervaring die dan pas helemaal tot zijn recht komt.

In 1965 schreef Valerie Solanas Up your ass, dat net als SCUM Manifesto, een radicaal feministisch werk is. Ze had Andy Warhol in gedachten om het stuk te produceren, gaf ‘m de tekst maar die weigerde. Zijn kopie was ie kwijtgeraakt vertelde hij. Solanas vreesde dat ie zelf iets zou gaan doen met haar werk zonder haar, wat wellicht mee de reden was waarom ze Warhol neerschoot. De voorstelling die Nona Demey Gallagher en Lieselot Siddiki maakten, refereert daar trouwens ook even naar. Niet alleen in de proloog, via de boventiteling wanneer deze satire gekaderd wordt, maar ook in een korte scène verderop het stuk.

De jaren ’80 van de vorige eeuw heeft een schare legendarische films opgeleverd met al minstens even legendarische soundtracks waaronder ‘Top Gun’, ‘Flashdance’ en ‘Dirty Dancing’. De muziek was daarbij veel meer dan zomaar achtergrondgeluid. Het was een integraal en belangrijk onderdeel van de film. ‘Dirty Dancing in Concert’ levert daarvan het bewijs. Tijdens de filmvertoning wordt alle muziek live gespeeld door een band onder leiding van Elliot Davis. En dan valt op hoe gevarieerd de muziek van deze film is en hoe barstens vol muziek deze film wel zit. Geen wonder dat de soundtrack van ‘Dirty Dancing’ zo gigantisch populair was. Rebecca Gilliland, Daniel Len en Luke John Walsh nemen de vocals op zich en plaatsen je tijdens ‘Dirty Dancing in Concert’ meer dan eens voor een lastige keuze: volg je hun live-prestaties of bekijk je de beelden met Patrick Swayze en Jennifer Grey? Gelukkig is er na de film nog een half uurtje waarin ze volledig in de spotlights mogen staan en de grootste hits uit de film in een gigantische medley steken. Dit is het uitgelezen moment voor het al uitgelaten publiek om zich volledig over te geven aan de muziek en in pure party-mode een heerlijke avond af te sluiten.

Volgens Camille waren het er 15.600, volgens onze (mogelijks gedateerde) data 15.133 van de in totaal 58.720 toeschouwers die haar 4 Magie shows dit weekend meemaken in het Sportpaleis: zij die erbij mochten zijn tijdens de première van haar nieuwe arena concertreeks. Net zoals haar vorige show, toen nog in de Lotto Arena, beloofde ze ons de hemel en ongeziene zaken. We kwamen van een kale kermis thuis. Veel beloven en weinig geven, doet de zotten in vreugde leven.

Wat een nostalgische rollercoaster, een trip down memory lane bezorgt Sing again, de all star talentenshow op vtm! In dit tv-programma zien we kandidaten die eerder deelnamen aan verschillende talentenjachten over de afgelopen 35 jaar terug op de commerciële zender. De inzet: 10.000 euro waarmee ze hun zangcarrière een nieuwe boost kunnen geven. Het levert een bonte mix aan stijlen én artiesten op die onder andere komen uit Idool, Star Academy, Belgium’s got talent, The Voice en jawel de Soundmixshow. In de jury zit onder andere Aaron Blommaert, die de jongste is en vaak geen flauw benul heeft wie er voor hem op het podium staat omdat het van voor zijn tijd was. Het levert leuke televisie op met de andere juryleden: Karen Damen, Stan Van Samang, Nina De Man, Hadise en gastjurylid Natalia.

Een echte publieksfavoriet. Dat is de goddelijke musicalkomedie Sister Act, naar de gelijknamige film uit 1992 met Whoopi Goldberg. De musical kan je dit najaar in de zeven grootste theaters in Nederland zien. Daar zal April Darby de titelrol voor haar rekening nemen van Deloris Van Cartier. In het Londense Dominion Theatre is dat niemand minder dan Beverley Knight die zowat iedereen naar huis zingt. Eerlijk? Hoewel Sister Act een musical is die onder andere rond het ensemble zou moeten draaien en de koorpartijen, voelt zeker het eerste deel als een one woman-show aan.

