PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Chairlift

zondag 4 maart 2012Botanique Brussel

Chairlift
Foto: Chairlift

Chairlift, wat letterlijk zoveel betekent als een een lange, trage reis over een panoramisch, steeds veranderend landschap, is een popduo bestaande uit Caroline Polachek en Patrick Wimberley, gevormd in Brooklyn. Deze twee samen brachten eerder dit jaar een nieuwe synthpopplaat uit die nog beter klinkt als de vorige. Ze doopten hun jongste ‘Something‘ en brengen dit keer, naast hun gebruikelijke (mannelijke) bassist en drummer, ook een vrouwelijke synthspeelster mee en zetten het met een vrouwelijke tourmanager op 3-3.

Zo te zien heeft slechts 2/5de van de band de weg naar z‘n eigen kleerkast gevonden. Zangeres Caroline Polachek zocht inspiratie in grootmoeders verkleedkist en de gitaristen, waaronder Wimberley zelf, voelen zich duidelijk beter op het podium met hun grootvaders pyjama aan. Die Wimberley lijkt trouwens verdacht veel op Jared Leto (30 Seconds To Mars), het zou wel eens zijn jongere broertje kunnen zijn.

Het is triest om te zeggen, alles lijkt tegenwoordig te koop, maar de meeste bands doen tegenwoordig het publiek focussen op slechts 1 figuur, de zogezegde frontman/-vrouw van de groep. Deze kleedt zich dan er ook overdreven hard naar zodat ze toch ook iets te bieden hebben voor het oog. Chairlift doet dat echter niet. Polachek krijgt met haar glitterrok die tot onder haar knieën reikt, gecombineerd met blauwe nylonkousen en beige tallons en dan ook nog eens een zwart, lang kleed, alvast de prijs voor slechtst geklede vrouw van het jaar. Net als haar garderobe kunnen ook haar haren (middenscheiding, hangen futloos naar beneden) wel eens een grondige opknapbeurt gebruiken.

De groep betreedt het podium op de vrolijke deunen van Mr. Sandman en zetten terwijl de intro van het lied z‘n einde nadert het eigen ‘Sidewalk Safari‘ in en beginnen zo al onmiddellijk met een song die te vinden is op hun nieuwste plaat. Na afloop van het bijhorende applaus bedankt de frontvrouw ons met een verlegen ‘merci beaucoup‘.

Er volgt een heel vervelende technische blunder bij ‘Take it Out on Me‘. De groep lijkt zelf ook geen oorzaak te weten wat er precies aan het mislopen is.  Ze laten zich niet van de wijs brengen en doen vrolijk verder. Kleine opmerking: het volume van Carolines microfoon mocht misschien iets luider, met momenten was ze nauwelijks hoorbaar boven de instrumenten. Ondanks het storende geluid dat tijdens deze song talkrijke keren te horen is, weten de vijf het lied waardig af te sluiten. Polachek vraagt ons of we dat rare geluid ook hebben gehoord en overlegt even met de anderen wat er fout kan gaan, maar laat ons niet te lang wachten. Ze lacht het foutje gewoon weg en zet al snel ‘Wrong Opinion‘ in. Tijdens elk lied worden we getrakteerd op Polacheks vreemde, maar toch aanstekelijke danspassen.

Daarna krijgen we nog een uitstekende versie van ‘Ghost Tonight‘, waarbij ze ons opnieuw verrast met de juistheid waarmee ze de zang weet neer te zetten. Moeiteloos zingt ze noot na noot correct en zonder aarzelen. De song klinkt net als op het album, maar dit heeft toch een meerwaarde doordat het live is. Het enige dat ontbreekt is de interactie met het publiek, dat van zijn kant misschien ook iets enthousiaster mag zijn.

Zoals hun naam al verklapt, en hetzelfde vermeldde Polachek ook in een interview, is het Chairlifts bedoeling om de luisteraars mee te nemen op een soort reis, hen een beetje in trance brengen. Daar slagen ze ook vanavond weer in. “Did I just catch your eyes?“ zingt ze in ‘Met Before‘. Helaas, neen, het publiek heeft eerder oog voor de charmante dame die zich vanavond achter de keyboards bevindt.

