In de zomer van 2018 trokken Guy De Pré, Günther Neefs, hun vrouwen en een filmploeg naar de States om 4300 km af te leggen, de ganse Route 66 met dagen dat ze wel 500 km bolden. Dat leverde het album ‘Roots 66 - Music From Chicago To L.A.’ op, een eclectisch album waarin de Mechelse zanger zijn veelzijdigheid op vakkundige wijze weet te etaleren. Van de soul-jazz uit Chicago, over de blues uit St.-Louis, de countrymuziek uit Amarillo Texas, songs van crooners uit Las Vegas tot filmmuziek uit Los Angeles, Hollywood: Günther Neefs toonde in Schouwburg Noord dat hij al deze genres beheerst.

Absynthe Minded bestaat 20 jaar. Een goeie reden vormt dat voor de band om te touren. Bert Ostyn en co kwamen dan ook naar de Stadsschouwburg van Mechelen om een best of-show te laten horen. Zo’n concert waar weinig muzikaal op af te dingen viel. Behalve bijvoorbeeld dat de drie stemmen in ‘Pass it on’ niet al te harmonieus samen klonken. Na anderhalf uur optreden gaven enkelingen de band een staande ovatie. Wellicht komt dat omdat Absynthe Minded anno 2022 jazzier dan ooit te voren klinkt maar vooral ook je live het gevoel bezorgt dat je naar sessiemuzikanten aan het kijken bent. Qua muziek samen spelen zit het goed, maar het ontbreekt het helaas aan bandgevoel, in zekere zin aan uitstraling dus. Dat vooral het begin van de set zoals het repetitieve pianoakkoord van ‘Riddle of the Sphinx’ nogal veel van hetzelfde bracht, is een ander element dat misschien de verklaring kan bieden.

Er zijn weinig kunstenaars – zeggen dat Tom Van Laere een artiest is, zou hem oneer aandoen – die in no time de gelukshormonen in ons weten te activeren. Admiral Freebee, aka de avant gardener, die zich live dezer dagen als duo presenteert met Van Laere aan de gitaren en – dat is nieuw – elektronica en Senne Guns aan de toetsen, exposeerde nieuwe en klassieke meesterwerkjes in de Stadsschouwburg van Mechelen. Ook nu bleek het publiek zijn filosoferende maar niet zelden met een humoristische en zelfrelativerende twist gebrachte muzikale schilderijtjes bijzonder te waarderen.

Met Compagnons de la chanson brachten Marijn Devalck en Liliane Saint-Pierre een van de eerste concerten in Triarte, de zaal van het voormalige Echt Antwaarps Theater. Een acteur en een zangeres namen elk een deel van de show voor hun rekening die in het teken stond van het Franse chanson en ze eindigden door drie nummers samen te zingen. Hoewel het samenspel tussen Marijn op Gibsongitaar en de band niet goed zat bij ‘Que je t’aime’, noteren we wel bijzonder sterke versies van ‘A quoi ça sert l’amour’ een vraag waarop ze allebei, hoewel ze meer dan 50 jaar op de planken staan, het antwoord schuldig waren. Ronduit subliem was hun enige toegift ‘Vivre’ waarbij we Saint-Pierre de tekst hoorden zingen in het Frans en Devalck daarin ‘Laat me’ verweef.

Met een hyper emotioneel en doorleefd prachtig optreden nam SX voorlopig afscheid van Sint-Niklaas. Een verrassing was het om vroeg in het optreden Stefanie Callebaut met gebroken stem te horen zeggen dat de artistieke wegen met Benjamin Desmet voor een tijdje scheiden nu ze 10 jaar samengewerkt hebben en ze met het allerlaatste nummer ‘schattigaardje’ Elysian voor even afscheid nemen van hun publiek. Een bijna etherisch klinkend nummer dankzij Stefanies wondermooie zang dat Tom Pintens aan de toetsen inzet waarna onder andere de akoestische gitaar erbij komt en we ‘I’m royal. You’re king.’ te horen krijgen als eerste woorden van die song. Een royaal optreden op exquis niveau bracht SX Unplugged in Sint-Niklaas. Zo eentje waarvan je dacht, als nu de bom valt, bereiken we toch maar mooi onze eindbestemming tijdens een bom van een optreden.