Recensie Christophe Mae

Christophe Maé. Een onwaarschijnlijk straf blues-, soul- en jazz- concert bracht ie dat volledig de sfeer en sound uitademde van New Orleans met al zijn subtiliteiten. Een concert tussen een erg zachte bas waarbij je een speld kon horen vallen in Paleis 12 (einde van “La rumeur”), feestelijke momenten met  brass band (trom, trompet, trombone, sax en tuba) en het publiek dat tijdens “C’est ma terre” op één been naar links en daarna naar rechts 5 sprongen deed op zijn aanstekelijke muziek. Nu de tribunes van het Sportpaleis uit beton bestaan, wisten we niet meer hoe tribunegestamp klonk. Héérlijk om 24 000 voeten nog eens te keer horen gaan in Paleis 12. Een dag later zou Maé dat nog eens dunnetjes overdoen in de nieuwe megazaal in Brussel die in zijn categorie de beste akoestiek aflevert die er in ons land te vinden is. Het bordje “Sold out” mag dan bovengehaald worden op 15 maart. Afsluiten doet hij zijn weekendje België in Luik op 16 maart. Op 4 oktober 2014 doet ie opnieuw Palais 12 aan. Of om het eens met Michelinsterren te zeggen: een uitzonderlijk concert van Christophe Maé dat de reis waard is om te ontdekken.

“Christophe Wie?” horen we u denken. Geheel ten onrechte kent u hem niet. Maar dat ligt niet aan u, wel aan de Vlaamse media die ondertussen al lange tijd gegijzeld worden door het format dat ze zichzelf hebben aangemeten.  Het ene medium beseft dat ondertussen al beter dan het andere. Zelf hebben we Maé leren kennen toen Promotion Manager Ines van Warner Music Benelux ons begin 2012 een promovoorstel deed rond deze artiest. “On trace la route. Le live.”, een fijne live dvd, opgenomen in Vorst Nationaal op 12 en 13 december 2010 was toen – we spreken over begin 2012 – immers net uit.

“Of we French deden?” was haar vraag. Zeer secuur stelde ze die vraag trouwens. Alsof ze al op voorhand vermoedde dat ons antwoord “neen” zou zijn. “Uiteraard doen we ook French. We doen alle genres als het maar live is.” klonk het van onze kant. Maé brengt soul, blues en jazz in de grote zalen. Hij weet daar een breed publiek mee aan te spreken. Jong en oud. Kindjes zagen we op de schouders van de papa’s op het middenplein en tijdens erg veel nummers zongen meisjes in het publiek voornamelijk de ballads mee. De vergelijking met hoe Clouseau optreedt (als we kijken naar “Clouseau in’t dubbel” en “Crescendo” bijvoorbeeld), is snel gemaakt zowel op vlak van musiceren als op het entertainmentaspect. Maé bespeelt zijn publiek zo professioneel, zo subtiel dat het nooit commercieel of erom gedaan aanvoelt. De Fransman staat nochtans op 8 in de top 10 van meest verdienende Franse artiesten vorig jaar. Hij was vorig jaar goed voor 2,2 miljoen euro. De lijst wordt aangevoerd door – wie anders – Mylène Farmer die met 4,7 miljoen euro een aardige zakcent overhield.

Een old school jazzy pianodeuntje horen we een nostalgische sfeer oproepen nog voor het rode doek -  toegegeven “le rideau rouge” heeft toch nog altijd net dat ietsje meer cachet - opengaat. In tegenlicht staat Maé te tapdansen. Het ritme versnelt en daarmee krijgt hij alvast moeiteloos én spontaan de handen op elkaar van het publiek.  3 gitaristen: Sebastien Chouard,  Thierry Fanfant  (bas) en  Maé, Vincent Bidal op toetsen en  drummer Romain Joutard staan er op het podium. Renaud Gensane laat zijn trompet schallen vanuit de frontstage. Na verloop van tijd duiken er nog eens zes muzikanten (een trombonist, een accordeonist een saxofonist en drie backings) op in de vorm van een brass band. Vanuit de frontstage gaan ze het podium op wat de verrassing extra groot maakt. Het uitgelaten sfeertje vertaalt zich ook in de honky tonk-achtige akkoorden die uit de buffetpiano komen.

