Recensie vanbinnen Bang vanbuiten

Met Vanbinnen bang vanbuiten zet Dimitri Leue het thema smetvrees op de voorgrond. Operazangeres Iris Luypaers brengt samen met pianist Antoon Offeciers en contrabassist Tim Vandenbergh opera aria’s, waaronder Aïda (O Patria mia), Norma (Casta Diva) en Madama Butterfly (Un bel di Vedremo). Leue speelt de regisseur Reindert Simons die Jozefien Lortcher probeert te overtuigen om terug naar de opera te keren. Maar door haar vrees in aanraking te komen met bacteriën, kuist ze als een maniak, en wast ze veelvuldig haar handen, te vaak dat goed voor haar is en komt ze niet meer buiten. Hoe ze aan die smetvrees kwam, zien we in een filmpje, een flashback uit haar jeugd. Indiaantje spelen, liep erg uit de hand. Hij wint haar vertrouwen uiteindelijk, maar is dat genoeg om haar terug in de opera te krijgen?

De opera Orphée et Eurydice staat dan ook centraal op het einde van Vanbinnen bang vanbuiten. Kijkt hij om dan zal zij verdwijnen. Leue houdt echter het einde open. In de opera zorgt Amore ervoor dat beide geliefden terug bij elkaar komen, in de onderwereld weliswaar. Bij Leue eindigt het wanneer hij omkijkt, lijkt daardoor het drama compleet en de scheiding definitief.

Met deze monoloog surft Leue enerzijds op het klassieke formule van een lezing geven, dan weer heeft de monoloog het karakter van een pleidooi, maar vooral is het muziektheater met film in. En hoewel verschillende media gebruikt worden, is de tekst soms dermate klinisch, iets te wetenschappelijk, om te blijven boeien. Zelfs binnen het nochtans toegankelijke universum van Leue wordt de voorstelling een lange zit, met behoorlijk wat inkakmomenten. Momenten die hij weliswaar aanvoelt. Met humor krijgt hij het publiek terug bij de les. De regisseur spreekt zichzelf weliswaar tegen. Bij de start wil ie de recensenten zonder eelt bereiken en scoren zonder platweg met seks op de proppen te komen. Maar een van de quotes waar het publiek het best mee kan lachen is: ”supermarkten worden rood gespoten om meer te verkopen.” dat ie omzet naar een bedenkelijk “ik ben rood, al verkocht en ik wil spuiten.”

Op het einde beseffen we waarom de muzikanten in een witte (het is eens iets anders dan een black box waarin de beelden geprojecteerd worden) musiceren: het is hun quarantaine. Vanbinnen bang vanbuiten is ons alle goede intenties ten spijt iets te belerend en kon onze aandacht meerdere malen niet vasthouden.

 < Bert Hertogs >