Recensie Alanis Morissette

Give respect. Get respect. Dat credo ligt ons erg na aan het hart. Alanis Morissette kwam maar liefst achtentwintig minuten te laat het podium van Vorst Nationaal op, terwijl ze een uur eerder even een guest performance deed met een erg lauw voorprogramma Souleye. Niets rechtvaardigt die vertraging dus. Alle pogingen ten spijt van Vorst Nationaal om met de Eventpass het openbaar vervoer te promoten, moesten we na een uurtje Morissette de zaal al verlaten om geen verbindingen te missen. Op basis van een halve set kunnen we stellen dat Morissette een routineus optreden gaf, zonder vonken, en met een schabouwelijke geluidsmix.

De eerste dertien nummers klonken erg schel, alsof enkel de hoge tonen onze oren in kwamen. Het geluid van de band klonk dus erg vlak, met nauwelijks dynamiek. We zagen geen groep aan het werk, en dus sloeg de vonk niet over. Morissette maakte het de persfotografen moeilijk door constant zenuwachtig van links naar rechts op het podium te wandelen, alsof ze aan het ijsberen was. Na I remain (Segue 1) dat ze naast het podium zong, klonk “All I really want” uit haar derde album Jagged Little Pill  dat in 1995 voor de doorbraak zorgde, erg vreemd in de oren. Zang en muzikale begeleiding. Bizarre combinatie.

Twee refreinen uit Guardian lipt de zangeres. Pas bij het derde zingt ze live over de meelopende tape. Het verschil tussen de klank van refrein en strofe valt ons iets te hard op. En hoewel ze in Mary Jane een stukje van haar ziel steekt en een lange hoge noot aanhoudt, klinkt de band zielloos. Er zit te weinig gevoel in het geheel. Het zegt veel dat Morissette teken moet doen omdat de elektrische gitaar nauwelijks doorklinkt in haar oor na negen nummers. Bon, dan zijn wij alvast niet de enigen die daar zo over denken.

Elektrische gitaar en akoestische gitaar zetten na drie kwartier haar grootste hit Ironic in. De zangeres laat een erg groot deel van de song over aan het publiek. Maar gensters slaat ze niet. Het nieuwe rustige Havoc uit haar jongste album, wordt begeleid op gitaar en piano. Een song die ons richting bar stuurt. We gaan nog even piepen wanneer we Head over feet door de speakers horen. Vanuit een andere plek in de zaal, klinkt het concert even vlak met voornamelijk hoge tonen. Na een blik op de klok én met de wetmatigheid in het achterhoofd dat trams en treinen niet op zich laten wachten (als ze rijden tenminste), verlaten we erg teleurgesteld Vorst Nationaal. Wachten op vrouwen die te laat op de afspraak komen, om dan onze avond deels te verknoeien. We hebben het er stilaan mee gehad.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. I Remain (1st Segue) 
2. Woman Down 
3. All I Really Want 
4. You Learn 
5. Guardian 
6. Mary Jane 
7. Receive 
8. Right Through You 
9. So Pure 
10. Ironic 
11. Havoc 
12. Head Over Feet 
13. Lens 
14. 21 Things I Want in a Lover 
15. I Remain (3rd Segue) 
16. Uninvited 
17. You Oughta Know 
18. Numb 
    Bis:
19. Hand in My Pocket 
20. Hands Clean 
21. Your House 
    Bis 2:
22. Thank You