Challengers, de jongste film die Luca Guadagnino (o.a. Bones and All en Call Me by Your Name) regisseerde en Justin Kuritzkes schreef, wordt als een romantische sportfilm beschreven. Daar valt zeker iets voor te zeggen. Maar bovenal vinden we de prent niet zelden de psychologische kaart trekken, die van mentale oorlogsvoering, wat deel uitmaakt van het tennis. De film die twee uur en elf minuten duurt dienen we echter een strafpunt wegens tijdsoverschrijding te geven. Dit kon echt wel gebalder.

Het perfecte popoptreden. Dat zette de nog steeds maar 20-jarige Canadese singer-songwriter en danseres Tate McRae neer in de Lotto Arena met haar Think Later World Tour, haar vierde headlining tour ondertussen. Tate bracht een bijzonder stijlvolle show die je moeiteloos kon plaatsen naast het recente werk van Jamie Lloyd (het met terecht veel Olivier Awards overladen Sunset Blvd.) maar ook de stijl van wat Rosalía vorig jaar op de live podia liet zien. Live zwart-witbeelden, wit tegenlicht, visuals van rook, wit zijlicht, soms van boven belicht... Wie dacht dat Tate een live on tape-show bracht, had het goed mis, haar bijzonder straffe live band zat namelijk verstopt achter de ledschermen van de twee hoge podia links en rechts waarop gedanst werd. Werd het licht achter de muzikanten aangestoken dan kon het publiek ze zien achter de doorschijnende ledschermen. Knap hoor!

Er was al heel wat negativiteit rond Back to black, het biopic drama rond het leven van Amy Winehouse die in 2011 aan een alcoholvergiftiging stierf, nog voor de prent in de bioscoop te zien was. Dat het veel te vroeg was om dat soort film uit te brengen over een artieste die nog geen 13 jaar dood is bijvoorbeeld, lazen we. Het moet zijn dat die mensen de voorbije jaren op een andere planeet geleefd hebben want ondertussen zijn er o.a. boeken verschenen en liep er ook een tentoonstelling in Londen over haar leven, werk, invloeden én jurken. Om maar te zeggen dat er nog steeds behoorlijk wat onnozele meningen online te vinden zijn.

Eerlijk? We vreesden 50 minuten naar het leven zoals het is: ‘De speelplaats van de (kleuter-) en lagere school’ te kijken bij Wasco! van Lisbeth Gruwez. Maar uiteindelijk bleken we wel degelijk een bijzonder straffe, energieke en speelse dansvoorstelling voorgeschoteld te krijgen op de Dag van de dans, wat meteen ook dé apotheose vormde voor deze productie die haar dernière kende in hetpaleis.

Wanneer The National Dance Company of Ireland internationaal al 25 jaar hoge ogen gooit met hun dansshows, weet je op voorhand al dat ‘Rhythm Of The Dance’ ook de Stadsschouwburg van Antwerpen in vuur en vlam zal zetten. Keltische klanken vulden de zaal en het publiek werd overdonderd door het snelle voetenwerk van de dansers. Het resultaat was een adembenemend visueel en auditief spektakel dat je versteld deed staan van de grenzen van het menselijke kunnen. Sean Downes en Kirsty Jordan leverden samen met hun ensemble een topprestatie die je als publiek meenam in het ritme van de dans.

Hoe veel kwetsbaarder kan je je tonen tijdens een monoloog dan hoe Julie Delrue dat doet tijdens Mamamanie? In haar voorstelling heeft ze het over de zwangerschap en bevalling van haar kindje waarbij ze met 10 centimeter ontsluiting het ziekenhuis binnenging met een dubbele duim omhoog. Helemaal excited klonk het nadien ook: ‘Bevallen is de max! Mag ik nog een keer?’ Maar na enkele dagen staken de eerste tekenen van een psychose op wat ze ook had gezien bij haar mama toen die haar borstkankerdiagnose te horen had gekregen. Julie begon ook op kleine briefjes van alles te schrijven bijvoorbeeld. Haar hersenen stonden constant op ‘aan’, terwijl haar lijf na verloop van tijd vooral nood had aan rust.

