Recensie First Aid Kit

De Zweedse zusje Johanna en Klara Södenberg van First Aid Kit toverden de zon naar het festival en brachten een prachtig stukje muziek. Daar waar hun laatste album Stay Gold soms wat zeurderig uit de hoek kan komen, was de live-ervaring een aangename verrassing.  Ze durfden de contrasten tussen rustig en uitbundig groter maken en zongen alles met het grootste gemak. Toen ze het podium opkwamen en The Lion’s Roar als eerste inzetten, hadden ze iets heel cools over zich heen. Er was geen woordje van welkom en ze begonnen direct met spelen. Een prima keuze, want zo konden ze direct al laten zien dat ze minder braaf zijn dan ze eruit zien en konden ze even flink met hun haren zwaaien.

Nummers als Stay Gold en My Silver Lining waren een stuk dansbaarder in de live-versie en de dames waren daarnaast een lust voor het oog. De cameramensen waren vooral fan van Johanna, maar die deed het dan ook erg goed op beeld. De twee zusjes uit Zweden hebben samen een prachtige sound door de tweestemmige zang en een Hammond orgel die een flinke portie folk toevoegt. Er werd oprecht genoten op het podium en toen ze na het tweede nummer in het Nederlands het publiek bedankten, groeide de waardering. Ook de drummer Scott Simpson en de toetsenist Melvin Duffy leken van het optreden te genieten, beiden onmisbaar voor het geheel. Duffy met zijn jammerende snaren en Simpson door met een aantal uitgebouwde ritmes voor de dag te komen. 

Masterprenter werd als derde gespeeld en zorgde voor een stroom aan kippenvel. Het was een feest om de zusjes zo te zien genieten op het podium, Johanna met hoge hakken springend achter haar toetsen en Klara schuddend met haar haren terwijl ze gitaar aan het spelen was. Als vierde werd Our Own Pretty Ways gespeeld, dat ze hadden geschreven toen ze 14 en 16 jaar oud waren en meer diende als experiment op Best Kept Secret. En met succes. Het deed hen vast denken aan andere tijden, want ze keken elkaar vaak breed glimlachend aan. Het zesde nummer was Red Dirt Girl van Emmylou Harris, die ze op de uitreiking van de Polar muziekprijs in Zweden voor Harris zelf mochten spelen. Dit leek voor hen de perfecte toonhoogte te zijn en met hun folk-toevoegingen werd het weer een heel eigen nummer. 

War Pigs van Black Sabbath was de grootste verrassing. Plotseling werd er een uptempo ritme gespeeld en kreeg de zingende gitaar een flinke rocksound. Vooral Klara leek hier enorm van te genieten en kwam nog aardig weg met haar gezang. Voor Johanna leek dit iets moeilijker te zijn, die telkens op het randje zat. Het nummer was niet echt direct een succes, maar het was wel aangenaam dat ze iets anders durfden te proberen, waar ze bovendien het perfecte moment voor hadden uitgezocht. Daarna introduceerden ze met veel poespas en gejoel de overige twee muzikanten en werd Wolf gespeeld. Deze werd breed uitgebouwd en gaf Scott de ruimte om zijn drumskills te laten zien. Johanna en Klara ondertussen huppelend over het podium met tamboerijnen in hun handen. Op het laatst lieten ze het publiek nog even gezellig meezingen en dat heeft ons weer even heerlijk opgewarmd van binnen. Klaargestoomd voor de laatste dag van Best Kept Secret. 

< Zaide Bil >