Recensie Nerveuze Vrouwen - Te Gek?!

Psychiatrie en mentale gezondheidszorg zijn jammer genoeg nog altijd onderwerpen die in onze maatschappij tot de taboesfeer behoren. Met “Nerveuze vrouwen” probeerden Tine Embrechts, Karlijn Sileghem en Hannelore Bedert, voor de gelegenheid aangevuld met Tine Reymer, deze barrière te doorbreken. Het resultaat was een combinatie van toneeltjes, sketches en liedjes die allemaal pasten binnen het thema van vrouwen met “problemen”. En ook al zaten er af en toe best grappige stukken in, waren we opnieuw gecharmeerd door de stem van Hannelore en genoten we met volle teugen van een heerlijk driestemmig a capellanummer, toch kon het geheel ons niet helemaal overtuigen.

Dat het thema “waanzin” was in al zijn variëteiten, was al te merken aan het feit dat in de uitverkochte Arenbergschouwburg voor één keertje zonder nummering was gewerkt. Iedereen mocht vrij gaan zitten waar hij of zij wilde. Het werd een stormloop om de beste plaatsen te bemachtigen en dan proberen de rest van het gezelschap telefonisch te bereiken om te vertellen waar je plaatsen had vrijgehouden. Wie wat later kwam, moest maar een plaatsje zien te bemachtigen waar er ergens nog een stoeltje vrij was. Het was niet echt de meest vlotte start van een theateravondje en een mens zou van minder gek worden.

De vier nerveuze vrouwen van dienst openden met “Soul of a woman”, een aangepaste versie van Blind Willie Johnsons “Soul of a man”. In de solo’s hoorden we dat de stemmen duidelijk nog een beetje los moesten komen, maar alle vier samen klonken Tine Embrechts, Karlijn Sileghem, Hannelore Bedert en Tine Reymer al best goed.

Dan was het tijd om met Tine Embrechts en  Karlijn Sileghem in “de geschiedenis van de waanzin” te duiken. Het tweetal speelde een therapeutische sessie na zoals die zich in de oertijd zou kunnen afgespeeld hebben en plots kregen we een nieuwe verklaring voor de rotsschilderingen in de grotten van Lascaux. Dezelfde insteek werd later in de show nog twee keer gebruikt, maar daar werd het gegeven nauwelijks uitgewerkt. De intentie om de voorstelling aan deze kapstok op te hangen, was in het creatieve proces blijkbaar verloren gegaan.

Hugo Matthysens inbreng als tekstschrijver werd erg voelbaar in het fragment waar Tine Embrechts gelegen in een grote hondenmand de rol vertolkte van een vrouw met een obsessie voor Kerstmis. De dialoog en expressies van Tinne en Karlijn deden denken aan de scènes uit Het Peulengaleis die zich in de Gamma afspeelden, maar dan veel langer. Op een bepaald moment leek het wel of er twee schapen op de scène stonden te blaten. De eerste keren was het echt wel geestig, maar enkele minuten was de lol er voor ons wel af.

Het fragment waarin de twee dames de rollen vertolkten van personen met het syndroom van Gilles de la Tourette had dat probleem gelukkig niet. Het voelde best raar aan om te lachen met deze aandoening, maar langs de andere kant doorbrak dit fragment een belangrijk taboe.

Het leukste fragment werd opgespaard voor het einde van de voorstelling. Tine Embrechts mocht in de huid kruipen van een vrouw die iets had met hamsters. De grappen waren sterker dan in andere fragmenten en Tine speelde haar rol met verve. Karlijn Sileghem nam de rol van aangeefster voor haar rekening en moest daarbij ook letterlijk delen in de klappen. Het werd een verhaal over psychoses en hallucinaties waarbij men trouw bleef aan de “innerlijke hamster”.

Tussen al deze taferelen door mochten Hannelore Bedert en Tine Reymer zorgen voor de muzikale tussenkomsten onder begeleiding van de Laatste Showband. Het eerste nummer van Hannelore ging een beetje verloren omdat haar stem niet boven de klank van de drums kwam. Gelukkig herkenden we haar weer in “Imaginaire”. Teder en breekbaar zong ze haar lied met alleen een beetje ondersteuning van Paul Poelmans op de toetsen en Patrick Riguelle als backing vocal. Sober en eerlijk. Zo hebben we Hannelore het liefst.

“Ier ben ik” zong ze in het West-Vlaams en ze begeleide zichzelf op akoestische gitaar. Door te kiezen voor een erg sobere omkadering waarbij ze enkel werd bijgestaan door de accordeon van Paul Poelmans, kwam de tekst extra tot zijn recht. We werden stil van het nummer, maar warm van de stem en de zang.

Ook Tine Reymer deed muzikaal haar duit in het zakje. We vonden haar vocaal minder sterk dan Hannelore, maar Tines vertolking van “Het komt voor in de beste families” van Noordkaap konden we best smaken. In haar uitvoering klonk het zacht en langzaam  en de drie overige vrouwen vormden het achtergrondkoortje dat voor engelengezang ging zorgen.

Haar sterkste nummer was “In het bos”. Terwijl de piano zachtjes opende, kregen we zwart-wit beelden te zien van een psychiatrisch patiënte.  Dan kwam Tine zachtjes invallen. En hoewel de tekst erg droevig was, zat er in de muziek toch iets kinderlijk vrolijk dat dan weer overging in melancholie. Hannelore Bedert bespeelde niet alleen het klokkenspel, maar leverde in het tweede deel ook nog de tweede stem waardoor het daar wat voller ging klinken. De combinatie van deze elementen voelde raar aan, maar het had tegelijkertijd ook wel iets.

Het mooiste lied uit de voorstelling was een a capella samenzang van Tine Embrechts, Tine Reymer en Hannelore Bedert. In een stijl die we kennen uit de mooiste coutry-traditie, kregen we een heerlijke driestemmige zang die perfect uitgebalanceerd was. Terwijl ze zongen over iemand die onder haar huis zit te schuilen voor de wind die voorbijraast, vloeiden de drie stemmen perfect samen tot één goddelijke klank.

“Nerveuze vrouwen” was ons inziens geen topper en voelde niet echt aan als één geheel, maar had wel enkele toffe elementen. Het leverde in ieder geval volgende leuke vergelijking op: “Een GPS is als een psychose: dan hoor je ook stemmen die je zeggen wat je moet doen.”

< Sascha Siereveld >