Een compleet van de pot gerukte romantische actiekomedie. Dat is het Amerikaanse The fall guy geworden van David Leitch. De prent zet stuntmannen centraal, mensen die actief zijn in de filmindustrie maar die niet of nauwelijks anders onder de aandacht komen. Als een grote aaneenrijging van stunts voelt deze prent dan ook aan met een flinterdun romantisch verhaal als rode draad erdoorheen verweven maar vooral ook de intriges op de set zelf die tot achtervolgingen, explosies en diens meer leiden. Bij zo veel drukte laat je het geheel gewoon over je heen komen zonder dat het narratief wat met je doet. Liefhebbers van metalagen en -humor, verwijzingen naar quotes uit andere films (zo passeert onder andere ‘You shall not pass’ uit Lord of the Rings) komen echter wellicht meer dan voldoende aan hun trekken. Maar een goeie film zou meer moeten zijn dan een hoop Easter Eggs bij elkaar.

Abigail, de Amerikaanse splatter vampierenfilm die Matt Bettinelli-Olpin en Tyler Gillett regisseerden als reboot van Dracula‘s Daughter uit 1936, is verdomd stijlvol. Het is te zeggen, centraal staat in deze productie de Ierse tiener Alisha Weir (Matilda, Wicked little letters) die een fenomenale prestatie neerzet als moordzuchtige ballerina vampier in de hoofdrol. ‘I hate ballet!’

Een indringende, integere en bijzonder persoonlijke, ja zelfs ambachtelijke, tijdsintensieve creatieve voorstelling brengt Stefanie Claes met Ravensbrück dat ze opdraagt aan haar grootmoeder en moeder. Claes’ grootmoeder zat tijdens de Tweede Wereldoorlog een jaar vast in Ravensbrück, een Duits concentratiekamp voor vrouwen. Dat werd het vertrekpunt van een woordeloze voorstelling die universeel is en tijdloos. Het feit dat Claes voluit de beeldende kaart trekt in combinatie met muziek en bruitage zorgt ervoor dat de boodschap stevig binnenkomt.

Het is niet eenvoudig om een mooie voorstelling te maken rond een van de zwartste bladzijden uit de recente geschiedenis van de Ierse katholieke kerk. Het vraagt een perfecte balans van respect voor het verleden, boodschap naar de toekomst en entertainment in het heden. En daar is The Singing Factory glansrijk in geslaagd. De musical ‘Magdalena’ combineert de prachtige muziek van Sam Verhoeven met een sterk script van Wanne Synnave. Voeg daarbij de regie van Jervin Weckx die optimaal gebruik maakt van het industrieel karakter en de ruimte die de Blikfabriek te bieden heeft en je hebt de ideale setting om de jongeren van The Singing Factory te laten schitteren. Je merkt dan ook dat naast vaste waarden Ann Van den Broeck en Ivan Pecnik nieuwe talenten als Lotte Villays, Emma Vanthielen, Mona Theuwissen, Mauro Janssens en Yinte Verhoeven helemaal openbloeien.

Met hun jongste voorstelling Prins Arthur V ging theater Froe Froe dit weekend in première in de Studio. Dé absolute meerwaarde van dit figurentheater is dat het een extra laag toevoegt aan het verhaal van Benny Lindelauf door het deels te brengen door acteurs en poppenspelers. Het horrorverhaal voor 8-plussers gaat namelijk over dé horror die een poppenspeler kan overkomen: reuma. Als die in een ver gevorderd stadium blijkt en zelfs het pletten van de handen buiten veel pijn weinig resultaat oplevert, kan je slechts enkel terugvallen op 1 wetmatigheid in de showbizz: fake it.

Als een liefdesbrief voor oorlogsfotografie en bij uitbreiding -journalistiek. Zo leest de Brits-Amerikaanse dystopische sci-fi roadmovie Civil war die Alex Garland schreef en regisseerde. In de VS zit een autoritaire president (Nick Offerman) zijn derde ambtstermijn uit. Maar zijn dictatoriaal regime wordt niet langer gesmaakt door enkele regio’s die de krachten bundelen, een burgeroorlog starten en op weg zijn naar Washington DC met slechts 1 doel: de president vermoorden.

