Eenvoudigweg de beste. Dat is Sandra Kim, met stip. De enige winnares van het Eurovisiesongfestival voor ons land kwam voor het eerst in haar carrière naar Kapellen en ging net als haar passage in het eerste seizoen van The Masked Singer voor niets minder dan de triomf. Kapellen at uit haar hand, stelde vast dat de artieste die in oktober 50 wordt, bijzonder goed bij stem was en moeiteloos haar hoge vocale uithalen wist te plaatsen. Niet zelden legde ze het niveau voor zichzelf nog een tikkeltje hoger door haar noten bijkomend te versieren. Haar frasering, de emotie waarop ze elke song bracht benaderde de perfectie. Een weergaloos concert werd het dus dat ze gaf op de eerste avond van Parkies. De enige bemerkingen die we hebben is dat Shallow, een duet met haar toetsenist Sven Van den Wyngaert niet helemaal overkwam omdat de muzikant achter zijn synths bleef staan om wanneer het haar beurt was om te zingen haar ook nog te begeleiden op de toetsen. La Grenade, het tweede nummer in het tweede deel kent dan wel een leuke discobeat, de song is ons en wij vermoeden bij uitbreiding het ganse Vlaamse publiek, totaal onbekend. Sandra Kim zou kunnen overwegen om dat nummer te schrappen en het reservenummer ‘Highway to hell’ in dat deel bijvoorbeeld na River deep, mountain high in de plaats in te zetten.

Een virtueel optreden dat het midden houdt tussen een lichtshow, een Screen X-bioscoopervaring en een concert. Dat biedt ABBA Voyage aan in de daarvoor speciaal opgetrokken tijdelijke ABBA Arena in Londen (waarin heel wat hout verwerkt is, en de foyer in openlucht maar wel overdekt is, wat ons vragen doet stellen hoe de ervaring in de winter zal zijn). Een anderhalf uur durende overrompelende ervaring, waarin de beats aan een gigantisch hoog volume de concertzaal ingepompt worden. De show zelf is gedeeltelijk on tape (de stemmen van ABBA), maar de uitstekende band speelt wél live. Helaas weet het concept niet altijd goed kiezen wat het nu wil. Trekt ze de filmische kaart dan zakt de sfeer in, zien we de avatars alsof ze live op het podium, langs zij belicht, optreden met aan de beide kanten van de zaal de bandleden in het groot geprojecteerd alsof het om een écht concert zou gaan, dan gaat het publiek wél loos.

60 zijn The Rolling Stones geworden. En dus kon een select aantal concerten niet ontbreken voor de band die in 1962 het levenslicht zag. Wij trokken naar Londen, de bakermat van de Stones. Niet alleen omdat het een absolute meerwaarde biedt om op het British Summer Time Festival in Hyde Park Mick Jagger en co live een thuismatch te zien spelen, maar vooral ook omdat het een van de weinige data in hun touragenda was waar ze niét in een stadion optraden. De ervaring wil nu eenmaal dat stadionconcerten qua akoestiek niet je dat zijn, en daar zijn we met de jaren toch iets gevoeliger aan geworden. Een ander voordeel van BST is dat de headliner om iets na acht begint en de laatste noot rond twintig na 10 over het festivalterrein te horen is. Géén nachtbrakerij dus, wat het aangenaam maakt voor zowel jong en oud om ook op zondagavond naar een concert te gaan.

‘Never mind the politics, hear the music’ lezen we op een t shirt van een collega in de perstent van Glastonbury Festival. Op de eerste dag werd er behoorlijk wat aan politiek gedaan. Zo zong Pete Doherty van The Libertines ‘Long live Zelensky’ op de tonen van 7 Nation Army. Op het einde van zijn set waarvan de motor traag aansloeg zowel op het podium als bij het publiek dat aan zijn derde dag begonnen was op het 3 km² tellende festivalterrein, zong ie zelfs even ‘We love you Ukraine we do’. Het was kortom een dieseloptreden dat The Libertines neerzette op The Other Stage rond vrijdagmiddag. Doherty, die dezer dagen met een voller gezicht het podium opgaat, leek met zijn oudemannenhoofddeksel ook vestimentair aan te geven wat voor soort set hij in gedachten had.  In het begin kwam ie vooral komisch uit de verf toen hij zei dat ie twee berichten had, een voor een ver familielid dat op het terrein zou zijn, en een van Michael Eavis ‘get the fuck off my land’, die in 1970 dit festival uit de grond stampte en zoals veel organisatoren door de loop der tijden behoorlijk wat obstakels heeft moeten overwinnen. Daaronder: landeigenaren overhalen om hun landbouwgrond ter beschikking te stellen maar ook de lokale politiek mee op de kar laten springen bijvoorbeeld.

Na een onderbreking van twee jaar mocht Erik Goossens en zijn Wednesday Night Jam Band de muzikale draad weer opnemen in het mooie decor van de Art Nouveau Zaal van Horta in Antwerpen. En niemand minder dan April Darby mocht hem bij dit optreden vergezellen. Toen we haar als Whitney Houston zagen in de Vlaamse versie van de musical ‘The Bodyguard’ waren we al weg van haar geweldige stemgeluid, maar nu ontpopte ze zich ook nog eens als een hele warme persoonlijkheid die als een volleerd entertainer haar publiek weet op te zwepen en mee te nemen in de performance. En hoe kon het ook anders dan dat April na een geweldig sterke vocale binnenkomer als ‘Run to you’, een heerlijk soulvolle vertolking van ‘Natural Woman’, de set afsloot met het legendarische ‘I Will Always Love You’. En zoals het er nu naar uit ziet, is dat ook exact wat we gaan doen met het stemgeluid van April Darby.