Recensie Long shot ★★★

Er zijn van die films die initieel niet op ons to do-lijstje staan, die er uiteindelijk wel opkomen door mond-aan-mondreclame. Long shot, de romantische komedie van Jonathan Levine met Charlize Theron (als de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Charlotte Field die het wil schoppen als eerste vrouwelijke president van Amerika) en Seth Rogen (Fred Flarsky), is daar een mooi voorbeeld van. In de trein, op de bus, onderweg, hoorden we wel vaker – vooral meisjes dan – deze film aanprijzen bij vrienden. Hoewel de komedie een niemendalletje is met bij momenten van de pot gerukte slappe humor (zoals enkele valpartijen van Fred en de scène waarin hij klaarkomt in zijn baard wanneer ie Charlotte zijn speech ziet afsteken op tv) en vooral het vertelritme niet lekker zit van de prent, zijn net dé twee thema’s die dit voorjaar overheersen: feminisme en ecologie aanwezig in deze prent wat een absolute troef is. Charlotte probeert wereldwijd immers een draagvlak te creëren rond haar plan, dat binnen haar team herleid wordt tot ‘bijen, bomen, oceanen’. Maar wanneer al snel blijkt dat ze ‘oceanen’ zal moeten schrappen omdat ze daar niet genoeg steun voor vindt, komt ze overhoop te liggen met haar jonge en idealistische zelf, zeker wanneer ook Parker Wembley (Andy Serkis), een machtige internationale mediamagnaat de huidige president Chambers (Bob Odenkirk) die haar kandidatuur zou steunen – hijzelf wil zich toeleggen op een acteercarrière - chanteert dat ie het masturbatiefilmpje van Fred zou openbaar maken, mocht ie zijn zin niet krijgen.

Long Shot toont hoe zwaar de stiel van minister zijn wel is, met micro napjes, erg lange werkdagen, en vooral: altijd en overal diplomatisch en goed voor de dag komen. Charlotte houdt bijvoorbeeld wel van kippensaté maar op een receptie is dat best een lastige klus om te verorberen. Dus laat ze haar personeel voor haar staan zodat ze gebukt het kan eten met de handen. Tijdens een liefdadigheidsevenement waar Boyz II Men optreedt, ontmoet Fred Charlotte. Zij was zijn buurmeisje die toen hij dertien was nog bij hem ging babysitten. Hij voelde echter iets voor haar in zijn tienerjaren en kreeg een stijve toen ze hem kuste. Maar wat bleek? Zij, toen zelf maar zestien, had toen een vriendje.

Nu is ze vrijgezel en vindt ze moeilijk een man die het ok vindt dat zij hoogstwaarschijnlijk een  carrière heeft waar de man niet aan kan tippen. Fred is net werkloos geworden nadat het onafhankelijke en kritische dagblad the Brooklyn Advocate overgekocht werd door de groep van Wembley. Hij blijft zijn waarden en normen trouw en kan deze opportunistische beslissing niet aanvaarden om plots het geweer van schouder te veranderen. Met ‘de journalistiek is dood’ verlaat ie dan ook de redactie. Fred belandt op het liefdadigheidsevenement via Lance (O‘Shea Jackson Jr.), zijn beste vriend. Na een peiling blijkt dat Charlotte nog een aantal werkpunten heeft bij de publieke opinie. Zo scoort ze maar 82 voor gevoel voor humor. Ze is dan ook op zoek naar iemand die dat beeld wat kan bijstellen zoals een speechschrijver. Wanneer ze weet dat Fred beschikbaar is, vraagt ze het hem. Maar hij gaat niet meteen overstag. Charlotte komt letterlijk onder vuur te liggen tijdens een revolutie in Manila en moet dekking zoeken samen met Fred. De twee worden closer, ook al omdat hij haar bevraagt over haar jeugd zodat hij haar beter leert kennen en persoonlijkere elementen kan steken in haar speeches. Wanneer Charlotte ‘Je moet nog aan die tekst werken’ zegt tegen Fred blijkt dat niet minder dan een uitnodiging om seks met elkaar te hebben. Beiden komen erg vroeg klaar, wat handig is in zo’n geval.  

Naast Boyz II Mens ‘Motownphilly’, ‘Here I come’ en ‘It‘s So Hard to Say Goodbye to Yesterday’ passeren onder andere nog ‘One Way or Another’ van Blondie, ‘I‘m on Fire’ van Bruce Springsteen en ‘It Must Have Been Love’ van Roxette in de prent. Op die laatste ballad slowt het koppel tijdens een event, stiekem in een aparte zaal, wat naast de scène waarin Fred emotioneler dan Charlotte wordt van het noorderlicht, met stip tot een van de meest romantische uit Long shot behoort. Maar hun relatie komt onder druk te staan, zowel van buitenaf via de chantage door president Chambers en mediamagnaat Parker Wembley als van binnenuit. Andere medewerkers van Charlotte zijn immers niet opgezet met de relatie en koppelden hun baas liever aan James Steward (Alexander Skarsgård), de eerste minister van Canada.

Uiteindelijk leest Long Shot vooral als een film die terecht focust op erg actuele thema’s zoals ecologie, feminisme en seksisme (o.a. in de media). Krijgt Amerika in deze film voor het eerst een vrouwelijke president en in plaats van een First Lady een First Mister?

< Bert Hertogs >