Haar laatste show van haar Europese tour 2024 bracht Kim Wilde naar Antwerpen. Haar tiende concert speelde ze op een maandag. Zelden zijn dat legendarische avonden weten wij in die zestien jaar dat we naar concerten gaan. Maar de 63-jarige Britse bleek de uitzondering op de regel en bouwde een vet feestje in de Stadsschouwburg met een slimme set die naar een grandioze finale toewerkte tussen vijf na negen en twintig voor tien waarin we werkelijk al haar grootste hits opgespaard de revue hoorden passeren. De miserie van de natte, winderige, onweerachtige, onstuimige dag en bij uitbreiding de bijzonder onzekere omstandigheden op geopolitiek en economisch vlak waarin we leven hadden helemaal plaats geruimd voor de zorgeloze en vooral fun vibes van de 80’s.

Da Capo, de jongste circusvoorstelling van Circus Ronaldo verwijst naar een Italiaanse muziekterm die even veel wil zeggen als ‘vanaf het begin’. Het komt er eigenlijk op neer dat als je dit aangeduid ziet op een muziekpartituur je alles vanaf het begin terug herhaalt. Herhaling én het gegeven om terug naar het begin te gaan, inspireerden het gezelschap om het over de geschiedenis te hebben van Circus Ronaldo. Maar waar ligt dat begin van Circus Ronaldo? In 1971 in Muizen toen het circus onder die naam begon op te treden? Of moeten we veel verder teruggaan in de tijd, naar 1842 zelfs? Als het van Danny afhangt niet, maar zijn broer ziet dat kennelijk aan het begin van de voorstelling lichtjes anders…

Een geweldige actiethriller is Monkey Man naar een verhaal van Dev Patel die tevens de hoofdrol voor zijn rekening nam én een puik regiedebuut neerzet. Patel ken je wellicht nog van Slumdog Millionaire uit 2008. Daarin speelde hij de hoofdrol toen ie nog een kind was.

Dankzij Paljas Theaterproducties vzw is er in Play Zuid een theatermonument als een feniks uit de as herrezen: Ruud De Ridder en Nicole Laurent mogen met ‘Onze Piet is ne kwiet’ het publiek opnieuw aan het lachen brengen met hun Echt Antwaarps Teater. Spraakverwarringen, misverstanden, ongemakkelijke situaties en herkenbaar gekrakeel in de taal die volgens bepaalde historici gesproken werd door Adam en Eva zelver, bezorgen het publiek zonder problemen een stevige workout voor de lachspieren. In de lange traditie van het Echt Antwaarps Teater is ‘Onze Piet is ne kwiet’ een stuk met links en rechts een kleine knipoog naar de maatschappij, maar vooral toch licht verteerbaar, geschreven en geweldig gespeeld om “eens goe me te lache”. Ruud De Ridder, Nicole Laurent, Anke De Ridder en Patrick Onzia staan garant voor een ontspannen avond vertier en plezier van hier.

Een flauwe komische roadmovie. Dat is Drive-away dolls die Ethan Coen regisseerde. In die mate dat enkele de subplot, over lesbisch zijn, nog iet of wat je weet te prikkelen zodat je toch nog min of meer geboeid blijft kijken.

Een Antwerpse theaterdirecteur wordt op non-actief gezet na de publicatie van een tekst die feiten en fictie met elkaar mengt. Dat nieuws belandde vandaag in onze mailbox. Het lijkt wel alsof de werkelijkheid het scenario van Dream scenario, dat Kristoffer Borgli schreef en regisseerde inhaalde. Met dat verschil, dat Dream scenario een zwarte komedie is die niet mals is voor de cancelcultuur.

Wat een heftige film is Godzilla x Kong: The New Empire! Mijn buur in de 4DX-zaal vroeg zich in het begin van de film af of een 4DX-ervaring niet met veiligheidsgordels is. Nee hoor. Maar het ging er tijdens deze voorstelling wel erg stevig aan toe.

