Recensie We Are The Ocean

We Are The Ocean stelt in Trix haar vierde langspeelplaat “Ark” voor. Een stevige portie onvervalste Post-Rock uit het Verenigd Koninkrijk. De officiële release wordt verwacht op 11 mei. Hiermee zijn de heren dus niet aan hun proefstuk toe: sinds hun ontstaan in 2007 leverde de band uit Loughton, Essex al drie degelijke albums af: “Cutting Our Teeth” in 2010, “Go Now And Live” in 2011 en “Maybe Today, Maybe Tomorrow” in 2012. Ook hun tourgeschiedenis is indrukwekkend: met tours in Europa, de Verenigde Staten en Australië, en optredens op Reading and Leeds, Download en zelfs Bamboozle in New Jersey (We Are The Ocean is één van de weinige groepen uit het Verenigd Koninkrijk die er mochten aantreden), heeft dit collectief ook een stevige live reputatie bij elkaar getimmerd. Het voorprogramma van de avond is met The Waiting Game en Trailers van Belgische makelij.

Voor We Are The Ocean is de Trix Club/Box met de helft verkleind, wat voor een nog knussere sfeer zorgt. Perfect voor het al bij al kleine publiek dat is opgedaagd. Plots betreedt het vijftal de bühne, zonder intromuziek; geen mysterie, geen pretentie. Na een al even achteloze “hello, Belgium” van zanger-gitarist Liam Cromby begint de band met een nagenoeg naadloze aaneenschakeling van drie nummers uit hun nieuwe album “Ark”. Het is duidelijk dat de mannen van We Are The Ocean vanavond hun muziek in hun naam zullen laten spreken. De vraag rijst wel of het een goed idee is om met totaal onbekend werk te starten: het publiek is niet meteen mee en reageert ietwat onwennig. Maar “geen zorgen”, zegt Cromby, “we zullen nog ‘a hell of a lot of old ones’ spelen!”

Wat verder meteen opvalt, is dat de zang meer dan goed zit: Liam Cromby geeft doorheen het hele optreden een sublieme demonstratie van zijn vocale bereik en gitarist-backing vocalist Alfie Scully bewijst in het midden van de show dat ook hij lead vocalist-materiaal is. Laat het duidelijk zijn: ex-frontman Dan Brown, die de band verliet in 2012, wordt niet gemist. De vocale prestaties van vooral Cromby geven het geheel bijwijlen een hoog Triggerfinger-gehalte. Een minpunt aan het optreden is het statische karakter ervan: er is weinig beweging in de ruimte. Dit is te wijten aan het kleine podium en de overwegend beheerste muziekstijl, maar vooral het gebrek aan energie laat het publiek wat op hun honger zitten, zodat de respons van de toeschouwers meestal niet verder komt dan wat hoofdgeknik. Daarnaast is Cromby ook geen professioneel publieksentertainer, want hoewel het publiek gewillig meeklapt en –zingt wanneer hij erom vraagt, doet hij dit niet al te vaak. De opkomst was weliswaar klein, maar een beetje meer vertrouwen in de toewijding van zijn fans had het optreden een pak levendiger kunnen maken. Een uitzondering is wanneer Scully plots met zijn gitaar van het podium springt en even voor de bühne speelt.

De muzikanten zijn duidelijk goed op elkaar ingespeeld, maar de manier waarop ze dit tonen, geeft een nogal houterige indruk zoals tijdens ‘Dazed & Confused’ van Led Zeppelin, een zeer traag blues/soulnummer met geregeld energieke uitbraken. Drums en bas klinken quasi perfect gelijktijdig en je leeft mee met de manier waarop Cromby keelt tijdens de blues-delen, maar de energieke delen konden energieker zijn. Gelukkig komt er gaandeweg meer en meer bezieling in het spel, daar de band de bekendere nummers duidelijk voor het laatst bewaart. Deze groeiende bezieling komt ook goed tot uiting in de mooie akoestische solo-performance van Cromby tijdens ‘Chin Up, Son’: eindelijk voelt het alsof hij de mensen heeft waar hij ze hebben wil. Hij laat zich zelfs door een tweetal fans overhalen om nog een extra nummer bovenop de originele set te gooien: ‘down to earth’ noemt men dat, al is ook dàt nummer op voorhand ingeoefend.

We Are The Ocean heeft de Trix Club/Box niet in lichterlaaie gezet, maar dat hoefde voor het grootste deel ook niet: de muziek was intiem, de inleving in de zang was overwegend hoog en het kleine publiek gaf meer het gevoel van een gezellige kampvuuravond. En laat dat nu net zijn waar de muziek van deze Britse rockers zeer geschikt voor is!

Conclusie: na een optreden van 80 minuten heeft We Are The Ocean wel een gezellig vuur gestookt, maar de tent niet in brand gestoken.

< Levi Poelmans >

De setlist:

1. Do It Together
2. Shere Khan
3. Hope You’re Well
4. Run Away
5. Young Heart
6. Now And Then
7. Pass Me By
8. Good For You
9. Machine
10. The Road
11. Dazed & Confused (Led Zeppelin)
12. Confessions
13. Ark
14. Chin Up, Son
15. Bleed
16. Waiting Room
17. Nothing Good