Recensie Darkside

Darkside, een verrassende samenwerking tussen de befaamde elektroheld Nicolas Jaar en gitarist Dave Harrington, tilden het doorgaande EDM (Electic Dance Music) en hun eigen plaat Psychic naar een hoger niveau. In de Trix dit keer. En daar wisten ze een unieke show neer te zetten waarmee ze alle hoge verwachtingen nakwamen. Een show waarin stampende beats samenkwamen met legendarische gitaarrifjes en de warme soulstem van Nicolas Jaar.

Nicolaas Jaar, amper 23 jaar oud en nu al betiteld als een van de belangrijkste vernieuwers in de electroscene, werkte de afgelopen jaren voornamelijk op zichzelf. Bekend van de Essential Mix van BBC radio en zijn album Space Is Only Noise, wist hij al menig concertzaal uit te verkopen. Sinds de samenwerking met Dave Harrington in 2013 lijkt dat alleen nog maar te groeien. De samenwerking van Jaar en Harrington werd door Pitchfork al benoemd tot Best New Music en hun debuutalbum Psychic werd bekroond met een 9. De muziekwereld was lyrisch en het was vechten geblazen om een kaartje te bemachtigen voor de optredens van hun worldtour Psychic. Ook de Trix was al een tijd uitverkocht, waardoor er een hele subcultuur aan mensen met doorverkoopkaarten ontstond. Dappere fans met in hun handen pizzadozen waarop geschreven stond dat ze nog op zoek waren naar kaarten, hadden zich al ruim van te voren voor de inkom verzameld, vaak nog met succes. 

En er moet gezegd worden dat dit een show was die je niet had willen missen. Als fan niet, maar ook zeker niet als muziekliefhebber met interesse voor nieuwe, spraakmakende muziek. Het optreden was van een uitzonderlijk niveau waar psychedelische elektro samenkwam met geïmproviseerde rock. Een niet doorgaanse combinatie die extreem goed en professioneel werd uitgevoerd. Nummers als Heart en Paper Trails, die op de plaat gemiddeld 5 minuten duren, werden uitgebouwd tot minutenlange jamsessies. En doordat elk nummer op een zeer trage en uitgebalanceerde manier werd opgebouwd, werd er een soort sfeer gecreëerd die als een trance werkte. Als een mantra golfde de samenkomst van minimalistische percussie en frisse gitaardeuntjes door de zaal, om op te bouwen naar een orgasme-achtige bas drop waar je onmogelijk stil van kon blijven staan. 

Het decor speelde daar ongetwijfeld een zeer belangrijke rol in. Achter Jaar en Harrington hing een enorme, ronde spiegel die gedurende het concert bleef ronddraaien. Een knipoog naar Pink Floyds album Dark Side of the Moon, dat een geweldig effect creëerde wanneer er een lichtstraal op werd gericht. Als een grote gapende tunnel scheen het licht de zaal in, met in de spotlight de voorover gebogen Harrington, de rest van de zaal volledig in het donker gehuld. Het maakte het geheel nog psychedelischer, verrassender en bovennatuurlijker. Duidelijk was dat het hier om een perfect op elkaar afgestemd duo ging dat moeiteloos kon improviseren en experimenteren zonder dat het publiek zich maar een moment hoefde te vervelen. Tijdens hoogtepunt Golden Arrow en Metatron was de perfect gecontroleerde energie in heel de zaal voelbaar. Eindigend met een zeer extreme bas die tot in je botten doorklonk, was dit een concert dat perfect kon dienen als voedsel voor de ziel.

< Zaïde Bil >