Met ‘Diarree is mijn lievelingskleur’ tillen Theater Artemis en Studio Julian Hetzel een schijtvoorstelling naar een hoger niveau: holy shit, wat een geweldig jeugdtheater. En schijtvoorstelling is hier geen waardeoordeel, maar letterlijk een voorstelling waar het op een bepaald moment gaat over de perfect gescheten, dampende drol die het podium siert. Terwijl jong en oud in het publiek tegelijkertijd huiveren van de idee en hilarisch lachen met het beeld van een hoopje feces dat plots op de scène ligt, beschrijft Louis van der Waal in de meest lyrische taal die hij kan bedenken de schoonheid van dat stuk stront. Je voelt aan de sfeer in De Studio in Antwerpen en je hoort aan de reactie van het publiek dat op dat moment iedereen mee in de voorstelling zit en mee is met het verhaal. Dat is de kracht van ‘Diarree is mijn lievelingskleur’: je bent als toeschouwer niet zomaar publiek, maar deelnemer aan dit absurde gegeven van een auditie die aardig uit de hand loopt.

Een 6,2 geven de bezoekers van Kinepolis aan Ghostbusters frozen empire. Dat is een voldoening en dus geen onderscheiding. Ook nu kunnen we ons perfect vinden in wat cinemabezoekers er zelf van vinden. Deze Ghostbusters neemt namelijk te veel tijd (zo’n 80 minuten) om uiteindelijk tot dé confrontatie te komen tussen de helse God Garraka (neergezet door poppenspeler Ian Whyte) die via telepathie impact heeft op het gedrag van andere geesten maar vooral ook in geen tijd het kan laten vriezen, zelfs in volle zomer. Wie angst voor hem heeft, vriest dood. Het laatste wat je dan ziet, is je eigen tranen bevriezen.

De psychologische horrorfilm Immaculate die Michael Mohan regisseerde, stelt teleur als horrorfilm maar is dan weer wél de moeite op psychologisch vlak. Sydney Sweeney delivert zoals steeds, denken we maar aan de rollen die ze neerzette in onder andere Euphoria en Anyone but You. En ja, ook nu weer acteert ze de pannen van het dak dankzij die zeer dankbare rol die ze kreeg. Het hoofdpersonage Cecilia dat ze neerzet mag dan ook een bijzonder knappe (state of mind) boog maken. Last but nog least is er de sterke cinematografie, waarbij er bijzonder perfectionistisch omgegaan werd met natuurlijke en onnatuurlijke belichting, goudgeel en warm versus koud wit, beelden zonder en met korrel (naar het einde toe), en we vooral ook enkele bijzonder fraaie extreme close ups van Sweeney (lippen, sprekende ogen, buik en navel) te zien krijgen.

Voor onzen tijd, van 1977 tot 1980 speelden Gene Bervoets, Karl Eriksson, Gowie Meeusen, Ben Bervoets en Bo Spaenc in een punkband: Plastik bags. Hun keywords waren rauw, luid, surrealistisch, absurd, in het Antwerps, chaotisch en toch ook wel arty. In 1996 en 2018 waren er al enkele reünies. Maar nu vonden de heren, aangevuld met onder andere een jonge generatie koor- en andere leden de tijd rijp om hun debuutplaat op de wereld los te laten.

Ontsnappen aan de eenzaamheid van het schrijven. Dat wou Édouard Louis (hier neergezet door Arne De Tremerie), auteur van o.a. ‘Wie heeft mijn vader vermoord’, door als acteur op de planken te staan. Als sinds zijn kindertijd acteert ie, liet ie optekenen in de Bourla om te ontsnappen aan de dagdagelijkse beledigingen. Meer dan twee keer per week werd ie geslagen om wie ie was, een homo op school. Vriendjes had ie niet. Doen alsof deed ie al van kindsbeen, acteren, dat ie helemaal geen homo was, door anti-homostellingen aan te nemen onder andere. En zijn eenzaamheid verborg ie door steeds dezelfde techniek toe te passen, naarstig op zoek te gaan naar iets in zijn rugzak dat ie sowieso niet zou vinden. Om op die manier het signaal te geven dat ie vooral niet bereikbaar/aanspreekbaar wou zijn.