Recensie Anouk - support act: The Black Box Revelation

Het voorbije jaar was Anouk Teeuwe minimum driemaal in het nieuws geweest: a) de lancering van haar laatste cd ‘For Bitter or Worse’, b) haar nieuwe relatie op persoonlijk vlak en c) haar 4e zwangerschap. Buiten het feit dat b) en c) met elkaar te maken hadden, kaderde haar optreden in het Sportpaleis in a), maar ook c) speelde een grote rol tijdens het concert. Bent u nog mee?

Het was trouwens ‘Anouk: In the Round’, met het podium in het midden van de zaal. Een zaal die trouwens niet uitverkocht was. Zo was de bovenste galerij en een groot gedeelte van een kopse zijde volledig afgeschermd met zwarte doeken. Misschien had haar optreden in de AB, eerder dit jaar, hiermee iets te maken. Op verschillende plaatsen stonden camera’s opgesteld om het geheel te projecteren op verscheidene videoschermen die in de nok van de zaal hingen.  Support act The Black Box Revelation mocht de spits afbijten. Met hun vettige bluesrock uit de 21^e eeuw konden zij de aanwezige rockliefhebbers stevig bekoren. Hoewel, kijkende naar de verdwaasde blikken van sommigen rondom mij, kan het ook zijn dat ik alleen genoot van al dat lekkers. ‘Gravity Blues’, ‘Never Alone, Always Together’ en ‘Set Your Head On Fire’ waren maar enkele pareltjes die ze uit hun gitaar-drumcombinatie puurden.

Tijd voor het hoofdmenu. Anouk zette de set in met een ingetogen ‘For Bitter or Worse’. Helemaal in het zwart gestoken met hoge lederen laarzen en een halflang vestensemble dat haar beginnende zwangerschap duidelijk laat uitkomen. Maar de videoschermen laten nog iets anders zien: een stralende moeder in spe. Tijdens ‘8 years’ werd er een filmpje afgespeeld waar haar relatie met haar kinderen centraal stond. ‘In this World’ was de eerste stevige rocksong, een voorbode van wat er nog ging komen. Op haar vraag werden de spots in de zaal even aangestoken. Toen ze de slechte zitplaatsen aan een zijde van de zaal zag, ontlokte dit bij haar de opmerking dat die vervelende plekken achteraan ‘wel zielig zijn’.                                                                                    

Met ‘Three Days in a Row’, waarbij het publiek voor de eerste maal meejoelde,  ontpopte ze zich als de Janis Joplin van de Lage Landen.  Een lange intro maakte plaats voor een aha-erlebnis, een knallende ‘Nobody’s Wife’, jaren geleden haar doorbreekmoment, werd door de massa gescandeerd.

Het bleef een ongewone podiumsetting, zo’n rond ding. De muzikanten hadden nauwelijks oogcontact met elkaar en de frontvrouw moest haar aandacht verdelen over 360°. Maar Anouk deed hiervoor flink haar best. Hoewel ze het beetje rustig aan deed met haar zwangere buik, legde ze toch veel hectometers af. Bovendien is ze gewoon zichzelf: ze giechelt flink wat af, vraagt aan het publiek dat haar onderbroek toch niet zichtbaar is, laat een boertje na het drinken of complimenteert één van de gitaristen met zijn ‘mooie broekje’.

De set denderde verder met een ongewone mengeling van soul, funk, r&b, jazz, rock en zelfs flarden reggae. Een slidegitaar speelde de hoofdrol in ‘Faith in my moon’, de backing vocals kregen hun 15 minutes of fame en een blazersectie werd een paar keer opgetrommeld. In ‘My shoes’ neemt ze de roddelmedia op de korrel, getuige de projecties van artikels die over haar geschreven waren. Nog even een kippenvelmoment met ‘Lost’ waarna de zaal uit zijn voegen barstte met ‘Girl’. Met een set die meer dan 2 uur duurde, werden de aanwezigen duidelijk verwend.

Haar afwisseling van ingetogen, gevoelige nummers met stevige, rockende songs gaven dit concert een boeiende drive. Hoewel we Anouk wellicht niet meer in een rode bh op een festivalpodium zullen zien huppelen, levert zij live een meer dan uitstekend visitekaartje af, waarop staat geschreven: ‘Grote Rockdiva’.  

< Danny Héroufosse >