Hoe heerlijk is het om 30CC in Leuven te verlaten nadat DE HOE er twee uur en half de kijkers polyamoureus aan het mindfucken was tijdens De Sitcom en je enkele jongeren met een zoekende blik in hun ogen hetzelfde zien doen wat Matteo Simoni bijna het ganse stuk doet, zijn plek zoeken, zich afvragen waar ie is aanbeland, hoe het is zichzelf te zijn op het podium terwijl ie constant te horen krijgt dat ie goed bezig is en halfweg dat zoekende zijn in zijn blik ondertussen wel gevonden heeft volgens Natali. ‘Ik heb nu al op heel veel filmsets gestaan maar deze manier van werken heb ik nog nooit meegemaakt. Dat gevoel dat ge nooit goed weet wanneer ge een scène aan het spelen zijt.’

2 jaar geleden ging Stan in het Frans in première met Mitya. Wij trokken naar de Uitbreidingstraat 584 om de Vlaamse versie te zien met Emmy Wils aan de zwarte vleugel van Steinway & Sons en Frank Vercruyssen die het verhaal vertelt van de Russische componist Dmitri Dmitriëvitsj Sjostakovitsj. Een man die niet kon doen aan het feit dat er twee keer Dimitri in zijn naam staat, dat was zijn lot. De naam die zijn ouders voor hem op het oog had toen ie in 1906 geboren werd, vond de priester namelijk maar niks.

Zoals een oude kastanjeboom diep in de grond geworteld is om in weer en wind standvastig te blijven staan, zo is ook veeboer Danny Wyckmans diep verankerd met de grond die reeds generaties deel uitmaakt van het DNA van de familie. Maar hoe lang kan hij het nog volhouden nu hij stilaan langs alle kanten de wind van voren krijgt? De overheden, de natuurbeschermers en de vertegenwoordigers uit de sector wekken elk hun perfecte storm op. Hoe kan gepassioneerd veehouder Danny Wyckmans zichzelf en zijn bedrijf staande houden in deze turbulente tijden? Hoe kan hij zijn economische activiteit rijmen met zijn oeverloze liefde voor de natuur?

Met Gilles! toont rasacteur Jan Decleir op zijn 79^ste hoe ie in geen tijd een volle Bourla aan zijn lippen krijgt met een bewerking van Hugo Claus’ stuk dat ie 37 jaar geleden voor het eerst speelde in de Munt en nu tot de essentie wist te herleiden. Fanfare Toeterdonk voorziet de monoloog in het begin en tussenin van een streep muziek die naar het einde toe, wanneer we te weten komen wat Gilles de Rais op zijn kerfstok heeft de dissonante kaart trekt, terwijl ie daarvoor bijzonder manipulatief uit de hoek komt.

Humoristisch, filosofisch, zelfrelativerend en ja zelfs met een sausje zelfhumor erover, dat is Alledaags Verlies van Lineke Rijxman en Willem de Wolf. Vooral in het begin valt op hoe het duo door de komische toon aan te slaan rond ouder worden en de vergeetachtigheid die daarmee gepaard gaat, het publiek in geen tijd voor zich weten te winnen. Het is dan ook dat het tempo van de voorstelling bijzonder strak zit om het daarna te lossen zodat er kabbelend gefilosofeerd kan worden over het leven, over wat was en niet was, over verlies, en waar er bovenal gebaden wordt in melancholie.