Recensie Alex Winston

Het klonk zo mooi op de site van de AB: het stemgeluid van de Detroitse Alex Winston werd daar vergeleken met grote kleppers zoals Joanna Newsom en Kate Bush. Zoiets schept natuurlijk hoge verwachtingen. En maakt de teleurstelling na een heel matige en oppervlakkige set des te groter.

Ze is nog maar 24 jaar jong, deze frisse Amerikaanse. Sinds 2010 heeft ze vier EP‘s uitgebracht, en vorige week verscheen haar eerste volledige cd, King Con. Winston klonk veelbelovend op haar eerste singles Sister Wife en het aanstekelijke Choice Notes. De EP‘s, mede dankzij het beperkte aantal tracks, wierpen hun vruchten af voor haar, maar een hele cd is teveel van het goede. Ze is in de val getrapt waar veel jonge artiesten intrappen: een paar succesvolle liedjes moeten meteen, nog geen jaar na hun release, leiden tot een volledige plaat die vol staat met vulmateriaal.

Alex Winston en haar entourage staan vanavond tegenover een half gevulde Club: niet bepaald een mensenmassa. Host blijft braaf en voorspelbaar. Buiten de lijntjes kleuren doet de Amerikaanse niet. Haar eccentrieke stem geeft een waan van originaliteit aan de liedjes, maar wie hier doorheen prikt merkt al snel de simpele arrangementen en wankele teksten op die erachter schuil gaan.

Het wordt al snel duidelijk: dit zijn licht verteerbare liedjes die je allemaal na een minuut al doorhebt. Velvet Elvis is ronduit melig. Winston, in haar lange rok, klimt bovenop het drumstel en danst en kronkelt als een krolse kat over het podium. Als ze er zelf maar plezier aan beleeft, denken we dan. Aan enthousiasme ontbreekt het haar in elk geval niet, dat moet gezegd worden. Hoewel ze klein en gedrongen is, vult ze toch het hele podium met haar levendige, jeugdige energie.

Het gaat helemaal de mist in bij Guts. “Ik ga één langzaam lied spelen, is dat okee?” zo wordt de verplichte ballad van de nieuwe plaat aangekondigd. Helaas zijn dat soort nummers al zo vaak gedaan dat er iemand nodig is die heel wat meer in haar mars heeft dan Alex Winston om het tot een goed einde te brengen. Ze probeert en imiteert schaamteloos Kate Bush in een poging haar nummer wat gestalte te geven. Ook bij de tekst: “My body‘s full of guts/ and other stuff/ my body‘s full enough/ to put myself out” kan je alleen maar grote vraagtekens zetten.

Totnutoe is het meer High School Musical dan iets anders. Dat gevoel wordt nog versterkt door Sister Wife, op zich een tof nummer. “Dit lied is opgedragen aan Sarah, mijn beste vriendin, die ik overal mee naartoe neem,” kweelt Winston. Laat die Sarah nu toevallig naast haar staan op het podium. Zij doet de tweede stem. Het tienermeisjegevoel wordt versterkt als de twee elkaar theatraal omhelzen en zusterlijk samen het refrein zingen, in één microfoon.

Choice Notes is een nummer waar Winston al langer mee bekend was. Een origineel, poppy lied, met staccato piano en de spookachtige stem van de Detroitse muzikante. De versie die vanavond gespeeld wordt is een opgefokte versie die helaas weinig lijkt op het origineel. Ook de aparte stem van op de track is nergens te bekennen. We moeten met spijt concluderen dat die stem voornamelijk aan studio-effecten te danken is, en dat zonder dit element het nummer weinig voorstelt.

Na afloop van de set biedt Alex spontaan aan om nog een akoestische set te spelen ergens buiten de AB, zoals ze de vorige keer in België had gedaan, toen ze optrad in de Botanique. Enkele meisjes lijken bereid op de uitnodiging in te gaan. Medicine is de hekkensluiter van vanavond, na een set van amper een uur.

Joanna Newsom en Kate Bush hebben we vanavond niet gehoord, wel muziek in de stijl van P!nk. Zogenaamd straffe teksten op zogenaamd straffe muziek die eigenlijk simplistisch en repetitief is. Haar sympathieke uitstraling maakt veel goed. Volgende keer beter.

< Laura Macek >