De cellopartij in combinatie met Bidals tonen uit de buffetpiano zijn om te smullen in “Charly” waarbij een spot een venster op het podium tekent waarin de zanger staat. “Charly” draagt hij op aan een veertienjarig meisje dat ons verlaten heeft. “Doel van het spel is dat niemand mag vallen” waarschuwt de man tijdens “C‘est ma terre“ terwijl iedereen op de tribune en het balkon is rechtgeveerd om 5 sprongen te maken op de muziek. Een onwaarschijnlijk moment. In-cro-ya-ble! Géén videoschermen in Paleis 12, alle aandacht is gericht naar 1 punt en dat blijkt duidelijk te werken. Dat een Franstalig publiek over het algemeen “plus chaud” is dan koele Vlamingen is alweer bewezen.   De band versnelt op het einde wat het extra leutig maakt. Het gevolg laat zich raden: stevig tribunegestamp en dat al na song 4 op de set. Héérlijke klank. Oh wat hebben we die lange tijd gemist. Faut-le faire.

Charmeren doet ie zijn vrouwelijke fans vervolgens in “Ma Jolie” waarbij hij de tekst verandert naar “je pense à vous mes chéries. Ce soir est si joli. Ce soir je reste ici.” Opnieuw volgt tribunegestamp. Tijdens “C’est ma terre” had ie trouwens al eens “Bruxelles” gedropt in zijn zangtekst. Het mag duidelijk zijn, Maé kent zijn vak.  Piano en trompet met demper begeleiden “ça fait mal”, een song over verder moeten zonder papa. Een gsm-moment én meezinger bij uitstek. Geen gelal, de voornamelijk jonge meisjesstemmen zingen het erg sereen mee en maken van de song een event, een meerwaarde live.

De song luidt een akoestische set in voor het rode doek, op het uitsteeksel van het podium. De andere bandleden zetten zich in de front of op de trap. Akoestische gitaar, mondharmonica en contrabas zorgen voor de klankkleur in “La rumeur”. Helemaal subliem is de hommage die het gezelschap aan Nelson Mandela op het einde van het nummer integreert.  Zeer subtiel speelt het gezelschap en legt de song ei zo na neer. Muisstil is het in Paleis 12. Iedereen is bij de les en zelden heeft een concert zo prachtig geklonken. De sound is van zo’n exquise kwaliteit dat die door een ringetje kan gehaald worden. Paleis 12 heeft een ontzettend sterke troef. De sound engineer van Maé haalt blijkbaar het maximum uit de akoestiek. Zowel “L’automne” als “J’ai laissé” geeft de Fransman halfweg weg aan zijn publiek die het verder mag zingen. Het community-gevoel, de verbondenheid wordt opnieuw bevestigd.

Maé haalt zijn zesjarig zoontje Jules op het podium. “Bonsoir Bruxelles!” roept ie uit alsof het voor hem dagelijkse kost is om voor 12000 man op een podium te staan. Hij is net zes geworden en dus vindt het publiek het niet meer dan normaal om een “happy birthday” in te zetten. Jules bedankt met een buiging. Het publiek reageert laaiend met tribunegestamp. De overgang is het naar een fel meegeklapt “Mon p’tit gars” dat de songschrijver voor zijn zoon schreef.

Het doek gaat terug open en we zien de doeken van een vintage circus achteraan. In de nok hangt dan weer feestverlichting, gloeilampen die een warme, gele gloed uitstralen. Op de sound van de elektrische gitaar zwaaien we mee tijdens “Mon paradis”. En of we een gelukzalig gevoel hebben tijdens de titeltrack van zijn derde studio album dat vorig jaar uitkwam: “Je veux du bonheur” met sopraansax en trompet! “Un peu de blues” integreert “Sexual Healing” (Marvin Gaye),” Kiss” (Prince), “My Girl” (The Temptations) en “Soul man” (Sam Moore & Dave Prater).

Met een smile tot over onze oren gingen we dan ook richting metro. Ook al was het concert dan nog lang niet gedaan, op basis van 2 uur live optreden kunnen en durven we gerust stellen dat dit een avond was waarvan je hoopte dat elke concertavond dat muzikale niveau, die klank en dat fijne gevoel kon bezorgen. En dan vergeten we nog een van de belangrijkste factoren die vaak het verschil maakt tijdens een live concert: het publiek. ”Que vous étiez chauds au Palais 12 mes amis francophones!”

< Bert Hertogs >