Oorspronkelijk zou Gracia Live de Italiaanse tenor Andrea Bocelli op 21 maart 2020 al naar het Sportpaleis in Antwerpen halen, maar een pandemie heeft daar toen een stokje voorgestoken. Het concert is dan nog enkele keren verzet, maar op 5 maart 2022 ging het dan toch echt gebeuren: samen met het 70-koppig Antwerp Philharmonic Orchestra o.l.v. dirigent Eugene Kohn en het 60-koppig koor Fine Fleur mocht Andrea Bocelli opnieuw het podium op waar hij 28 jaar eerder zijn eerste succes scoorde. Het zwarte haar is ondertussen ingeruild voor witte lokken, maar de stem en de charme zijn gebleven. Andrea Bocelli wist vanaf de eerste noten van ‘La donna è mobile’ volop te overtuigen en bleef heel de voorstelling lang op topniveau presteren. Voor het majestueuze duet ‘O soave fanciulla’ deed hij beroep op de hulp van soprane Clara Barbier Serrano. Wat ze brachten zou zelfs de meest kritische operaliefhebber in vervoering brengen. En alsof dat alles nog niet genoeg was, bracht hij ook nog eens zijn zoon Matteo mee. Het duet ‘Fall On Me’ kon bij het publiek op uiterst veel bijval rekenen en je kon duidelijk de stem van de vader herkennen in de zoon. Andrea’s doortocht in Antwerpen was dan wel iets later dan oorspronkelijk gepland, maar het was absoluut de moeite van het wachten waard.

Concert, muziektheater en video performance. Ghost in the Machine van muzikanten Han Stubbe (DAAU) en Hannes d’Hoine (Jon Doe One), en filmmaker/theatermaker Stijn Grupping (Post uit Hessdalen) is het allemaal. Het leven zoals het is in Antwerpen bekijken we op een andere manier tijdens deze voorstelling.

Een staande ovatie. Dat ontving het Wim Mertens Trio in Schouwburg Noord. Het publiek toonde haar blijk van gulheid vermits Wim Mertens (piano en stem), violiste Jolente De Maeyer en cellist Lode Vercampt ook van hun kant erg gul bleken. Werd er ons gecommuniceerd dat het concert zo’n 95 minuten zou duren dan werd dat immers bijna twee uur. Met maar liefst twee bisrondes waarbij Wim Mertens en zijn muzikanten de grootste hits zoals Close cover en Struggle for pleasure voor het einde hadden opgespaard.

12 meisjes horen we in Ophelia. Over de liefde, over de eerste kus, over liefdesverdriet … Hun gesprekken zijn zo naturel, en komen – hoewel er gemonteerd is – als ongefilterd over. De jongeren tonen zich op een verfijnde, erg subtiele vrouwelijke manier. Te zien al in de openingsbeelden ook van deze filminstallatie waarbij we een van hen ontzettend gracieus met haar handen en armen zien bewegen, rijkend naar de hemel. Een ander die we later zien, contrasteert daarmee en omarmt het aardse, de grond waarop ze ligt en zich in wentelt. De twee tegenovergestelden met andere woorden zien we uitgebeeld: de liefde als iets hemels of net iets aards.

Soms kan het een voordeel zijn om helemaal op de eerste rij te zitten van een voorstelling, soms ook niet. Bij I Silenti is helaas het laatste geval van toepassing. In de huidige coronatijden heb je als single niet altijd te kiezen waar je gaat zitten. Het zijn de zaalverantwoordelijken die je een plek toewijzen en daar moet je het mee doen. Het begrip ‘vrije zit’ is dus al even minder vrij dan het leven tijdens corona. Vanuit ons standpunt zagen we vanaf de allereerste seconde namelijk door de voorstelling. Dat Claron Mcfadden belletjes laat horen wanneer ze samen met de blinde Romaviolist en zanger Tcha Limberger opkomt, heeft niet zo zeer een muzikale reden. Ook later niet wanneer Nicola Wemyss rechts op een zwarte Pantonstoel zit en met haar voeten stampt. Het zijn auditieve cues zodat Limberger hen zou volgen en van plaats veranderen.