Recensie Nicole en Hugo

Al 42 jaar zijn ze onafscheidelijk en mede daarom zijn Nicole en Hugo een begrip in de Vlaamse showbizz-wereld.  Dat ze weten wat entertainment is, bewezen ze eens te meer met hun nieuwste show “Schietgebed”.  Het publiek kreeg een selectie van hun grootste hits voorgeschoteld, aangevuld met enkele nieuwe liedjes en covers van o.a. Edith Piaf en Frank Sinatra. Het werd een swingend spektakel vol zang en humor waarin Nicole en Hugo bewezen dat ze nog lang niet afgeschreven zijn. We konden genieten van puur, ouderwets vakmanschap in een show die tot in de details was afgewerkt … inclusief danspasjes.

“Hallo mevrouw, mijnheer. Hier zijn we dus maar weer.” Zo opende Nicole de show op “Hello” van Neil Diamond. Ook Hugo kwam vervolgens mee op het podium en samen gingen ze verder met deze ode aan hun publiek. Het was een trage, maar passende opening waarbij ze zonder twijfel lieten horen dat ze vocaal nog altijd sterk uit de hoek konden komen.

Het eerste statement was gemaakt en nu konden we er stevig invliegen met “Goeiemorgen morgen”. We werden er spontaan helemaal vrolijk van en de rest van het publiek was duidelijk ook in de juiste sfeer. Het gebeurt niet vaak dat al zo vroeg in een voorstelling iedereen zit mee te zingen en mee te klappen. En al zeker niet als de gemiddelde leeftijd van de toeschouwer aan de hoge kant blijkt te liggen of om het met de woorden van Nicole te zeggen: “Volgens mij staan er niet alleen twee oude dozen op de scène, maar zitten er ook een paar in de zaal.”

Wat een heerlijk gevoel voor humor hadden deze twee artiesten. En ook al was de ene opmerking al wat schuiner dan de andere, nooit verloren ze het respect voor elkaar of het publiek uit het oog. Ze waren perfect op elkaar ingespeeld en gaven heel veel blijk van zelfrelativering en waren niet vies zelfspot. Zo werd er hartelijk gelachen met de legendarische, blauwe kostuums van het songfestival van 1973 alvorens “Baby baby” opnieuw los te laten op het publiek. Het klonk zowaar nog beter als toen en voor de gelegenheid hadden ze een extra kniezwengel aan de choreo toegevoegd. Het was geweldig: puur entertainment.

De “Pastorale” bracht ons in verroering: de tekst van Lennaert, de samenklank van de stemmen, het inspelen op elkaar, de emoties bij de uitvoering, het spelen met het licht, de puurheid van de uitvoering.  Ons enige puntje van kritiek is dat het orkestraal wat groter mocht zijn. Dan kwam “Café Biljart” van Toon Hermans en we waren helemaal verkocht. Eddy Aelbrecht vulde de achtergrond zachtjes met pianomuziek terwijl Hugo een ingetogen uitvoering van dit nummer bracht. Het was ontroerend en sterk tegelijkertijd en net toen we dachten dat het niet beter kon, viel de achtergrondmuziek weg en stond Hugo daar alleen op het meest emotionele moment van het lied. Absolute klasse.

Nicole bracht haar ode aan Edith Piaf. Tijdens “Milord” hanteerde ze een lekker tempo en wist ze de sfeer er goed in te brengen en bij “Non, je ne regrette rien” legde ze net de juiste dosis colère in haar stem om het lied genoeg te laten snijden. Hugo had ondertussen tijd gehad om zich om te kleden en samen trakteerden ze hun publiek op een heuse cruise-medley.

De hits werden in een hoog tempo aan elkaar geregen en geheel bleef lekker swingen. “Can’t take my eyes off you”, “Love is in the air”, “Love Boat Theme”, “Smile” en “Copacabana” passeerden allemaal de revue en ze werden één voor één voorzien van hun eigen dansje. De overgang naar “I will survive” van Gloria Gaynor vertoonde een klein dipje in power, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door het effect dat dit nummer had op het publiek. Uit volle borst werd de lalala meegezongen en de ambiance zat er weer goed in. Ook “Ik hou van u” van Noordkaap en “Dit is de allereerste keer” van Rita De Neve stonden garant voor heel wat sfeer.

Een van de nummers die ons het meest wisten te raken in deze voorstelling, was “Zij gelooft in mij” van André Hazes. Zoals u al kan verwachten, droeg Hugo dit nummer op aan Nicole. Het werd met zoveel emotie gebracht dat je de liefde tussen dit koppel tot in de zaal kon voelen. Nicole zorgde tijdens het refrein voor de vocale ondersteuning van de hoge noten en zo werd het opnieuw een erg sterke vertolking. Het was dan ook niet verwonderlijk dat een groot applaus hen te beurt viel na dit lied.

Met een sfeervolle “Vakantie-medley” met daarin “Granada”, “J’attendrai” en “Volare” liep het concert langzaam naar zijn einde. Hugo vroeg het publiek nog drie minuten te luisteren naar het laatste nummer en hoopte dat iedereen er zichzelf een beetje in kon herkennen. En toen weerklonk “Mijn leven”, zijn vertaling van “My Way” van o.a. Frank Sinatra. Het was een ijzersterke afsluiter van een heerlijke show en de staande ovatie was absoluut verdiend.

Als toegift, mocht het dak van de Roma er nog even af. Met een jazzy toets zette orkestleider Eddy Aelbrecht het Antwerpse volkslied in en heel de zaal zong uit volle borst “Aanwaarpe” van De Strangers mee. Laat het aan Nicole en Hugo om te weten hoe je in sfeer moet afsluiten.

< Sascha Siereveld >

Setlist:

1. Hello
2. Goeiemorgen morgen
3. Baby baby
4. Love is all around
5. Ik denk aan jou
6. Pastorale
7. Café Biljart
8. Milord / Non, je ne regrette rien
9. Cruise-medley
10. Theater
11. Clown
12. Smile