Eind vorig jaar won het Deens-Duits-Zweedse King’s land maar liefst 3 Europese filmprijzen, namelijk die van beste acteur (de immer deliverende Mads Mikkelsen), beste cinematografie (Rasmus Videbæk) en beste kostuums (Kicki Ilander). Niet meer dan terecht overigens want deze film laat je niet onberoerd, hij kent een bijzonder sterke storytelling en is tot in de puntjes verzorgd. Het kleur- en lichtgebruik, de historische kostuums (de prent speelt zich af in 1755) en het acteerwerk van Mads als de eenvoudige veteraan Ludvig Kahlen die veel over heeft om een adellijke titel te bekomen van de koning om zijn simpel pensioentje goed te maken, maken indruk. Niet alleen wil Kahlen bewijzen dat hij van de dorre heide in Jutland wél landbouwgrond kan maken, hij laat zich niet intimideren door de sadistische landeigenaar De Schinkel (Simon Bennebjerg) die ten onrechte claimt dat de heidegrond van hem is (terwijl die zoals de titel van de film al suggereert aan de koning toebehoort). Een adellijke titel, een riant jaarlijks inkomen en kolonisten die komen helpen om de grond te verbouwen, staan op het spel. Maar bovenal gaat het om macht, over hoe een machtig man zich er niet wil bij neerleggen dat een gewone burger zich opwerkt in de samenleving.

Geen andere aanleiding hebben om een concert in het teken van levende legende Elvis Costello te organiseren dan wel dat je een enorme goesting hebt om uit zijn meer dan 50 platen een avondvullend programma samen te stellen, heb je niet nodig om het publiek in de Kern in Wilrijk een weergaloze avond te bezorgen. De mix exquis musiceren door Room 13 Orchestra onder de muzikale leiding van Frank Vantroyen, de vertalingen van Mich Walschaerts en hoe ie de songs live interpreteerde (van parlando over zang tot zelfs fragmenten waarin ie het uitschreeuwde) leverden een intens prachtig en doorleefd concert op. De volledige staande ovatie was dan ook niet meer dan terecht. Wat een productie ook die Ineke Nijssen regisseerde: iets wat steeds zeldzamer wordt met 30 man op en naast het podium.

“Mais au fond de moi, je suis sûr au moins que j‘ai du talent.” (“Maar diep van binnen weet ik zeker dat ik tenminste talent heb.”) Het zijn de woorden die de jonge Charles Aznavour in 1961 zong. De geschiedenis heeft hem gelijk gegeven. Charles Aznavour groeide uit tot een icoon van het Franse lied met talloze bekende hits waaronder: ‘La Bohème‘ , ‘Yesterday When I Was Young’, ‘She’, ‘The Old Fashioned Way’ en ‘Que c’est triste Venise’. Naar aanleiding van wat zijn honderdste verjaardag zou zijn, stelde theatermaker Herman Van Hove het programma ‘Merci Charles’ samen waarin sopraan Lissa Meyvis en bariton Hans Peter Janssens je meenemen door het leven en de hits van Charles Aznavour. Het resultaat is een avond vol heerlijke muziek die je moeiteloos meeneemt in de tijd naar de hoogdagen van het Franse chanson.

Met de omgekeerde berg snijdt het Antwerps sociaal bewogen theater Tutti Fratelli ecologie en hoe een mogelijke apocalyps er door de klimaatverandering - ‘De wereld is een verzopen aquarel’ - en overbevolking uit zou kunnen zien als thema aan. Het minste wat je kan zeggen is dat de sociaal-artistieke werkplaats die Nico Sturm nu runt na het overlijden van bezielster Reinhilde Decleir nog steeds de vinger aan de pols houdt en meer dan ooit zowel wat de actualiteit betreft als artistiek bijzonder relevant blijft.

42,6 euro kost de VRT de Vlaming. Kunnen we vanaf nu afspreken dat de VRT telkens er geboerd, gescheten, of gekotst wordt of een uitdrukking als ‘O My God’ en ‘kapot goed’ te horen is op Ketnet dat bedrag teruggestort wordt op het rekeningnummer van ondergetekende? Want de jongerenzender van de VRT drijft steeds meer weg naar een plat commerciële zender (met behoorlijk wat verwijzingen naar tv programma’s die nog moeten uitgezonden worden o.a. op VRT 1 voelde dit Gala van de Gouden K’s gewoon te vaak aan als platte product placement) waar het niveau nihil is.