Recensie The Addams Family ★★

The Addams Family, de tekenfilmversie van regisseurs Conrad Vernon en Greg Tiernan is ronduit zwak. Vreemd want de prent wist in de States toch een behoorlijke stemmencast met o.a. Charlize Theron, Bette Middler en als (Wild) Thing (met muzikale knipoog naar de hit van The Troggs) niemand minder dan Snoop Dogg te verzamelen. In de Vlaamse versie schitteren vooral Manou Kersting als Gonzo en Walter Baele met sappig Gents accent als zijn broer Fester. Een van de meest grappige momenten is die wanneer Fester na een optreden van een vijftal meisjes die aan de kiosk ‘gemakkelijk is het leven zonder keuzestress’ zingen, zelf even een liedje zingt en zijn zwarte mantel plots opendoet. Met ‘Dit is een verschrikking’ sabelt hij op heerlijke manier de kauwgompop en de act van enkele meisjes neer. Een act die bijna een parodie op zich is op tienerpop waarbij de choreografie eindigt met een menselijke toren. Ofwel: alle clichés worden hier lekker te kijk gezet.

In de prent moet Bugsy oefenen om de sabre mazurka, een familietraditie en ritueel, perfect uit te voeren. Maar hij blijkt veel beter met bommen en granaten dan met een traditioneel zwaard. Het levert onder andere de quote op: ‘De jeugd is zo explosief tegenwoordig.’ Het sabre mazurka-ritueel hoort bij het volwassen worden. De buren van The Addams Family zijn allemaal figuranten die in een dorp wonen waarvan alle huizen verkocht worden na de seizoenfinale van het tv programma waarin ze opdraven. Margot, de vrouw die alle huizen heeft ontworpen, heeft dat geld hard nodig. Dat heel wat huizen een zicht hebben op het bouwvallige kasteel van the Addams Family dat ooit een asiel was in New Jersey, is dan ook een doorn in het oog voor haar. Ze biedt de familie dan ook haar diensten aan om hun huis te renoveren. Daar komt haast bij kijken want zo’n bouwvallig ding ondergraaft de vraagprijs van de woningen. Maar Morticia en co stemmen niet in. Voor Margot zit er niets anders op dan alle figuranten van het tv programma dat nochtans over assimilatie gaat tegen the Addams Family op te zetten.

The Addams Family gaat dus over aanvaarden dat mensen anders kunnen zijn dan jij. Toch is het bedroevend en vreemd dat het kasteel op het einde effectief aangepakt wordt zodat het beter matcht qua kleuren met de rest van het dorp. Laat dat, assimilatie, je eigen waarden, normen, voorkeuren, verplicht opzij moeten zetten voor het overheersende, net niet het beeld zijn dat wij voor ogen hebben als het gaat over integratie. Verder komt ook het thema pesten aan bod. Zo zien we dat Parker, de rebelse dochter van Margot waar niet naar omgekeken wordt (stem van Tinne Oltmans) op de middelbare school – ‘Ik begrijp het. Het is een gevangenis voor kinderen’ aldus Woensdag - gepest wordt door Bethany. Ze geeft haar een beschimmelde boterham, steekt frisdrank in een rugzak en schudt er eens goed mee. Bethany is de populairste van de klas, iets wat ‘tijdelijk’ is weet een heerlijke Woensdag wiens stem erg vlak en apathisch de ganse tijd klinkt. Woensdag zal terugslaan. Wanneer de klas per twee een dissectie moet uitvoeren op een kikker, denkt de dochter van Morticia dat ze een andere opdracht voorgeschoteld krijgen, iets wat ze al vaker gedaan heeft: een dode tot leven wekken. Alle dode kikkers maakt ze terug springlevend. En die voelen zich allemaal aangetrokken tot een en hetzelfde meisje: Bethany.

Parker en Woensdag geraken bevriend en zullen elkaar ook erg beïnvloeden. Zo koopt Woensdag een roze haarspeld met een eenhoorn op. Parker van haar kant scheert een stuk van haar haar af, ruilt haar wit-roze kleertjes voor zwart, en gaat voor zwarte oogschaduw. Woensdag choqueert haar moeder door met de kleurrijke kledij van haar vriendin rond te lopen in het kasteel, hoewel haar twee vlechtjes wel twee stroppen tonen. Bugsy moet het dus een tijd zonder Woensdag stellen om met haar te spelen wat ie best wel jammer vindt ook al begraaft ze hem wel eens levend of spuit ze inkt – ‘Geen inktvlekken op het tafelkleed!’ – van haar inktvis Socrates in zijn mond.

Openen doet de prent waarin we zien hoe Gomez en Morticia op de vlucht zijn voor woeste dorpelingen. Vandaar dat ze uiteindelijk in New Jersey in een vervallen asiel/kasteel terechtkomen. Een tweede keer weggejaagd worden, dat zullen ze niet toelaten.

The Addams Family voegt buiten de traditionele ingrediënten die toch wat gedateerd aanvoelen, ook elementen van The Truman Show toe. Zo blijkt Margot een psychopaat die stiekem in alle huizen verborgen camera’s heeft geïnstalleerd en bijvoorbeeld weet dat een figurant een onderbroek in de diepvries steekt, en een vrouw achterstevoren ‘waar moet ik anders met mijn armen blijven’? – op een toiletpot gaat zitten. De absurde humor en de taalgrapjes in the Addams Family werken voor geen meter en botsen vooral op een koude apathische muur van onbegrip bij de kijkers. Humor die niet (meer) werkt, dat is dodelijk.

< Bert Hertogs >