Recensie Robert Cray Band

Robert Cray heeft 5 Grammy’s op zijn schouw staan. Recent kwam zijn zeventiende studio album uit. Dat heet “In my soul”. 5 nummers uit dat nieuwe album kwam de man presenteren in de Roma naast ouder materiaal. Vaak volgens het boekje speelde ie, maar ook niet meer dan dat. Uitschieter van het nieuwe materiaal werd ontegensprekelijk “Hip tight onions” waarbij de gitaristen hun heupen wiegden en hun snaarinstrumenten op en neer lieten gaan op de maat van de muziek. Eind jaren ’80 haalde Cray zijn grootste successen. De bluesmuzikant die in 1986 met “Right next door” de poprichting uitsloeg, haalde met die single zijn grootste hit.   Uiteraard mocht die niet ontbreken in de Roma. Het publiek reageerde dan ook dolenthousiast.

Na enkele voorschriften wat kon en niet kon in het Amerikaans klonk het uit de speakers: “ Please welcome the only one Robert Crayyyyyyyyyyyyy”. Het mocht duidelijk zijn dat dit concert de Amerikaanse kaart zou trekken, een wat afgemeten concert dat op 1u20 afklokte, en stipt rond de klok van elf afliep. Minpunt was het luidruchtig publiek links achteraan en Cray die dacht dat ie hen stil zou krijgen door niet in zijn microfoon zijn bindteksten te brengen.  Dat maakte die twintigtal toeschouwers niet stiller, integendeel, de artiest maakte zichzelf vooral onverstaanbaar. Wel 10 keer na elkaar declameerde hij “Good evening” na opener “I shiver” wat helemaal vreemd aanvoelde.

Bij “Poor Johnny” dat eindigde op de tonen van de Funeral March (Piano Sonata N°. 2 in B-flat minor, Op. 35) van Chopin toonde ie zijn gevoel voor humor: “U hoeft zich niet al te slecht voelen om zijn lot. Maar laat het een les zijn.” knipoogde hij. “I’ll always remember you” karakteriseerde zich in een neerwaartse buiging van een zestal repetitieve akkoorden.  Zijn Fender mocht dan weer erg veel melodie maken bij “Sitting on the top of the world”.  “Right next door” werd erg subtiel ingezet. Jammer dat de fans die subtiliteit in musiceren niet verwacht hadden. Zo vonden velen het nodig om in de handen te klappen op de maat van de song, wat totaal misplaatst was voor het gekozen arrangement van de Robert Cray band. Ook tijdens “I can’t fail” viel op hoe klein de band de song inzette en neerlegde.

Aanvankelijk speelde het kwartet ook laid back om vervolgens de song open te trekken.  Meanderde het concert wat vaak in hetzelfde tempo, dan was vooral “Side dish” een opvallende uptempo song tussen de rest.  Het nieuwe “What would you say” werd dan weer volledig overstemd door het druk pratende publiek achteraan.  De band kwam terug voor twee toegiften uit het recente album. Daarvan onthouden we vooral een aanstekelijk “Hip tight onions”. Robert Cray toonde in de Roma dat hij op zijn zestigste nog steeds erg goed bij stem is en hij een erg goeie live band onder de vleugels heeft. Kennelijk had een deel van het publiek een commerciëlere, pop-set verwacht maar dat is geen excuus om meer dan de helft van het concert te doen alsof men op café is.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. I shiver
2. Poor Johnny
3. I’ll always remember you
4. You move me (nieuw)
5. Sitting on the top of the World
6. Right next door
7. Blues get off my shoulder
8. Great big old house
9. I guess I’ll never know (nieuw)
10. I can’t fail
11. Side dish
12. What would you say (nieuw)
13. Forecast calls for pain

Bis:

1. Hip tight onions (nieuw)
2. Deep in my soul (nieuw)