De band voelt zich duidelijk goed bij de nieuwe nummers, maar voor ons is het stiekem toch wat wachten op een van de oudere nummers, bij voorkeur het bekende ‘Bruises‘. Polachek bedankt ons terug in het Frans en zet opnieuw een recenter nummer in. ‘Frigid Spring‘ is een song waarbij de zang voortdurend de hogere tonen bereikt en jawel, moeiteloos haalt ze die. Ze mag dan niet de knapste zijn, zingen kan ze zeker. Het publiek heeft hier duidelijk oor naar en bedankt de groep met een overweldigend applaus.

Al onmiddellijk gaan ze verder met het volgende, ‘Guilty As Charged‘. Helaas kunnen ze, ondanks het geweldige vorige nummer, het publiek hier maar matig mee boeien. Er klinkt vrij veel gepraat over de muziek heen. Ondanks dit laat de groep weer geen enkele steek vallen. En zo stormen ze verder. De intro van ‘Planet Health‘ klinkt en eindelijk krijgen we een song van het eerste album te horen, ineens ook één van de betere van vanavond.

Daarna volgt er nog eentje van hun oude plaat en waarschijnlijk ook hun meest bekende tot nu toe, ‘Bruises‘. Het nummer werd een hele tijd geleden gebruikt in een reclame voor de iPod en is ook de reden dat velen zich vanavond naar de Rotonde hebben begeven. Heel wat mensen zijn blij dat ze eindelijk eens kunnen meelippen en genieten dan ook ten volle. De band zet een uitstekende versie neer en bewijst voor de zoveelste keer dat ze meer hits verdienen dan enkel deze ene.

Als afsluiter kiezen ze ‘I Belong In Your Arms‘, opnieuw eentje van hun laatste plaat. Ze brengen ons een iets mindere versie en verdwijnen zo, na amper 40 minuten, van het podium. Met twee volwaardige albums op hun palmares is dit wel een erg korte speeltijd voor de groep. Het applaus achteraf dooft al snel uit en nodigt nauwelijks uit tot nog een extra sessie. Toch komt de band terug op het podium en brengt ons nog 3 nummers.

Deze ronde biedt ‘Cool As Fire‘. Dit is een matige keuze aangezien het publiek er de hele avond al niet echt geboeid bij staat. Een laatste kans grijpt de groep om die sceptici alsnog te overtuigen om ten volle mee te doen op ‘Evident Utensil‘ wat een stuk meer swingt als het vorige.  Op de cd klinkt de stem van Polachek vrij onzuiver en ook de instrumenten klinken een stuk beter live. Het nummer heeft een leuk disco kantje en werkt vrij aanstekelijk. Ze blijken dus zeker geslaagd in hun opzet, want snel staat menig toeschouwer mee te dansen op dit fijne nummer.

Als laatste kiezen ze voor ‘Amanaemonesia‘ en leveren zo bijna volledig hun tweede album af. Het is een erg verslavend nummer dat er nogmaals voor zorgt dat de hele Rotonde het beste van zichzelf geeft, net zoals de mensen op het podium al de hele avond aan het doen zijn. Polachek gooit haar stem voor de laatste keer los en maakt het met haar aanstekelijke dansmoves onmogelijk om te blijven stilstaan.

Ondanks de weinige interactie van de band met het publiek, maar ook omgekeerd, wist Chairlift toch een ontzettend goeie set neer te zetten. Hun muziek is vrij verschillende van hetgene dat we nu terugvinden in de charts, maar live doen ze zeker niet onder aan die popartiesten van tegenwoordig. Tot de volgende!

Perfect gebracht, mooi, aanstekelijk, maar niet veel te bieden voor het oog (verander die kledij AUB) en zoals ik al zei, behalve de gebruikelijke ‘merci‘s‘ was er geen echt contact tussen de mensen on en off stage. Jammer.

< Yne Van De Mergel >


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter